Κηρύσσω τὴν ἐπάνοδο στὴν Ἑλλάδα. Καὶ δὲν ἐννοῶ μὲ αὐτὸ τὴν ἐπάνοδο τῶν παιδιῶν ποὺ μὲ σπασμένα φτερὰ πῆραν τὸ δρόμο τῆς ξενιτιᾶς καὶ κινδυνεύει ἡ χώρα νὰ γίνει κτῆμα τῆς Ἀρβανιτιᾶς καὶ τῆς Τουρκιᾶς. Ἐννοῶ κάτι πιὸ δύσκολο ἀλλὰ σταθερὰ εὐεργετικό: νὰ ἐπαναφέρουμε ἀπὸ τὴν εξορία τὴ γλῶσσα καὶ τὴ γραφὴ μας, τὴν ἱστορία, τὴ μεγάλη μας λογοτεχνία, τὶς ὑπέροχες οἰκονομικὲς μας παραδόσεις.
Μήπως ὁ Θεμιστοκλῆς, χωρὶς νὰ εἶναι πανεπιστημιακὸς καθηγητὴς – δὲν ἐφάρμοσε πρῶτος τὶς ἀρχὲς τῆς ἐλεύθερης (ἀλλ’ ὄχι ἐλευθερίας) οἰκονομίας; Μήπως ὁ ρήτορας Λυκοῦργος, ὡς ταμίας, σὲ φάση κάμψεως τῆς ἀθηναϊκῆς δημοκρατίας δὲν ἰσορρόπησε τὰ οἰκονομικὰ της καὶ ἔκανε ἔργα περισσότερα σχεδὸν κι ἀπὸ τὸν Περικλῆ;
Μήπως δὲν εἶναι ὁ Ἀριστοτέλης αὐτὸς ποὺ θεμελίωσε τὶς ἀρχὲς τῆς Διοικητικῆς, μιᾶς ἐπιστήμης ποὺ, κατὰ τὸ λαρυγγόφωνο ἰδίωμα τῶν ἡμιαγρίων κατοίκων τῆς Θούλης, προφέρεται «μάνατζεμεντ»; Κυρίως, ὅμως, στὶς παροῦσες περιστάσεις πρέπει νὰ βγάλουμε ἀπὸ τὴν ψυχὴ μας τὸ φθόνο γιὰ τὸν καλύτερο, ὥστε νὰ τολμοῦν νὰ μετέχουν στὴν πολιτικὴ οἱ ἅριστοι καὶ ὄχι οἱ ἄχρηστοι. Τὰ ἀξιώματα πρέπει νὰ λαμβάνονται «ἀριστίνδην» καὶ ὄχι «ἀχρηστίνδην». Καὶ τότε ἀνάμεσα στοὺς ἀρίστους θὰ ἀναφανεῖ αὐτὸ ποὺ μᾶς λείπει τούτη τὴν κρίσιμη στιγμὴ: ἡ μεγάλη πολιτικὴ ἡγετικὴ φυσιογνωμία ποὺ θὰ ἑνώνει τὰ διεστῶτα, τὸν πολυτεμαχισμένο πολιτικὰ καὶ ψυχικὰ ἑλληνικὸ λαὸ.
Εὔλογα ὁ ἀναγνώστης θὰ ἀναρωτηθεῖ: ἕνας ἄνθρωπος ἀρκεῖ; Τὴν ἀπάντηση δίνει ὁ μεγάλος Ἐφέσιος σοφὸς, ὁ Ἡράκλειτος: «Εἷς ἐμοὶ μύριοι, ἐάν ἄριστος ᾖ». (=Κατὰ τὴν ἐκτίμησἠ μου, ἕνας ἰσοδυναμεῖ μὲ ἄπειρους κατὰ τὸν ἀριθμὸ ἐὰν εἶναι ἄριστος. Ὡς ἱστορικὸς δὲν ὑποτιμῶ τὸ ρόλο τῆς προσωπικότητας. Ὁ προπονητὴς δὲν κερδίζει μόνος του τὸ παιχνίδι. Χρειάζεται καὶ παῖκτες, χρειάζεται καὶ τὶς ἀνάλογες ἀντικειμενικὲς συνθῆκες.
Ὡστόσο, δὲν παραβλέπω μιὰ φράση τοῦ Ἄρθρουρ Καῖσλερ: «Οἱ ἀντικειμενικοὶ παράγοντες εἶναι ἡ κλειδαριὰ καὶ ἡ προσωπικότητα εἶναι τὸ κλειδὶ ποῦ τὴν ἀνοίγει». Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῑ, λοιπὸν, νὰ προσδοκῶ τὸ κλειδὶ ποὺ θὰ ἀνοίξει τὴν κλειδαριἀ, ἡ ὁποία κρατεῖ φυλακισμένες τὶς δυνατὀτητες τοῦ λαοῦ μας, τὸ κλειδὶ ποὺ θὰ ἀνοίξει τὴν πόρτα ἑνὸς καλύτερου μέλλοντος.
Πρέπει κάποια στιγμὴ νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴ μιζέρια τῆς μετριοκτατίας. Ἡ μετριοκρατία εἶναι καρκίνος γιὰ τὴ δημοκρατία. Δὲν ἐπιτρέπει ἀνέβασμα. Βολεύεται μὲ τὸ κατέβασμα. Κι ἔχουμε, δυστυχῶς, φθάσει στὸν πἀτο. Μετὰ τὸν πάτο μᾶς περιμένει ὁ… άπόπατος!
Μιλῶ σκληρά, γιατῖ οἱ στιγμὲς εἶναι σκληρές. Χάσαμε εὐκαιρίες πολλἐς. Συχνὰ μᾶς δόθηκε κλειδὶ ἀλλὰ ἀντὶ νὰ άνοίξουμε τὴν πόρτα καὶ ἔπρεπε, ἀνοίξαμε τὴ διπλανή. Κι ὅμως μπήκαμε, δὲν ξέραμε ἄν εἴμαστε μέσα ἤ ἔξω.
Προσωπικά, παρὰ τὶς θριαμβολογίες τῆς νέας κυβέρνησεως, δὲν ξέρω ἄν εἴμαστε μέσα ἤ ἔξω ἀπὸ τὴν Εὐρώπη. Θαρρῶ ὅμως ὅτι κι ἄν ἀκόμη εἴμαστε μέσα, μᾶλλον εἴμαστε ὑπό… κράτησιν!
Υ.Γ. Τὴ φράση «λαρυγγόφωνο ἰδίωμα τῶν ἡμιαγρίων κατοίκων τῆς Θούλης» ἔλεγε Κεφαλονίτης καθηγητὴς μου κι ἐννοοῦσε τοὐς Ἄγγλους καὶ τὴ γλῶσσα τους!
Πηγή: Σαράντης Καργάκος
Αφήστε μια απάντηση