Γράφει ο Χρήστος Μαχαίαρας
Για το αν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού ή του αναγκαίου χύθηκαν εδώ και κάτι εκατονταετίες τόνοι µελάνι. Αυτό που ουδέποτε αµφισβητήθηκε, είτε από τους πραγµατιστές είτε από τους ροµαντικούς, είναι ότι η πολιτική αποτελεί άσκηση της κοινής λογικής.
Αυτά, βεβαίως, µέχρι σήµερα… Διότι σε όποιον Θεό και να πιστεύει κανείς στην Ελλάδα των Μνηµονίων, δύσκολα µπορεί να καταλάβει σε ποιο σενάριο, σχέδιο ή υπολογισµό υπακούουν όσα εκτυλίσσονται αυτές τις µέρες σε δηµόσια θέα.
Στη σκιά της επιχείρησης «διάλυση της ΕΡΤ» και µε το «εκλογικό ατύχηµα» να βρίσκεται πλέον όχι µόνο προ των πυλών, αλλά να έχει περάσει µε το δεξί την πόρτα, το τρικοµµατικό εγχείρηµα µοιάζει έτοιµο να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.
Συνέβη και αλλού… Το παγκοσµίως πρωτότυπο, ωστόσο, είναι ότι εδώ οδεύουµε προς τη ρήξη των εταίρων, χωρίς να γνωρίζουν πρωταγωνιστές και πλήρωµα ποια θα είναι η επόµενη µέρα.
Διότι, αν ο κοινωνικός και εκλογικός συσχετισµός επέτρεπαν στον Αντώνη Σαµαρά να σχηµατίσει µόνος του κυβέρνηση ή να αναζητήσει έναν νέο πολιτικό συνεταιρισµό, τότε η επιχείρηση εξώθησης των κυρίων Βενιζέλου και Κουβέλη στην πόρτα της κυβερνητικής εξόδου θα είχε νόηµα.
Στην πραγµατικότητα συµβαίνει το ακριβώς αντίθετο: δηµοσκόποι, αναλυτές και λοιποί εµπλεκόµενοι παίρνουν όρκο ότι κανένα εύρηµα σοβαρής εταιρείας δεν µεταδίδει έστω και ίχνος αισιοδοξίας για αυτοδυναµία. Αντιθέτως, το σκηνικό που ανιχνεύουν εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά πολωµένο, µε τους δύο κεντρικούς κοµµατικούς πυλώνες (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) στη θέση και γενικώς στα ποσοστά τους, και τους ενδιάµεσους (ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) να πιέζονται εκλογικά. Μοναδικό δυναµικό ακροατήριο είναι αυτό που υπάρχει στα άκρα δεξιά του χάρτη, αλλά -ευτυχώς για όλους- αυτό δεν δίνει ούτε λύσεις στα αδιέξοδα διακυβέρνησης ούτε κυβερνητικούς εταίρους.
Αν έχουν όµως έτσι τα πράγµατα -και οι περισσότερο ψύχραιµοι άνθρωποι επιµένουν πως έχουν- πού υπακούει αυτή η «έτσι, χωρίς πρόγραµµα» σπουδή του Μεγάρου Μαξίµου να διαλύσει τον γάµο και να εκδώσει το διαζύγιο;
Αναζητά αυτοδυναµία; Ακούγεται µάλλον ως όνειρο θερινής νυκτός.
Αποζητά νέο κυβερνητικό µείγµα; Μα, το ισχύον, έστω και… δηλητηριασµένο, είναι το µόνο προσφερόµενο.
Τι αποµένει; Μια πιθανότητα έντιµης υποχώρησης, που θα επανασυγκολλήσει στοιχειωδώς το γυαλί και θα αποτρέψει τα χειρότερα. Οταν χρειάστηκε, οι πρωθυπουργοί που πέρασαν στην κοινή συνείδηση ως σηµαντικοί πολιτικοί το επιχείρησαν… Ιδού η Ρόδος.
Αφήστε μια απάντηση