Αρθρο από το 1ο φύλλο της εφημερίδας «το σπίρτο» γράφει ο ΜακραΚομήτης
Μέχρι πριν λίγα χρόνια, ο στίχος του γνωστού εμβατηρίου εκφερόταν χωρίς ερωτηματικό. Δυστυχώς όμως, έγινε και αυτό. Εβδομήντα ένα χρόνια μετά, κατορθώσαμε τη διαπίστωση να τη μετατρέψουμε σε ερώτημα. Και μπορεί να μην ισχύει η αμετροεπής όσο και αυθάδης ρήση «..όλοι μαζί τα φάγαμε..» αλλά σίγουρα ισχύει το «..όλοι μαζί τα κάναμε..». Και τότε, και τώρα.
Αντί των γνωστών επετειακών και – συνήθως κενών ουσιαστικού περιεχομένου – πομπωδών αφιερωμάτων, «το σπίρτο» προτιμά –και ιδιαίτερα εφέτος- να δει την επέτειο όχι μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς μιας κενής καυχησιολογίας, αλλά μέσα από μια ρεαλιστική και συγκριτική αποτίμηση του τί μας οδήγησε – τότε – στο έπος της Αλβανίας και του τί μας οδηγεί –τώρα – στα έσχατα σκαλοπάτια της διεθνούς ανυποληψίας.
Το 1940, ένας λαός ολόκληρος, αν και ταλαιπωρημένος και ταπεινωμένος από τη δικτατορία Μεταξά, είχε το ψυχικό μεγαλείο να κάνει δικό του το ΟΧΙ που ο Μεταξάς είπε στον Ιταλό πρέσβη και να μεγαλουργήσει στα παγωμένα βουνά της Ηπείρου και, κατόπιν, της Αλβανίας, όπου κυνήγησε τον εισβολέα. Ορκισμένοι αντίπαλοι του Μεταξά και βασανισμένοι από το καθεστώς του είχαν το σθένος να δηλώσουν το μεγαλειώδες «..και οι εχθροί σου απαντούμε παρόντες..». Και έτσι γράψαμε το αλβανικό έπος. Και το γράψαμε όλοι μαζί. Όλοι μαζί, όχι μόνο στον αγώνα, αλλά όλοι μαζί στηριγμένοι σε αξίες και σε ιδανικά και όχι σε ωφελιμιστικούς και ατομικίστικους υπολογισμούς . Και έτσι, των εχθρών τα φουσάτα πέρασαν…χωρίς ερωτηματικό, και έφυγαν.
Από τότε όμως και μετά, και ιδιαίτερα κατά τις τελευταίες δεκαετίες, άλλα κάναμε,
« όλοι μαζί» και πάλι. Όλοι μαζί αναδείξαμε σε ιδεώδες το προσωπικό και οικογενειακό βόλεμα, όλοι μαζί εκθρέψαμε και στηρίξαμε – μερικές φορές και ψηφίσαμε – ότι κατώτερο διέθετε η κοινωνία μας, όλοι μαζί κάναμε τους «λούμπεν με λεφτά» πρότυπο των παιδιών μας, όλοι μαζί ψηφίζαμε όχι για τις ιδέες, το λαό και τη χώρα αλλά για τη θεσούλα που έταζαν σε μας ή στα παιδιά μας.
Μα, θα αντιτείνει κάποιος αναγνώστης, εγώ δεν τα έκανα αυτά. Ίσως. Αλλά και η ανοχή τους, συνενοχή συνιστά.
Και το αποτέλεσμα; Των εχθρών τα φουσάτα ξανάρθαν. Μη βιαστείτε όμως να προεξοφλήσετε ότι θεωρώ ως φουσάτα εχθρών τους επόπτες της τρόϊκας ή τους κάθε λογής ξένους «εμπειρογνώμονες» που θα κατακλύσουν τη χώρα. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Τη δουλειά που εμείς «όλοι μαζί», με όσα προανέφερα, τους επιτρέψαμε να κάνουν. Εμείς οι επίγονοι των ηρώων του ’40.
Δεν είναι λοιπόν αυτοί «των εχθρών τα φουσάτα». Των εχθρών τα φουσάτα σήμερα είναι η καταρράκωση όλων των αξιών στις οποίες στηρίχθηκε η κοινωνία μας το έθνος μας κάθε φορά που μεγαλουργούσε. Είναι ο εκφυλισμός της δημόσιας ζωής, η κατάρρευση της δημόσιας ηθικής, ο ευτελισμός του ατόμου ως πολίτη και η ιδεολογική αφυδάτωση της κοινωνίας.
Έτσι -και δυστυχώς- στο ερώτημα του υποτίτλου αυτού του άρθρου, αν δηλαδή πέρασαν –και έφυγαν- των εχθρών τα φουσάτα, η απάντηση είναι «όχι». Θά ’θελα όμως να προσθέσω, «όχι προς το παρόν». Με τη μεγάλη ελπίδα ότι ο λαός μας, το έθνος μας, η κοινωνία μας, θα ξαναβρούν τις χαμένες τους αξίες, θα ξαναπούν το μεγάλο ΟΧΙ και θα κυνηγήσουν έξω από τα σύνορά μας τον εχθρό, τον καινούργιο αυτό εχθρό που, με άλλα όπλα σήμερα, που –αλλοίμονο-τα ίδια τα δικά μας χέρια κρατούν, «πίστεψε πως μπορεί στην Ελλάδα νικητής να μπει».
Όπως έγραψε και ο Βολφ Μπίρμαν, «έτσι θα γίνει, επειδή έτσι πρέπει να γίνει.. » Όπως έπρεπε να γίνει και έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1940…
Αφήστε μια απάντηση