Αρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Η κ. Ρεπούση έγινε γνωστή στο πανελλήνιο εξαιτίας ενός προχειρογραμμένου βιβλίου που προοριζόταν για τους μαθητές της έκτης δημοτικού.
Η χρήση του ρήματος «συνωστίζονταν» στην προκυμαία, που αναφερόταν στα θύματα της καταστροφής της Σμύρνης, θεωρήθηκε ότι βεβήλωνε την εθνική μνήμη. Eκτοτε σταδιοδρομεί στην πολιτική. Εξελέγη βουλευτής με τη ΔΗΜΑΡ, δίνει το παρών της συστηματικά στα πρωινά τηλεπαράθυρα, απασχόλησε ξανά το πανελλήνιο με αφορμή τη γενοκτονία των Ποντίων και τώρα κάτι πάλι είπε για τον χορό του Ζαλόγγου, με αποτέλεσμα να ξεσηκώσει νέα τρικυμία στο πέλαγος της εθνικής συνείδησης.
Η κ. Ρεπούση δήλωσε ότι είναι ιστορικός και ως ιστορικός έχει δικαίωμα να μελετά τα στοιχεία και να αποκαλύπτει την αλήθεια που είναι ισχυρότερη ακόμη και από τον ωραιότερο μύθο. Θα συμφωνήσω μαζί της. Η ιστορική έρευνα δεν τελειώνει ποτέ, οφείλει να μην τελειώνει ποτέ και ο ιστορικός οφείλει να μην αποκρύπτει κανένα από τα ευρήματα που προκύπτουν.
Πλην όμως η κ. Ρεπούση δεν μας απασχολεί ως ιστορικός. Προσωπικά δεν γνωρίζω το ερευνητικό της έργο στον τομέα, όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία. Θέλω να ελπίζω ότι συνάδελφοί της το γνωρίζουν, το εκτιμούν, ασχέτως αν συμφωνούν ή διαφωνούν με τις απόψεις της. Είναι και οι μόνοι αρμόδιοι για να κρίνουν τις απόψεις της, αν πρόκειται για απόψεις ενός «ιστορικού», όπως διατείνεται η ίδια.
Η κ. Ρεπούση μάς απασχολεί ως πολιτικός. Γιατί μιλάει ως πολιτικός, βουλευτής που έχει ειδικευθεί στην αναθεώρηση της εθνικής μας Ιστορίας, όπως η κ. Κωνσταντοπούλου έχει ειδικευθεί στις νευρολογικές διαταραχές του κ. Μαρκογιαννάκη. Aλλο να γράφεις ένα ιστορικό βιβλίο το οποίο το διαβάζει όποιος θέλει, αφού καταβάλει το αντίτιμο, κι άλλο να γράφεις ένα βιβλίο το οποίο υποχρεούνται να το διαβάσουν δωδεκάχρονα παιδιά. Aλλο να μιλάς σε συνέδριο κι άλλο να μιλάς στη Βουλή. Δεν λέω ότι στη δεύτερη περίπτωση θα πρέπει να λες πράγματα που δεν πιστεύεις. Λέω ότι θα πρέπει να έχεις συναίσθηση των συνεπειών του λόγου σου. Διάβασα ότι ο κ. Τατσόπουλος, αν και πολιτικός αντίπαλος της κ. Ρεπούση, μας ζητεί να αναγνωρίσουμε, αν μη τι άλλο, το θάρρος της. Μάλλον την ικανότητά της να υπεκφεύγει εννοεί.
Αφήστε μια απάντηση