Θα ξεχασθεί κι’ αυτό. Μόλις αλλάξει η ατζέντα της επικαιρότητας. Η συγκλονιστική υπόθεση της Μανωλάδας με τους πιστολέρο επιστάτες και τους μαύρους δούλους , θα καταχωνιασθεί στο αρχείο, μαζί με τα άλλα «πρωτοφανή» και «συγκλονιστικά» που κατά καιρούς πρωταγωνιστούν στον προβληματισμό μας για όσο… διαρκούν και τα θαύματα: το πολύ τρεις μέρες…
Σάμπως είναι η πρώτη φορά που μαθαίνουμε για απάνθρωπες συμπεριφορές προς λαθρομετανάστες χωρίς μοίρα στον ήλιο; Δεν είχαμε «συγκλονισθεί», πάλι, με την περίπτωση παράνομων εργατών γης που πριν λίγα χρόνια όταν πρόβαλαν απαιτήσεις να πληρωθούν κατέληξαν… να σέρνονται δεμένοι πίσω από αγροτικά 4Χ4; Το 2009 (επισήμως προ κρίσης , για όσους τυχόν επιχειρήσουν να συνδέσουν την εγκληματική απανθρωπιά με την οικονομική καταβύθιση…) δεν είχαν γραφτεί σπαραξικάρδια άρθρα και δεν είχαν μεταδοθεί «ντοκουμέντα σοκ» από τα κανάλια για τις άθλιες, απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των λαθρομεταναστών από το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές , πάλι στην Μανωλάδα και την Βάρδα της Ηλείας; Θυμάμαι ακόμη τίτλους για «φράουλες και αίμα» (καλλιτεχνικές επιρροές από την ομότιτλη κινηματογραφική επιτυχία της δεκαετίας του ’70)-ε, τούτη την φορά το αίμα χύθηκε στ’ αλήθεια,το χώμα όντως και όχι μεταφορικά «βάφτηκε κόκκινο».Προαναγγελθέν το έγκλημα…Και προϊδεασμένη η κοινωνία. Που θα τολμήσω να πώς, ότι «συγκλονίζεται» και «εξανίσταται» εντελώς υποκριτικά. Όσο υποκριτικά αντιδρά και το επίσημο κράτος, σ’ όλες τις εκφάνσεις του,που υπόσχεται παραδειγματική τιμωρία των ενόχων,σε βάθος έρευνα των αιτίων και των συνθηκών ώστε «το μαχαίρι να φθάσει στο κόκκαλο…» και να εξασφαλισθεί το «ποτέ πια!», ο σεβασμός του νόμου και της τάξης και…άλλα γνωστά και χιλιοειπωμένα ηθικολυρικά παρόμοια!
Δεν ήξερε η αστυνομία της Ηλείας τι συμβαίνει με τους λαθρομετανάστες, τις συνθήκες διαβίωσης και απασχόλησής τους; Δεν είχαν δει κι’ ακούσει τίποτε κοινότητες, δήμοι, περιφέρεια για το -απάνθρωπο μεν, επικερδέστατο δε για την τοπική φραουλοκαλλιέργεια και οικονομία γενικότερα traffiking λαθρομεταναστών εργατών, κάθε χρόνο επί πολλά χρόνια τώρα;Η κοινωνία, κουφή και τυφλή; Οι κάτοικοι των χωριών στην συγκεκριμένη περιοχή δεν έβλεπαν καθημερινά τους «σκούρους» στα μέρη που σύχναζαν;Στα καφενεία δεν γίνονταν συζητήσεις για τα «φτηνά χέρια» αλλά και για το «θράσος» τους να «σηκώνουν κεφάλι»: Τ’ αρμόδια υπουργεία δεν γνώριζαν κάτω από ποιες συνθήκες οι φημισμένες φράουλες της Ηλείας παράγονταν και εξάγονταν ανταγωνιστικά όταν άφηναν τον Γιώργο Παπανδρέου να καυχάται ως πρωθυπουργός τον Μάρτιο του 2011 (για να δείξει ότι «αλλάζει το κλίμα») ότι «ο «κόκκινος χρυσός» της Μανωλάδας και της Βάρδας, κρύβει πίσω του ανθρώπους πρωτοπόρους!»;
