«Αισθάνομαι ως Ιφιγένεια που την έριξαν στο Κολοσσαίο».
Αρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Μέσα σε μία μόνο φράση ο Ακης Τσοχατζόπουλος διέσχισε την απόσταση που χωρίζει τον μύθο από την ιστορία. Εντυπωσιάζει επίσης η κομψότητα της διατύπωσης που σηματοδοτεί την ενότητα του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, θέμα για το οποίο άπειρες σελίδες έχουν γραφτεί και γράφονται ακόμη. Οφείλω βέβαια να επισημάνω πως η διατύπωσή του απλώς αναδεικνύει τη δικαιολογημένη σύγχυση που προκαλεί στον νου των νεοελλήνων η αδυναμία αφομοίωσης τόσων αιώνων Ιστορίας. Διόλου πρωτότυπο. Και όποτε ακούς ότι ο Αχιλλέας πολέμησε στη Σαλαμίνα ή ότι ο Λεωνίδας έπεσε ηρωικώς μαχόμενος στα Δερβενάκια υπέρ των τριακοσίων, απλώς σκέφτεσαι ότι η αποστήθιση κακογραμμένων σελίδων που επιβάλλεται ως εκμάθηση της Ιστορίας έχει και αυτή τα όριά της.
Οφείλω επίσης να παραδεχθώ πως ο Ακης Τσοχατζόπουλος είναι εύκολος στόχος. Προφυλακισμένος, όπως και η υπόλοιπη οικογένειά του, χωρίς να έχει ακόμη δικαστεί, χωρίς καν να ξέρει πότε θα δικαστεί, ό,τι κι αν πει στρέφεται εναντίον του. Τη σύγχυση όχι μόνο τη δικαιολογείς αλλά και τη συγχωρείς. Οπως και την προσπάθειά του να κρατήσει τον τόνο της φωνής του στο ύψος του γνωστού ύφους που κάποτε σάρωνε τις ψυχές των ψηφοφόρων. Κι αν το ύφος παραμένει ίδιο, το γνωστό, ευλόγως αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που άλλαξε. Γιατί αυτός ο ίδιος άνθρωπος που μιλούσε με τον ίδιο τρόπο μέχρι πριν από μερικά χρόνια συγκαταλεγόταν στους άριστους αυτής της χώρας. Αυτός ο ίδιος άνθρωπος παρά λίγο να γίνει πρωθυπουργός της χώρας κι αυτός ο ίδιος άνθρωπος υπήρξε πολιτικός υπεύθυνος της Αμυνας αυτής της χώρας. Κι αν απογοήτευσε αυτούς που κάποτε γοήτευσε, αναρωτιέσαι αν τους απογοήτευσε επειδή ο ίδιος άλλαξε. Ή μήπως η τρικυμία εν κρανίω που αναδεικνύεται τώρα που περνάει δύσκολες στιγμές είναι ίδια με αυτήν που του επέτρεπε να γεννάει αφρούς ενθουσιασμού όταν όλα φαίνονταν εύκολα;
Μήπως το πρόβλημα που λέγεται Τσοχατζόπουλος δεν αφορά μόνο τον ίδιον, αλλά απλώνεται σε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, θίγοντας την ίδια τη σύσταση της πολιτικής ζωής της χώρας; Μήπως έχει να κάνει με τον τρόπο που δημιουργούν προσδοκίες οι πολιτικοί άνδρες, με τον τρόπο που γοητεύουν και απογοητεύουν, κοινώς με τον τρόπο που ένας ολόκληρος πληθυσμός επιλέγει τους άριστους; Ποιες απαιτήσεις εμείς έχουμε από τις πολιτικές ελίτ και με ποια κριτήρια τις επιλέγουμε και εν τέλει τις διαμορφώνουμε;
Αλήθεια, τι απαιτούσε η ελληνική κοινωνία από τους πολιτικούς της τα τελευταία σαράντα χρόνια; Μήπως να είναι στοιχειωδώς μορφωμένοι, μήπως με τη ρητορική τους να της δίνουν τη δυνατότητα να κρίνει; Ελάτε τώρα. Γιατί είναι βέβαιον ότι ακόμη και αν διορθώνουμε το δεκάχρονο παιδί όταν λέει ότι η Ιφιγένεια βρέθηκε στο Κολοσσαίον, είναι εξίσου βέβαιο ότι όσο χτυπάμε το σύμπτωμα και αφήνουμε την αιτία ανέγγιχτη, θα μας τρώνε τα θηρία για να διασκεδάζει ο Νέρων.
Ποιος είναι ο Νέρων; Απλώς να υπενθυμίσω ότι και αυτός πίστευε πως είναι μεγάλος ποιητής, αντάξιος του Ομήρου, ένας άξιος πρόγονος του τυφλωμένου από την αυταρέσκεια ελληναρά.
(nea.gr)
Αφήστε μια απάντηση