Αν μπορεί να αντιπαρέλθει κανείς τον οχετό των δηλώσεων που ακούστηκαν στη συνεδρίαση της επιτροπής ΔΕΚΟ της Βουλής, το θέμα της τοποθέτησης του πρώην Πρύτανη του ΑΠΘ κου. Μυλόπουλου είναι εξόχως διδακτικό για τη σοβαρότητα με την οποία ασκείται η πολιτική στη χώρα μας.
Ο κος. Μυλόπουλος είναι πολυτάλαντος. Καθηγητής στον Τομέα Υδραυλικής & Τεχνικής Περιβάλλοντος του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ και από το 2010 πρύτανης. Διετέλεσε πρόεδρος της ΕΡΤ 3 και προηγουμένως υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές του 2004. Σε μια κανονική αγορά, στις ΗΠΑ ας πούμε, ο διορισμός του κου Μυλόπουλου στη θέση του προέδρου της Αττικό Μετρό θα ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη. Μερικοί από τους ισχυρότερους managers παγκοσμίως δεν έχουν σπουδάσει τίποτε σχετικό με τη διοίκηση επιχειρήσεων.
Ιδίως καθώς η θέση του Πρόεδρου της Αττικό Μετρό δεν είναι συνδεδεμένη με εκτελεστικά καθήκοντα, η τοποθέτηση ενός οραματιστή manager θα μπορούσε να είναι μια λαμπρή ιδέα.
Μόνο που η Ελλάδα δεν είναι μια κανονική αγορά. Σε γενικές γραμμές δεν υπάρχει ακόμη σοβαρή εταιρική κουλτούρα. Επίσης δεν συνηθίζεται στα μέρη μας να προσλαμβάνονται στον ιδιωτικό τομέα, managers με άσχετες η καθόλου σπουδές. Ο πρώην πρύτανης άλλωστε, ακόμη και αν παραδεχτεί κανείς ότι είχε εξαιρετικές διαχειριστικές ικανότητες κατά τη θητεία του στο ΑΠΘ ή την ΕΡΤ, δεν τοποθετήθηκε εξ’ αιτίας του συγκεκριμένου προσόντος.
Επιβραβεύθηκε από την Κυβέρνηση για τους ιδεολογικούς αγώνες που έδωσε ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου ή κατά της Eldorado Gold. Όπως συνέβη και με χιλιάδες άλλους που στελέχωσαν τον δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ εδώ και δεκαετίες.
Πρόκειται περί οργανωμένου κόλπου. Αυτό οδηγεί τους Συριζαίους στην άβολη θέση να υπερασπίζονται κομματικές προσλήψεις, αν και δεν μοιάζουν να αισθάνονται όλοι πολύ άβολα. Αυτό οδηγεί επίσης τους Νεοδημοκράτες -με master στην κομματική τοποθέτηση- στην θρασεία κίνηση να καταγγέλλουν την Κυβέρνηση για το ίδιο θέμα. Ακόμη και οι ΠΑΣΟΚΟΙ πρώην σύντροφοι του Μυλόπουλου, κάνουν φασαρία. Ο μύλος της πολιτικής αντιπαράθεσης γυρίζει και οι κομματικοί στρατοί λεηλατούν το κράτος με τη σειρά ή όλοι μαζί. Είναι πολύ πρόσφατο το σύστημα 4-2-1 της συγκυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Αφορούσε προφανώς την ποσόστωση στο ρουσφέτι.
Αν στην Κυβέρνηση ή στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν λόγους να επιβραβεύσουν τον Μυλόπουλο, ας του δώσουν ένα μετάλλιο ή κάτι τέτοιο. Οι ΔΕΚΟ είναι περιουσία του ελληνικού λαού, ο οποίος μάλλον θα έμοιαζε πιο ασφαλής αν για τις διοικητικές θέσεις το προσωπικό επιλεγόταν από μία ανεξάρτητη διεθνή εταιρεία εύρεσης στελεχών. Το κάνουν οι καπιταλιστές βιομήχανοι για τις τσέπες τους, λέτε να έχουν άδικο; Αν σε μια τέτοια περίπτωση επιλεγόταν ο ίδιος ο Μυλόπουλος κανείς δεν θα έφερνε αντίρρηση.
Άλλωστε ακόμη και αν αυτός είναι ο ικανός manager που θα εκτινάξει την Αττικό Μετρό στο Πάνθεον των μεγάλων εταιρειών του πλανήτη, η Κυβέρνηση τον αποδυναμώνει με το καλημέρα. Πρώτιστος διότι έχοντας διορίσει μέχρι και τα τριτοξάδελφα προηγουμένως, δίνει την εντύπωση στην κοινωνία ότι η Κυβέρνηση κινείται αποκλειστικά τοιουτοτρόπως. Επιπλέον δεν τον τοποθετεί σε μια ενεργή θέση για να αποδείξει την αξία του. Η θέση του προέδρου δεν είναι συνδεδεμένη με εκτελεστικές αρμοδιότητες.
Βεβαίως είθισται σε ανάλογες εταιρείες του ευρύτερου δημοσίου, ο πρόεδρος άμα θέλει (και πάρει και τις σχετικές οδηγίες από την Κυβέρνηση), να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια την εταιρική διακυβέρνηση. Παρεμβαίνει ψυχρά όπου θέλει και όπως θέλει. Αν τολμήσει οποιοσδήποτε να μιλήσει για κανόνες εταιρικής διακυβέρνησης, τον παίρνουν άπαντες στο ψιλό.
Δεν είναι δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα που θα τα αλλάξει όλα. Που θα εφαρμόσει δηλαδή μια στοιχειώδη αξιοκρατία στη δημόσια διοίκηση. Το χειρότερο είναι ότι δεν διαφαίνεται κάποιος έτοιμος να το πράξει σύντομα και ταυτόχρονα να έχει ελπίδες να εκλεγεί.
Αφήστε μια απάντηση