In memoriam – Απο την εφημερίδα «το σπίρτο»
Στις 23 Φεβρουαρίου ο Γιάννης Αντωνίου έφυγε από αυτή τη ζωή. Το «σπίρτο» είχε σκεφθεί να κάνει ένα αφιέρωμα στον άνθρωπο που δίδαξε πολλούς από τους αναγνώστες του. Δεν πρόλαβε. ΄Η, μάλλον, εκείνος μας πρόλαβε. Με τη γνωστή του σεμνότητα δεν θέλησε να διαβάσει ο ίδιος, εν ζωή, τα εγκώμια που θα του επιφυλάσσαμε. Θα θυμηθούμε ένα χαρακτηριστικό, αλλά όχι βέβαια το μόνο, δείγμα της σεμνότητας αυτής : όταν ένας πρώην μαθητής του υπέγραψε στην επιστολή του με το «…ο πάντοτε μαθητής σας…», εκείνος απάντησε «…ο άλλοτε καθηγητής σου…».
Τις επιλογές του, επιλογές ζωής, τις είχε κάνει από νωρίς. Πρώτος μεταξύ των πρώτων του περίφημου τότε «Πρακτικού» της Λαμίας, που κάθε χρόνο γέμιζε τις Πολυτεχνικές και Ιατρικές Σχολές, όπου και ο ίδιος θα μπορούσε άνετα να έχει μια από τις πρώτες θέσεις, εξέπληξε πολλούς με την υπέρβασή του να αγνοήσει αυτές τις περιζήτητες σχολές και να διαλέξει τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Άρχισε την σταδιοδρομία του ως καθηγητής Θεολογίας της Μέσης Εκπαίδευσης στο ιδιωτικό γυμνάσιο της Θ. Αντωνίου (συνωνυμία) στη Μακρακώμη. Σχεδόν δε αμέσως μετά τη μεταφορά του «ιδιωτικού» στη Λαμία, ήλθε ο διορισμός του στη δημόσια εκπαίδευση, στο αρτισύστατο Γυμνάσιο Μακρακώμης.
Όπως έχουμε ξαναγράψει με άλλη αφορμή, ο Γιάννης Αντωνίου υπήρξε η «ψυχή» του σχολείου στα πρώτα και δύσκολα βήματά του. Τάξεις των 80 ατόμων, ανεπάρκεια υλικοτεχνικής υποδομής, έλλειψη προσωπικού, κυρίως στις «δύσκολες» τότε ειδικότητες (φυσικοί, μαθηματικοί). Δεν το έβαλε όμως ποτέ κάτω. Έτσι, όταν χρειάσθηκε, δίδαξε ακόμη και Άλγεβρα και Γεωμετρία και Φυσική στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, χωρίς να μιλήσουμε για Ιστορία, Αρχαία και άλλα, σχετικώς πιο κοντινά στην ειδικότητά του μαθήματα.
Αυτά για να βλέπουν και οι νεότεροι – συνάδελφοί του και μη – τι σημαίνει αίσθηση καθήκοντος και αφοσίωση σε αυτό.
Και από δίπλα ο άμβωνας,. Με απλό, κατανοητό, απαλλαγμένο από τον συνήθη στόμφο, λόγο, ο Γιάννης Αντωνίου ανέλυε κάθε Κυριακή τον λόγο του Ευαγγελίου, δίνοντας, παράλληλα, με τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς του το παράδειγμα συνέπειας μεταξύ λόγων και έργων.
Ήταν ένας άνθρωπος με αρχές. Μπορεί κάποιος να μη συμφωνούσε με όλες αυτές τις αρχές, μπορεί και ο ίδιος να ήταν μέχρι και υπερβολικός στην επιμονή τήρησής τους, ειδικά από τους μαθητές του. Κανείς όμως δεν θα πει ότι πρώτος ο Γιάννης Αντωνίου δεν έδινε το παράδειγμα.
Και δίπλα στη Θεολογία, η άλλη μεγάλη του αγάπη, η ελληνική γλώσσα. Δεν πρέπει να υπήρξε ούτε μια φορά που, στο πλαίσιο της διδασκαλίας των Θρησκευτικών, να μην δίδαξε, με τον τρόπο του, και ελληνικά. Χωρίς τις δεσμεύσεις της διδακτέας ύλης των αρχαίων και νέων ελληνικών, έβρισκε πάντοτε την αφορμή να μιλήσει για την ορθογραφία των επιθέτων που προέρχονται από κύρια ονόματα ή ζώα, για την υποχρεωτική συναίρεση των ρημάτων που το πρώτο συνθετικό τους δεν είναι πρόθεση, για το αν –και γιατί – η «κάμιλος» του Ευαγγελίου πρέπει να γραφεί με «ι» και όχι με «η», για το ότι – και γιατί- πρέπει να λέμε «μη συζητείς» και όχι «μη συζητάς», γιατί «ενός κακού μυρία –και όχι μύρια- έπονται». Και τόσα άλλα … «ών ουκ έστιν αριθμός», όπως θα ήθελε ο ίδιος να εκφραζόμαστε.
Για πάνω από είκοσι χρόνια στη Μακρακώμη, εκατοντάδες μαθητές περάσαμε από τα χέρια του και τον θυμόμαστε. Μαζί με τη Ρούσα Χατζηευαγγέλου που ευτύχησε να έχει ως σύζυγο, στήριγμα και συνοδοιπόρο του «στον δρόμο τον καλό».
Ο Γιάννης Αντωνίου ανήκει σε αυτούς που, τελευτώντας μπορούν να πουν : «… τον καλόν αγώνα ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα, λοιπόν απόκειται μοι ο της
δικαιοσύνης στέφανος, όν αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ήμερα, ο δίκαιος
Κριτής”.( Προς Τιμόθεον β’ Κεφ. 04).
Τον αποχαιρετούμε και τον ευχαριστούμε.
Αφήστε μια απάντηση