Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Πριν από μία εβδομάδα, στις 4 το απόγευμα, μπροστά στο ιερό της γεμάτης τουρίστες Παναγίας των Παρισίων, ένας άνδρας έβαλε την κάννη του πιστολιού που κρατούσε στο στόμα του και πυροβολήθηκε.
Ηταν ο ιστορικός Ντομινίκ Βενέρ. Διόλου τυχαίο πρόσωπο. Υποστηρικτής της Ακρας Δεξιάς εξ απαλών ονύχων, εθελοντής αλεξιπτωτιστής στον πόλεμο της Αλγερίας, επειδή συμμετείχε στην απόπειρα πραξικοπήματος των στρατηγών κατά του Ντε Γκωλ το 1961 είχε συλληφθεί και καταδικασθεί σε φυλάκιση. Υπήρξε εκ των ιδρυτών της ομάδας Grece (αρκτικόλεξο του «Ομάδα για την έρευνα και τη μελέτη του ευρωπαϊκού πολιτισμού») – η γαλλική Ακρα Δεξιά είναι εκ παραδόσεως φιλελληνική. Συμμετείχε δε στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού «Νέα επιθεώρηση της Ιστορίας», με το οποίο συνεργάστηκαν ελληνιστές όπως η Ζακλίν ντε Ρομιγί. Συγγραφέας του έργου «Οι λευκοί και οι ερυθροί», που αναφέρεται στον εμφύλιο πόλεμο στη Ρωσία μετά την επικράτηση του λενινισμού, ο Βενέρ ήταν 78 ετών.
Μετά τον θάνατό του, ραδιοφωνικός σταθμός μετέδωσε την τελευταία του δήλωση. «Θυσιάζω τη ζωή μου για να αφυπνίσω τη Γαλλία από τον λήθαργο». Κατ’ αυτόν, ο πνευματικός και ηθικός λήθαργος οδήγησε στην καθιέρωση του «γάμου για όλους» και κινδυνεύει να υποδουλώσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό στο Ισλάμ. Η πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου, Μαρίν Λεπέν, έσπευσε να δηλώσει πως η αυτοκτονία του ιστορικού είναι μια εξόχως πολιτική πράξη. Δεν ξέρω αν η νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είναι κίνητρο αρκετό για να οδηγήσει έναν άνθρωπο 78 ετών στην αυτοχειρία. Οπως και δεν έχω πεισθεί ότι οι αυτοκτονίες που τόσο διαφημίζονται παρ’ ημίν από τους ριζοσπάστες του αντιμνημονιακού αγώνα μπορούν να αποδοθούν αποκλειστικά στην οικονομική κρίση. Η αυτοκτονία, ούτως ή άλλως, είναι ανορθολογική πράξη και αναρωτιέμαι, αν ως τέτοια, επιδέχεται ορθολογικής αιτιολόγησης. Πάντα θυμάμαι εκείνον τον φοιτητή στους «Δαιμονισμένους» του Ντοστογιέφσκι που ήθελε να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα για να αποδείξει ότι είναι πιο δυνατός απ’ τον δημιουργό του. Και όπως λέει ο Καμί στον «Μύθο του Σίσυφου» η αυτοκτονία είναι το μεγαλύτερο φιλοσοφικό πρόβλημα του καιρού μας.
Ούτως ή άλλως θεωρώ πως η πολιτική εκμετάλλευση της αυτοκτονίας είναι ηθικά έωλη και δεν θέλω να ξέρω τι θα είχαν ακούσει τα αυτιά μας αν ο Βενέρ είχε προβεί στη θεατρικότατη αυτοκτονία του δηλώνοντας απελπισμένος από την ύφεση. Η πράξη του τώρα πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Ποιος θυμάται σήμερα τον Ντριέ Λα Ροσέλ, υπέροχο ιδιοσυγκρασιακό συγγραφέα, που αυτοκτόνησε μετά την απελευθέρωση γιατί φοβήθηκε πως θα δικασθεί και θα καταδικασθεί ως συνεργάτης των Γερμανών;
Στη Γαλλία, και όχι μόνον, ο «γάμος για όλους» μετατράπηκε σε λυδία λίθο της πολιτικής ορθότητας. Οι πρώην οπαδοί του «γάμου για κανέναν» και της ελεύθερης συμβίωσης τώρα έχουν μεταμορφωθεί σε διαπρύσιους κήρυκες του «γάμου για όλους». Το gay pride έχει γίνει ένα πρώτης τάξεως αναλγητικό για τον πονοκέφαλο που προκαλούν τα ιδεολογικά κενά, εξίσου σημαντικό με τη σωτηρία της φάλαινας και της ζούγκλας του Αμαζονίου. Πρόοδος ή «μηδέν εις το πηλίκον»; Κι αν ο Βενέρ αυτοκτόνησε γι’ αυτό το «μηδέν εις το πηλίκον» του δικαιώματος στην κρίση που επιβάλλει το πολιτικώς ορθόν δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Εμείς εδώ, στις εσχατιές της Ευρώπης, ακούσαμε πως κάποιος γέρων αυτοκτόνησε στην Παναγία των Παρισίων. Ηταν ένας απ’ αυτούς τους «περίεργους» που διαδήλωναν κατά του «γάμου για όλους». Οπως «περίεργοι» για την προοδευτικότητά μας ήταν και το ένα εκατομμύριο Γάλλοι που διαδήλωσαν, με τον Μαλρό επικεφαλής, υπέρ του Ντε Γκωλ κατά των επαναστατών του Μαΐου το 1968.
Αφήστε μια απάντηση