Με ρωτάτε τι γίνεται στην Κύπρο; Η αλήθεια είναι ότι ούτε και ΄μεις ξέρουμε… τουλάχιστον σε πολιτικό επίπεδο, γιατί την πραγματικότητα την ζούμε ήδη. Αυτό που ζούμε σήμερα όμως αφορά το σήμερα και όχι το αύριο που πραγματικά δεν ξέρουμε πως θα ξημερώσει.
Με απλά λόγια, η οικονομία μας έχει μετατραπεί σε μία οικονομία μετρητών. Επιταγές δεν γίνονται αποδεκτές, πιστωτικές κάρτες δέχονται κάποιες υπεραγορές και κάποια βενζινάδικα σε ένδειξη συμπαράστασης στον κυπριακό λαό.
Τα ράφια όμως, αρχίζουν να αδειάζουν καθώς οι έμποροι θέλουν μετρητά. Τα βενζινάδικα κινδυνεύουν επίσης να μείνουν χωρίς καύσιμα γιατί και σε αυτή την περίπτωση οι εταιρείες ζητούν μετρητά.
Οι πολίτες εξακολουθούν καθημερινά, μέρα και νύκτα να δημιουργούν ουρές στα ATM για να βγάλουν εκατό ευρώ (τόσα δικαιούνται) για να τα κρύψουν στη συνέχεια στις ντουλάπες, μέσα στα σεντόνια, όπως έκαναν οι γιαγιάδες μας. Δικαιολογημένα φοβούνται γιατί οι τράπεζες δεν είναι πλέον αξιόπιστες.
Μέχρι πότε όμως οι μηχανές θα βγάζουν χρήματα; Το τέλος του μήνα πλησιάζει και τα πορτοφόλια αδειάζουν. Σύντομα δεν πρόκειται να ξανεμίσουν. Οι επιχειρήσεις έχουν παραλύσει και αδυνατούν να καταβάλουν μισθούς. Παρόμοια η κατάσταση και για άλλους χιλιάδες εργαζομένους σε ημικρατικούς οργανισμούς των οποίων οι προυπολογισμοί δεν έχουν εγκριθεί από την βουλή.
Οι δρόμοι είναι άδειοι, ο κόσμος μουδιασμένος, συγχυσμένος, βομβαρδίζεται καθημερινά με πληροφορίες που αδυνατεί να κατανοήσει. Στα τηλεοπτικά δίκτυα παρελαύνουν οικονομολόγοι, χρηματιστές, πολιτικοί που έχουν λύσεις για τα πάντα. Ο κύπριος όμως διερωτάται γιατί εν μια νυκτί ο κόσμος του κατάρρευσε…
Οι μεγαλύτεροι νιώθουν να ξαναζούν το μαύρο καλοκαίρι του 74. Θα μου πείτε δεν συγκρίνονται τα δύο… και όμως ζούμε άλλη μια εισβολή και κατοχή της πατρίδας μας. Τότε τα καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας γιατί ο εισβολέας μας σκότωσε, μας έκλεψε αλλά κατέληξε να ζει δίπλα μας. Σήμερα ο εχθρός είναι αόρατος και βρίσκεται παντού.
Αυτά που σας περιγράφω αφορούν το σήμερα, άντε και τις λίγες επόμενες ημέρες. Τα χειρότερα θα αρχίσουν να έρχονται σε λιγότερο από ένα μήνα.
Χιλιάδες συμπατριώτες μας θα μείνουν στο δρόμο χωρίς δουλειά. Η κακή Λαική Τράπεζα θα αρχίσει τις, εξώσεις από σπίτια, κατασχέσεις αυτοκινήτων, επίπλων και όχι μόνο. Θα ακολουθήσουν σύντομα και οι καλές τράπεζες για να μαζέψουν ρευστό, μετά θα πάρουμε μία γερή δόση ιδιωτικοποιήσεων, απολύσεων στο δημόσιο, κουρέματα μισθών, διαδηλώσεων και το δράμα συνεχίζεται…
Και ενώ ο κόσμος δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς του ξημερώνει εκείνη η απόφαση των ευρωπαίων εταίρων μας… οι πολιτικοί μας εξακολουθούν να πλακώνονται από αέρος για το ποιος ευθύνεται περισσότερο ή λιγότερο.
Ολοι έχουν να πουν για την αγωνιστικότητα, την εργατικότητα και την μαχητικότητα του κυπριακού ελληνισμού, κανείς δεν ρωτάει όμως αυτό τον κόσμο αν έχει διάθεση να αγωνιστεί για ένα μέλλον που του το έκαναν ένα μάτσο πολιτικοί και τραπεζίτες μαύρο και άραχνο…
Για ποιο αύριο μιλάμε όταν εδώ και πόσες μέρες οι τράπεζες παραμένουν κλειστές και οι εγκέφαλοι αυτού του τόπου δεν μπορούν να συνεννοηθούν για να ανοίξουν…
Αυτή είναι η ψυχολογία του κύπριου πολίτη σήμερα, όχι αυτού που οι μεγαλοκαταθέσεις κουρεύτηκαν αλλά του μέσου κύπριου που του κούρεψαν τα όνειρα του…
Αφήστε μια απάντηση