Αν έχω καταλάβει σωστά, δεν πρόκειται οι εργαζόμενοι στα λεωφορεία να κατέβουν σε απεργία από μεθαύριο -όπως αρχικά είχαν σκεφθεί- που αρχίζει πιλοτικά η εφαρμογή του μέτρου εισόδου των επιβατών στα οχήματα μόνο από την μπροστινή πόρτα, για να μπορεί ο οδηγός να ελέγχει αν έχουν εισιτήριο ή κάρτα προκειμένου να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα των λαθρεπιβατών.
Το ενδεχόμενο απεργίας το είχαν εξετάσει, προφανώς για να πετύχουν την μη πρόσθετη «εργασιακή επιβάρυνση», χωρίς επιμίσθιο, των οδηγών. Κάποιος θα τους είπε ότι έτσι γίνεται σχεδόν σ’ όλες τις αστικές συγκοινωνίες του κόσμου, χρόνια τώρα. Κι’ αν η λαθρεπιβίβαση (κοντά στο 35 %) είχε αντιμετωπισθεί, αν οι συγκοινωνίες είχαν λιγότερο προσωπικό (παλιά εισπράκτορες ,ελεγκτές που υπάρχουν ακόμη αλλά δεν αποδίδουν), αν δεν υπήρχαν μέχρι πρόσφατα γελοία επιδόματα , όπως αυτό του «ζεστάματος μηχανής»(!), πλασματικές υπερωρίες κ.λπ., και καλύτερες αστικές συγκοινωνίες θα είχαμε και φθηνότερο εισιτήριο…
Είναι πολύ κακό να κλείνουν δημοτικοί βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί, δημιουργώντας έτσι τεράστιο πρόβλημα σε γονείς που εργάζονται (όσοι τυχεροί…) και δεν έχουν πού ν’ αφήσουν τα παιδιά τους. Αλλά οι Δήμοι, έχουν κι’ αυτοί αξεπέραστα οικονομικά προβλήματα, το κράτος δεν αντέχει να τους χρηματοδοτεί, τα ελλείμματα πρέπει να μειωθούν και μειώνονται άτσαλα, άγαρμπα, άδικα και αντικοινωνικά.
Οι Δήμοι θα μπορούσαν να βρίσκονται σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, αν δεν προσλάμβαναν σχεδόν κάθε χρόνο (παλιότερα μονίμους, στην συνέχεια με συμβάσεις «ορισμένου χρόνου») στρατιές άχρηστων για τις ανάγκες τους υπαλλήλους και -κυρίως- στρατιές εργατών αποκομιδής σκουπιδιών. Που στη συνέχεια, με τις ευλογίες της… πελατειακής λογικής, γίνονταν υπάλληλοι γραφείου για να… προσληφθούν νέοι σκουπιδιάρηδες! Χιλιάδες αυτοί οι «προσωρινοί συμβασιούχοι», που δεν έφευγαν με το τέλος της σύμβασής τους.
Για να εξηγούμαστε: τα ρουσφέτια της εκάστοτε δημοτικής αρχής, που όταν έληγε ο χρόνος της «ορισμένου χρόνου» σύμβασής τους, προσέφευγαν στην δικαιοσύνη και με τα δικονομικά τερτίπια των «προσωρινών διαταγών» εξακολουθούσαν να μισθοδοτούνται μέχρι να… συνταξιοδοτηθούν!
Ευχής έργο θα ήταν το κομβικό λιμάνι του Πειραιά (και κάποια άλλα μεγάλα της χώρας), να είχε εκσυγχρονισθεί χρόνια τώρα ,να εξυπηρετούσε γρήγορα, αποτελεσματικά και με ανταγωνιστικό κόστος όλο και περισσότερα πλοία κάθε χρόνο,και να παρέμενε υπό ελληνικό δημόσιο έλεγχο. Δεν το κατορθώσαμε γιατί… δεν το θελήσαμε.
Ο ΟΛΠ βούλιαζε συνεχώς, έφθασε να ελέγχεται ουσιαστικά από τους «συνδικαλιστές» (ισότιμα συνεταιράκια με τους πολιτικούς στο πελατειακό «παιγνίδι»…) που εξασφάλιζαν μεροκάματα και υπερωρίες κάμποσων χιλιάδων ευρώ μηνιαίως για την (κλειστή, ελεγχόμενη…) τάξη των λιμενεργατών. Έπρεπε να δώσουμε (και να δίνουμε…) τον Πειραιά στους Κινέζους για ν’ αναπτυχθεί, να πολλαπλασιάσει ραγδαία τον ετήσιο αριθμό των εξυπηρετούμενων πλοίων και φορτίων, να καταστεί κύρια «πύλη» εισόδου εμπορευμάτων για την Ευρώπη…
Ως υπουργός Υγείας (που τον «ξέρασε» το σύστημα με συνοπτικές διαδικασίες…) ο Αλέκος Παπαδόπουλος ούρλιαζε από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, ότι η ΣΠΑΤΑΛΗ στο δημόσιο σύστημα υγείας από την αδιαφάνεια και την κακοδιοίκηση ήταν της τάξεως των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ετησίως.
