«Θα θελα αυτήν την μνήμη να την πω…
Μα έτσι εσβύσθη πια… σαν τίποτε δεν απομένει —
γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.
Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί…
Εκείνη του Aυγούστου — Aύγουστος ήταν; — η βραδυά…
Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια· ήσαν, θαρρώ, μαβιά…
A ναι, μαβιά· ένα σαπφείρινο μαβί»…
…οι λέξεις, οι στιγμές, οι σιωπές, τα χρώματα στις εσωτερικές μας αποχρώσεις, από «τον ποιητή των ποιητών», Κωνσταντίνο Καβάφη. Είναι και αυτό ένα ποίημα του, που η βυζαντινή σοβαρότητα, η δωρική χροιά, η έλλειψη στόμφου στις ερμηνείες του Μανώλη Μητσιά, τραγουδά στην όλο δέος και θρησκευτική σχεδόν λατρεία, μελοποίηση που έκανε ο Γιάννης Σπανός.
«Από τη δεκαετία του ’80. Τον ακουμπούσα και ξέφευγε. Τον άφηνα και επέστρεφα. Ο Καβάφης είναι λακωνικός και γεμάτος υπαινιγμούς» λέει για αυτή δουλειά, την σχεδόν επαναστατική σαν πρόταση στην δισκογραφία του σήμερα, ο Γιάννης Σπανός.
Είναι φίλοι και έχουν συνεργαστεί με τον Μητσιά. Και αυτή η έλλειψη βέκιων ακισμών του, τον κάνει ιδανικό ερμηνευτή, για τον ποιητή που είναι τόση η μελώδια των λέξεων, ώστε οι έλληνες μεγάλοι σύνθετες να τον φοβούνται. Να κάνουν πίσω. Σε εποχές κρίσης, όχι μόνο οικονομικής, πολιτικής, αλλά και ανθρωπιστικής, ο λόγος του Καβάφη με την ποίηση ενεργή μέσα στην ζωή, σα τραγούδισμα στα χείλη όλων μας, είναι δώρο από τους δυο καλλιτέχνες, όσο κι αν το εγχείρημα είναι για αυτούς στοίχημα ζωής.
Η δισκογραφική αυτή ευπρόσδεκτη έκπληξη θα είναι σε κυκλοφορία μετά την Πρωτοχρονιά. Καλοτάξιδα τα τραγούδια των τριών πολύτιμων ανδρών…
Αφήστε μια απάντηση