Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν είναι ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα σαν όλα τα άλλα. Η αρχαιότητά του αλλά και το μέγεθός του είναι αντίστοιχα του συμβολικού του βάρους. Για να χρησιμοποιήσω ένα στερεότυπο: το ΕΚΠΑ είναι η ναυαρχίδα της ανώτατης εκπαίδευσης. Το γεγονός ότι παραμένει κλειστό για δύο μήνες τώρα, ότι οι υποψήφιοι που επέτυχαν στις εξετάσεις δεν μπορούν να εγγραφούν και ότι οι φοιτητές δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, δεν είναι απλώς ένα διοικητικό πρόβλημα. Σηματοδοτεί την ανικανότητα, ή την αδυναμία, της πολιτείας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει. Διότι όσο η ανώτατη εκπαίδευση παραμένει δημόσιο αγαθό, την τελική ευθύνη για τη λειτουργία της την έχουν η πολιτεία και τα αρμόδια όργανά της, στην περίπτωση το υπουργείο Παιδείας. Τόσο απλά. Το κλειστό Αθήνησι για την εκπαίδευση είναι σαν την κλειστή ΓΑΔΑ για τη δημόσια τάξη.
Ευθύνεται ο πρύτανης, ο οποίος χωρίς περίσκεψη εδώ και καιρό διαφημίζει την ανικανότητά του να ανταποκριθεί στις ανάγκες της θεσμικής του θέσης; Μπορεί. Οσοι ξέρουν λένε πως οδήγησε την κατάσταση στα άκρα, επιμένοντας εξαρχής να αρνείται την αξιολόγηση αντί να διαπραγματευτεί τον τρόπο διεξαγωγής της. Η ένταξη στο καθεστώς διαθεσιμότητας του 30% του διοικητικού προσωπικού όντως αποτελεί πρόβλημα για τη λειτουργία του; Δεν είναι θέμα αριθμών, είναι θέμα στόχων. Και ο κύριος Αρβανιτόπουλος συμπεριφέρεται σαν να αναζητεί τον συγγραφέα των στόχων που ο ίδιος αδυνατεί να περιγράψει. Το αποτέλεσμα της κατάργησης των θέσεων των φυλάκων και των νυχτοφυλάκων, για παράδειγμα, είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Την περιφρούρηση του κλειστού πανεπιστημίου την έχουν αναλάβει οι γνωστές οργανώσεις που συνομιλούν με την Ιστορία και την επανάσταση.
Στις 23 Οκτωβρίου, καθηγητές από όλες τις σχολές συνέταξαν ανοιχτή επιστολή προς τους υπουργούς Παιδείας και Διοικητικής Μεταρρύθμισης προτείνοντάς τους να ενταχθούν στη διαθεσιμότητα οι εξής κατηγορίες διοικητικών υπαλλήλων: όσοι υπηρετούν σε άλλους φορείς του Δημοσίου ενώ συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο των υπαλλήλων του (!), όσοι έχουν άδεια άνευ αποδοχών και εργάζονται σε ιδιωτικούς φορείς (!!), όσοι δεν εμφανίζονται στην υπηρεσία τους αδικαιολόγητα (!!!), όσοι τελούν σε καθεστώς πειθαρχικής δίωξης (!!!!). Προτείνουν, δε, όσοι θα συνταξιοδοτηθούν ώς το 2015 να τεθούν σε διαθεσιμότητα και το ΕΚΠΑ να τους καταβάλει τη διαφορά των μισθών τους. Όλοι αυτοί συμποσούνται σε 400, αντί για τους 498 που μπαίνουν σε διαθεσιμότητα εξαιτίας της απόφασης του υπουργείου. Ερώτηση κρίσεως: όλες αυτές τις κατηγορίες τις έχει υπόψη του ο υπουργός; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι.
Στο σημείο αυτό, για να διατηρηθούν σώες οι φρένες του παρατηρητή, θα πρέπει στο θεώρημα του παραλογισμού να εντάξει τον χρυσού κανόνα της ελληνικής διοίκησης. Είναι πολύ ευκολότερο γι’ αυτήν να πάρει μέτρα που αφορούν σε κατηγορίες πολιτών παρά να εξειδικεύσει την πολιτική της. Και έτσι αποφεύγει την αξιολόγηση που θέλει να επιβάλει. Είναι πιο εύκολο να πεις απολύονται όλοι οι φύλακες, παρά να πεις ότι δεν θα πληρώνεται από το πανεπιστήμιο ο υπάλληλος που εργάζεται στο υπουργείο και τον βλέπω κάθε μέρα, είναι καλό παιδί, και δεν θέλω να τον χάσω.
Είναι ζήτημα που μας αφορά όλους το γεγονός ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να μην μπορούμε να λειτουργήσουμε το σημαντικότερο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας. Ζήτημα εξίσου καίριο με τη φορολόγηση των ακινήτων. Και όπως στην περίπτωση αυτή ευθύνεται το αλλοπρόσαλλο του υπουργείου Οικονομικών, έτσι και για το πανεπιστήμιο ευθύνεται το υπουργείο Παιδείας. Δεν μας ενδιαφέρει τι προβλήματα αντιμετωπίζει ο κ. Αρβανιτόπουλος. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι επί υπουργίας του κατάφερε να κλείσει το σημαντικότερο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας.
Αφήστε μια απάντηση