Ποιος δεν θυμάται «συνταγές» που εξαργυρώνονταν με… καλλυντικά από τα φαρμακεία (μέχρι να καθιερωθεί το απόκομμα με την «μπάρα»), τις εφαρμογές και… πανύποπτες καταργήσεις στην συνέχεια της «λίστα φαρμάκου», τις προμήθειες πανάκριβων μηχανημάτων στα δημόσια νοσοκομείων που… πάντα ήταν «χαλασμένα» ή στις αποθήκες για να γίνονται οι διαγνωστικές εξετάσεις στα… ιδιωτικά κέντρα με διπλάσια κόστη!
Προσπάθησε να επιβάλλει στα δημόσια νοσοκομεία ν’ αποκτήσουν… προϋπολογισμούς και να συντάσσουν απολογισμούς κάθε χρόνο (το απολύτως αυτονόητο ακόμη και για την…Ουζουμπούρου, δηλαδή!), να υπάρξει αποτελεσματικά ελεγχόμενη διαδικασία στις προμήθειες. Και… φυσικά τον «έφαγαν». Πάνω από 10 χρόνια αργότερα, κάτι πάει να γίνει κατ’ ανάγκην λόγω πιέσεων της Τρόικα, κι’ αφού τα δυσθεώρητα χρέη επιβάλλουν, δυστυχέστατα, τις δραματικές περικοπές στην δημόσια υγεία, ότι πιο άδικο και απάνθρωπο μπορεί να βιώσει μια κοινωνία…
Μια από τα ίδια επιχειρούνται μέσα στην κρίση, βίαια και κατεσπευσμένα, στη δημόσια παιδεία. Όπου είχαμε φθάσει να υπάρχουν σχολεία σε χωριά με περισσότερους δασκάλους από μαθητές, προσλαμβάναμε κάθε χρόνο εκατοντάδες «ωρομίσθιους» καθηγητές για να καλύπτουν τα κενά μονίμων πού… ήταν αποσπασμένοι σε πολιτικά και υπουργικά γραφεία, στη Βουλή και σε οργανισμούς!
Τις αλόγιστες, προκλητικές, εγκληματικές σπατάλες και αδιαφάνειες της εποχής της επίπλαστης «ευδαιμονίας» και «επάρκειας» με τα δανεικά και την υπερκατανάλωση, τις πληρώνουμε τώρα με άγριες , ασύντακτες λόγω αφόρητων πιέσεων και έλλειψης περιθωρίων, άδικες περικοπές…
Με το ασφαλιστικό, δεν ασχοληθήκαμε ποτέ σοβαρά και υπεύθυνα -βλέπαμε το επερχόμενο τσουνάμι, και λέγαμε”άστο γι’ αργότερα…”- τώρα κόβουμε οριζόντια και απάνθρωπα συντάξεις και κοινωνική πρόνοια!
Τις υποδομές που αποκτήσαμε (και πανάκριβα λόγω διαπλοκής και αδιαφάνειας των συμφερόντων…) με τους Ολυμπιακούς δεν είχαμε καν προβλέψει πως θα τις εκμεταλλευθούμε μεταολυμπιακά. Τώρα σαπίζουν από εγκατάλειψη και έχουν βγει στο σφυρί, μπίρ-παρά! Το «Ελληνικό», το ακριβότερο «οικόπεδο» της Ευρώπης, 10 χρόνια το… κανακεύουμε- τώρα παρακαλάμε να το πάρουν κι’ αυτό οι Κινέζοι!
Απολύτως ενδεικτικά τα προαναφερθέντα παραδείγματα του «κακού κεφαλιού» μας. Όποιον δημόσιο τομέα και να ψάξτε, την ίδια κακοδαιμονία θ’ απαντήσετε. Οταν ένα πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται την ώρα που πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει και αφήνεται για… «αργότερα», νομοτελειακά η «λύση» που θα δοθεί τότε, θα είναι γεωμετρικά δυσμενέστερη από εκείνη που δεν δόθηκε στην ώρα της. Και το κόστος απείρως μεγαλύτερο…
Το λέμε μπας και στην «νέα κυβέρνηση» που αποκτήσαμε, τύχει και βρεθούν τίποτε … νέα μυαλά που να διαθέτουν απλώς κοινό νου και να μπορούν να καταλάβουν τα αυτονόητα. Και ν’ αποφασίσουν να τα επιδιώξουν…
Πηγή: Η Τρόικα, οι Κινέζοι και το… κακό το ριζικό μας! | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/112623#ixzz2ZnZDjVZO
Αφήστε μια απάντηση