Γράφει ο Βασίλης Η. Τουρλάκης / οικονομολόγος 
Οι διαπιστώσεις έγιναν, οι αναλύσεις εμπεδώθηκαν , οι οικονομολόγοι αποφάνθηκαν , οι δημοσιογράφοι εξαντλήθηκαν , οι πολιτικοί ίδρωσαν για το καλό της χώρας, οι άμοιροι πολίτες φτώχαιναν , αλλά το καταραμένο χρέος παρέμεινε ακλόνητο στα 309 δισεκατομμύρια .
Η μόνιμη πλέον ερώτηση των ΜΜΕ προς τους αξιωματούχους του κράτους και τους οικονομολόγους είναι , τι πρέπει να γίνει για να βγει η χώρα από την κρίση και την ύφεση. ?
Και η μόνιμη απάντηση είναι: Επενδύσεις– Ανάπτυξη – Φοροδιαφυγή.
Τρία οικονομικά μεγέθη που για να υλοποιηθούν θα χρειαστούν καμιά δεκαετία με τις καλύτερες προϋποθέσεις και βέβαια με στιβαρές κυβερνήσεις, ικανούς … πατριώτες , υπουργούς και αξιωματούχους, για το οποίο δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα συμβεί.
Για να καταλήξω κάπου , λαμβάνω υπόψη μου τα εξής.
Το 2002 τη στιγμή που η χώρα μπήκε στο ευρώ, είχε σε κυκλοφορία το εθνικό της νόμισμα, τη δραχμή, σε μια ορισμένη ποσότητα , είτε στις τράπεζες είτε στα χέρια των πολιτών.
Αυτή η ποσότητα της δραχμής μετατράπηκε σε μια νύχτα σε μια άλλη ποσότητα του ευρώ με την οποία έπρεπε στο εξής να < τραφούμε> σαν χώρα. Η ποσότητα αυτή του ευρώ μπορούσε να αυξηθεί με τις εξαγωγές, τον τουρισμό, την ναυτιλία, την εισροή κεφαλαίων για επενδύσεις από το εξωτερικό και με τις επιχορηγήσεις της Ε.Ε
Αντίθετα η ποσότητα του ευρώ που κυκλοφορεί στη χώρα μας μειώνεται με τις εισαγωγές προϊόντων και αγαθών πάσης φύσεως , από καύσιμα και βιομηχανικό εξοπλισμό, μέχρι τα είδη σούπερ μάρκετ και τα αγροτικά προϊόντα.
Δυστυχώς για μας, οι εισαγωγές μας είναι δεκαπλάσιες από τις εξαγωγές, με αποτέλεσμα να μειωθεί δραματικά η ποσότητα του ευρώ που διαθέταμε κατά το χρόνο της μετατροπής το 2002 γιατί τα ευρώ έφευγαν σταδιακά έξω από τα σύνορά μας και να αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε όλο και περισσότερα ευρώ για να επιζήσουμε. Τελικά τα δανεικά μας πνίξανε .
Θα αναρωτηθεί κάποιος, και γιατί αυτό δεν συνέβαινε όταν είχαμε τη δραχμή, δεν συνέβαινε τότε γιατί το κράτος όταν του έλειπαν χρήματα , τύπωνε δραχμούλες και έκανε τις πληρωμές και τις σπατάλες του με μοναδική συνέπεια την άνοδο του πληθωρισμού.
Εδώ είναι η δική μου απάντηση. Να πέσει χρήμα στην αγορά και επειδή σε ευρώ δεν υπάρχει, πρέπει να στραφούμε στην δραχμή, χωρίς να φύγουμε από το ευρώ.
Πως θα γίνει αυτό ? θα γίνει με την ταυτόχρονη κυκλοφορία ευρώ και δραχμής, έτσι ώστε οι συναλλαγές στο εσωτερικό να γίνονται σε δραχμές , αλλά και σε ευρώ όπου υπάρχει η δυνατότητα, με αποτέλεσμα την ταχύτατη αναθέρμανση της οικονομίας με την αύξηση της κατανάλωσης και της επιχειρηματικότητας στον ιδιωτικά τομέα και την ανακούφιση του δημοσίου από πληρωμή μισθών και συντάξεων, με στόχο τον δραστικό περιορισμό του κρατικού δανεισμού.
Το σύστημα αυτό του διπλού νομίσματος, θα ισχύσει π.χ. για μια τριετία ή πενταετία, ως μεταβατική περίοδο και μέχρι να έχουμε πλεονασματικούς, προϋπολογισμούς, με μια βασική προϋπόθεση.
Οι συναλλαγές με τις τράπεζες, να μπορούνε να γίνονται είτε με δραχμές είτε με ευρώ, κατ επιλογή, για να μην προκληθεί χάος αφού είναι σίγουρο ότι η δραχμή θα είναι σημαντικά υποτιμημένη έναντι του ευρώ. Σίγουρα η υπόθεση αυτή έχει κάποιο ρίσκο, αλλά και οι περικοπές, τα χαράτσια και η λιτότητα δεν έχουνε μέλλον.
Μια τέτοια επιλογή είναι βέβαιο ότι θα διευρύνει την κοινωνική ανισότητα αφού οι διαθέτοντες αποθέματα ευρώ, θα έχουνε οικονομική άνεση έναντι αυτών που θα περιοριστούνε στην δραχμή.
Οι τελευταίοι όμως θα μπορέσουν να επιβιώσουν αφού οι ευρωκατέχοντες , έλληνες και ξένοι, με την άνεση του ευρώ θα κινήσουν την οικονομία δημιουργώντας θέσεις εργασίας, ενισχύοντας την εγχώρια ζήτηση και την αγορά, ρίχνοντας δραχμές σ’ αυτή.
Όπως και να έχει πάντως, μόνο με τα δανεικά δεν πρόκειται να επιβιώσουμε.
Αφήστε μια απάντηση