Αστεία πράγματα. Φυσικά και όλοι ήξεραν. Αλλά κανείς δεν μίλησε όλα αυτά τα χρόνια, γιατί… «όταν τρως, δεν μιλάς». Όπως δεν μιλάνε, κοινωνία, τοπικές αρχές, κράτος, γι’ ανάλογες πρακτικές που εφαρμόζονται σχεδόν απ’ άκρου σ’ άκρο στην Ελλάδα, κι’ όχι μόνο στην αγροτική παραγωγή αλλά σχεδόν σε κάθε μορφή απασχόλησης… Εδώ, βέβαια, το «στόρι»έχει πιο πιασάρικα στοιχεία: σκουρόχρωμους λαθρομετανάστες, επιστάτες με καραμπίνες, σφαίρες και αίμα. Ακουμπάει και λίγο στο διαρκώς επίκαιρο πρόβλημα της έξαρσης του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στην Ελλάδα,με την… «ευγενική» φροντίδα της ναζιστικής «Χ.Α», ενεργοποιεί τ’ αντίρροπα αντανακλαστικά του νηφάλιου τμήματος της νεοελληνικής κοινωνίας ,δείχνει να δικαιολογεί την προβαλλόμενη επισήμως ανάγκη για περισσότερη (αν και το θέμα είναι η καλύτερη…) αστυνόμευση και «νόμο και τάξη», στην οποία φαίνεται να αντιδρά ιδεολογικά η αριστερά…
Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι η συγκεκριμένη περίπτωση έχει να κάνει με ρατσισμό-υπό την στενή του έννοια. Δηλαδή, ότι τους χτύπησαν στο ψαχνό επειδή ήταν σκουρόχρωμοι λαθρομετανάστες «πού τόλμησαν να έχουν και απαιτήσεις…» Το ότι ήταν ξένοι, χωρίς μοίρα στον ήλιο, παράνομοι και άρα χωρίς πρόσβαση στις αρχές να διεκδικήσουν το όποιο δίκιο τους, σίγουρα …διευκόλυνε τους ένοπλους επιστάτες και το αφεντικό τους-κυρίως τον τελευταίο που είναι και ο πραγματικός υπαίτιος της τραγωδίας. Το ίδιο, όμως, θα έκαναν (οι ίδιοι, κάποιοι άλλοι σε άλλη μορφή δραστηριότητας) ακόμη και με Έλληνες εργαζόμενους. Αν μπορούσαν. Αν «τους έπαιρνε».Με τους Έλληνες, οι πιστολιές δεν είναι εύκολες. Τους παίρνει, όμως, να επιχειρούν άλλες μορφές απανθρωπιάς, αυθαιρεσίας, περιφρόνησης ανθρώπινων δικαιωμάτων, εκμετάλλευσης της ανάγκης. Πληρώνουν 4ωρα για…8άωρη πραγματική απασχόληση, καταστρατηγούν νόμους και θεσμοθετημένες πρόνοιες με την απειλή της απόλυσης, εξαναγκάζουν εργαζόμενους να ενεργούν αυτοί για λογαριασμό των εργοδοτών κινούμενοι στο όριο της νομιμότητας κ.λ.π.
Το βασικό πρόβλημα, είναι ότι για ένα σωρό λόγους (και με την ευλογία των εμπνευστών και… συντηρητών του πελατειακού κράτους) η κοινωνία έμαθε να συμβιώνει και να βολεύεται με την αυθαιρεσία. Το «ασήμαντο» φακελάκι στον δημόσιο γιατρό, «νομιμοποιεί»κοινωνικο-ιδεολογικά την μεγάλη μίζα που παίρνει ο υπουργός. Ο ρουσφετολογικός διορισμός «του παιδιού», αμβλύνει την διάθεση για αντίδραση στην μεγάλη και «υψηλή πολιτικής» συναλλαγή και διαφθορά. Το «έλα μωρέ…» και το «ο μόνος είμαι;» αποτέλεσμα της όσμωσης και της αποδοχής επ’ ανταλλάγματι της αυθαιρεσίας, οδηγεί σε κοινωνική αφασία, νέκρωση των αντανακλαστικών. Τόσο των μελών της κοινωνίας, όσο και των θεσμοθετημένων κρατικών οργάνων. Που τα αρκετά τελευταία χρόνια…απλώς παρίστανται, υπολειτουργούν,αδιαφορούν…
Αυθαιρεσίες και έκνομες πρακτικές ,μεμονωμένες η συλλογικότερες, συνέβαιναν πάντοτε στις κοινωνίες. Χωρίς να τις χαρακτηρίζουν- ο στιγματισμός επήλθε μόνο σ’ εκείνες τις περιπτώσεις που η αντίδραση στην ανομία, τόσο εκ μέρους της κοινωνίας όσο και του θεσμοθετημένου κράτους, ήταν προσχηματική , αναποτελεσματική. Αξίζει ν’ αναρωτηθούμε μήπως στην Ελλάδα βιώνουμε μια τέτοια πορεία παρακμής…
Πηγή: www.iefimerida.gr
Αφήστε μια απάντηση