Στο προαιώνιο γυναικείο ερώτημα γιατί ένας Άρθουρ Μίλερ θα επέλεγε μια Μονρόε, ένας συντάκτης τους Esquire μπαίνει δυναμικά στο debate και εξηγεί γιατί οι άνδρες μπορούν να εκτιμήσουν πολλά από το μυαλό μιας bimbo.
Από τον Γιώργο Πολυμενέα
Στοιχειώδης προετοιμασία για βραδινή συγκέντρωση στο σπίτι. Δεν είναι επίσημη, αλλά ούτε και από εκείνες που διεκπεραιώνονται μόνο με φτηνή μπίρα. Σούπερ μάρκετ, καρότσι, προμήθειες για την κάβα. Τα αξιοπρεπή ποτά -και ένα δυο πρωτοκλασάτα που θα τοποθετηθούν σε στρατηγική θέση- συγκροτούν μία άρτια και καλοζυγισμένη πρώτη γραμμή μάχης που μπορεί να ικανοποιήσει τις δύο βασικές απαιτήσεις κάθε καλεσμένου: ποσότητα και ποιότητα αλκοόλ. Υπάρχουν όμως μερικές ελλείψεις στις εφεδρείες. Και τότε κάνω μία διαφορετική σκέψη.
Τσεκάρω τα χαμηλά ράφια, εκεί όπου βρίσκονται αραδιασμένα μπουκάλια με αστεία ονόματα. Ξέρω καλά ότι είναι σκέτο πετρέλαιο, αλλά στις μικρές ώρες που θα τα ανοίξω λίγοι θα το πάρουν χαμπάρι και, επιπλέον, όλοι θα γελάσουν αν μάθουν ότι η “αυθεντική” ρωσική βότκα που πίνουν έχει ένα απίθανο όνομα όπως “Ραχμάνινοφ”, “Ρασπούτιν” ή “Ίλαρχος Ζιρκόφ”. Αντί, λοιπόν, να επιβαρύνει το λογαριασμό ένα μπουκάλι επώνυμης βότκας, τοποθετώ στο καρότσι μία ιστορική (ή μυθική) προσωπικότητα της Ρωσίας επί τρία και συνεχίζω. Το έκανα από τσιγκουνιά; Όχι. Το έκανα από έλλειψης υπευθυνότητας ή συναίσθησης της κατάστασης; Ούτε. Το έκανα γιατί μου φάνηκε διασκεδαστικό και αστείο. Γιατί θα έδινε ένα διαφορετικό twist στο μπαρ. Τόσο απλό.
Ή μήπως όχι; Για παράδειγμα, μια ηρωίδα στον Κλειστό Κύκλο του Τζόναθαν Κόου διαπίστωσε πόσο μάταιο ήταν να περιμένει τον επίδοξο εραστή της να εγκαταλείψει τη γυναίκα του, όταν τον παρατήρησε τυχαία να στέκεται με περίσκεψη πάνω από δύο βαρέλια με ελιές, προσπαθώντας να θυμηθεί ποιες είναι οι αγαπημένες της συζύγου.
«Συνειδητοποίησα ότι σε τέτοιες μικρές, καθημερινές επιλογές όπως αυτή βασιζόταν ολόκληρη η ευτυχία της ζωής που μοιράζονταν οι δυο τους». Μήπως, λοιπόν, οι δικές μου επιλογές σε χιλιάδες άλλα θέματα, πέραν της βότκας, δεν υπαγορεύονται γενικά από ένα κριτήριο ελαφρότητας, από μία συνειδητή ροπή προς το εύκολο ή -για να αναφερθώ σε μία δήθεν λέξη-κλειδί– στο διαχειρίσιμο; Μήπως αυτό δεν έκανα με αρκετές σχέσεις μου;
Αντιλαμβάνομαι ότι το λογικό άλμα από τη φτηνή βότκα στις ανάλαφρες γυναίκες είναι πιο επισφαλές και από τα να εμπιστευτείς τα “αστεράκια” τυφλού σινεκριτικού, ωστόσο, επειδή οι ταξινομήσεις και οι ταμπέλες είναι πάντα βολικές, όλες αυτές οι μικρές, ανώδυνες και βολικές αποφάσεις σε αυτά τα χιλιάδες άλλα θέματα δεν είναι κάτι περισσότερο από μικρούς προβολείς που φωτίζουν τη μαρκίζα “Ένας ακόμα που γουστάρει τις χαζές”.
Αφήστε μια απάντηση