Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Αν συγγενής δευτέρου βαθμού ή κόρη στενού φίλου μού έλεγε πως θέλει όταν μεγαλώσει να γίνει Φώφη Γεννηματά, δεν θα την απέτρεπα, αν βέβαια διέθετε το κατάλληλο επίθετο. Δεν είναι η μόνη, θα μου πείτε. Δόξα τω Θεώ οι πολιτικές δυναστείες στη χώρα μας είναι ανθεκτικότερες των επιχειρηματικών και το κληρονομικό δίκαιο ισχύει στην οριζόντιο ιδιοκτησία της πολιτικής σκηνής, όπως και στις πολυκατοικίες. Αναφέρομαι στην κυρία Γεννηματά επειδή θεωρώ πως η πατρίδα τής οφείλει ευγνωμοσύνη, αφού για ακόμη μία φορά εμφανίστηκε με το όπλο παρά πόδα, έτοιμη να αναλάβει δράση πριν καλά καλά ολοκληρωθεί η εκφώνηση του παραγγέλματος. Σε αντίθεση με την κυρία Βούλτεψη, η οποία αρνούμενη να γίνει υφυπουργός στέρησε από την πατρίδα, σε τόσο κρίσιμες στιγμές, το αγωνιστικό της σθένος. Η κυρία Γεννηματά όμως έχει και ακόμη ένα προσόν. Είναι μια στερεότυπη έκδοση της πολιτικής μας τάξης –στερεότυπες, ως γνωστόν, καλούνται οι εκδόσεις κλασικών κειμένων τις οποίες έχουν εκπονήσει φιλόλογοι μελετώντας και συγκρίνοντας παπύρους και κώδικες. Φέροντας ένδοξο όνομα του ελληνικού σοσιαλισμού και γνωστού νοσοκομείου της πρωτεύουσας, δεν έχει ποτέ παραμελήσει τον ρόλο που της απένειμε μια μοίρα αγαθή και γενναιόδωρη. Ρόλος που, όσο κι αν φαίνεται απλός για μας τους πληβείους θαυμαστές της, είναι δύσκολος, επώδυνος και βασανιστικός. Να θυμίσω απλώς τι δύναμη ψυχής έδειχνε η Ελεν Μίρεν στον ρόλο της Ελισάβετ, όχι μόνον για να αντιμετωπίσει τα πολιτικά προβλήματα που προέκυψαν μετά τον θάνατο της Νταϊάνα, αλλά και για να προστατεύσει τα σύμβολα του θεσμού ακόμη και στην τρέχουσα καθημερινότητα της ζωής της. Η κ. Γεννηματά, τηρουμένων όλων των αναλογιών, είναι κάτι σαν τη βασίλισσα του ΠΑΣΟΚ, του βαθέως ΠΑΣΟΚ, αυτού που έφερε τον λαό στην εξουσία και μας επέτρεψε να γνωριστούμε με τη σκέψη της Δήμητρας Λιάνη. Ο ρόλος της δεν απαιτεί έργα ούτε πράξεις, κατά συνέπεια δεν κρίνεται από την αποτελεσματικότητά της. Αν θυμάμαι καλά έχει διατελέσει υπερνομάρχης, αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας και Εσωτερικών, υφυπουργός, εκπρόσωπος ή κάτι παρεμφερές, όμως η θητεία της και οι δραστηριότητές της ελάχιστη σημασία έχουν. Σημασία έχει ότι ήταν παρούσα, ωσεί απούσα, και ανταποκρινόταν στον ιστορικό της ρόλο. Και επειδή ακριβώς ήξερε να τηρεί το πρωτόκολλο του ρόλου της κατά γράμμα, ευτυχώς δεν δοκίμασε να σταδιοδρομήσει σε κάτι άλλο, κράτησε τα λάβαρα του κινήματος όρθια, ακόμη και μετά την κωμικοτραγική έξοδο από τη σκηνή του τελευταίου πρίγκιπος των Παπανδρέου.
Όσοι τώρα ανησυχούν για τη θέση που της έδωσε η Ιστορία στο υπουργείο Αμυνας -με κεφαλαίο το Ι- νομίζω ότι υπερβάλλουν. Ως αναπληρώτρια δεν θα χρειασθεί να συμμετάσχει με τους επιτελείς στο νέο αμυντικό δόγμα της χώρας, το οποίο, υποθέτω, έχει ήδη εκπονήσει ο κ. Αβραμόπουλος λαμβάνοντας υπόψη τις ταραχές στην Τουρκία και τη Βραζιλία, ως επίσης και το αποτέλεσμα των ιρανικών εκλογών. Είναι βέβαιον ότι αν δεν είχε ολοκληρωμένο σχέδιο, δεν θα δεχόταν να αναλάβει μία καρέκλα η οποία ακόμη κρατάει το σχήμα από το εκτόπισμα ενός Πάνου Παναγιωτόπουλου ο οποίος, κι αυτός με τη σειρά του, είχε το θάρρος να διαδεχθεί έναν Κώστα Τζαβάρα. Και για να σοβαρευτούμε. Τη ρημαγμένη μας πατρίδα ουδόλως ενδιαφέρουν τα σύμβολα, οι βασίλισσες και οι κατ’ ανάγκη δεσμοί ενός κλειστού επαγγέλματος. Κι αν εκλαμβάνουν τη σιωπή της ως ευγνωμοσύνη, μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουν τους ερμηνευτικούς τους κώδικες. Δύσκολο; Σχεδόν αδύνατο. Ας φρόντιζαν, ας φρόντιζε η περίφημη μεσαία τάξη που τόσες δεκαετίες στεγαζόταν στις επαύλεις του δικομματισμού, και τώρα, γυμνή και ανυπόδητη, διαπιστώνει ότι οι διαχειριστές της τύχης της, μοιάζουν ανεπαρκείς, ελάχιστοι, κατώτεροι των περιστάσεων.
Αφήστε μια απάντηση