Ηταν παιδάκι 8 χρονών ο Τίτος Πατρίκιος όταν μαζί με τη γιαγιά του πρωτοδιάβηκε τη θύρα του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός. ΄Ηταν εκείνο το απόγευμα του 1935 που στον ιστορικό Σύλλογο – ο οποίος διαμόρφωνε την πνευματική και πολιτιστική ζωή του τόπου – η θεία του, Λιλή Ιακωβίδη, μιλούσε για τον ποιητή, Κωστή Παλαμά. Οχι τυχαία. Η, τιμημένη με βραβείο της βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, ποιήτρια Λιλή Ιακωβίδη, είχε στενή σχέση με τον Κ. Παλαμά. Ο λόγος για τον «αστέρα» της λογοτεχνικής ζωής του τόπου με αδιαφιλονίκητο κύρος και καλλιτεχνική επιβολή. Ο μικρός Τίτος Πατρίκιος σχεδόν τρόμαξε τότε από το «μέγεθος» του Ποιητή που στεκόταν στο βάθρο της αναγνώρισης.
Ογδόντα χρόνια μετά, ο Τίτος Πατρίκιος, από τους σημαντικότερους εν ζωή ποιητές που γέννησε αυτός ο τόπος τον 20ο αιώνα, βρέθηκε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στην ίδια λαμπερή σάλα για μια εκδήλωση αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του. Πως να μη θυμηθεί εκείνο το απόγευμα που κρατώντας σφιχτά το χέρι της γιαγιάς του πάτησε το βελούδινο χαλί της σκάλας θαμπωμένος από τη σάλα και την αγωνία του; Στη βραδιά προς τιμήν του με τη συμμετοχή της φιλολόγου και μελετήτριας του έργου του, Ελένης Αντωνιάδου, και του κριτικού και ποιητή Δημήτρη Χουλιαράκη, οι μνήμες ξαναγύρισαν. Και απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ανακάλεσε στη μνήμη του τον Κωστή Παλαμά στον οποίο τον πήγε η γιαγιά του για να του φιλήσει το χέρι αμέσως μετά το τέλος της εκδήλωσης. Ηταν μια σκηνή που δεν πρόκειται να ξεχάσει. ΄Οπως είπε, μπορεί να τρόμαξε από τον πνευματικό «όγκο» που είχε μπροστά του, η συνάντησή του, όμως, αυτή του έδωσε το έναυσμα να διαβάσει ποίηση και να μάθει ποιήματα του Παλαμά απ’ έξω.
Ο Τίτος Πατρίκιος μίλησε για πολλά στη βραδιά προς τιμήν του. Εδωσε και συμβουλές σε νεότερους που καταγίνονται με την ποίηση: Να μην ακούν τους μεγαλύτερους. Κι επίσης, να γράφουν και να ξαναγράφουν, να ασχολούνται με τη λέξη. Στάθηκε ιδιαίτερα στη σημασία που έχει η λέξη στο ποιήμα: Τη σημασία να επιλέγει κανείς τη σωστή λέξη για να «μπει» στο ποίημα. ΄Οπως είπε, η λέξη είναι το στήριγμα του ποιήματος. Εκανε, μάλιστα, παρομοίωση του ποιήματος με μια γέφυρα όπου οι λέξεις στηρίζουν αυτή τη γέφυρα. Κι όπως η ισορροπία της στηρίζεται στις πέτρες που βάζει, έτσι κι ένα ποίημα για να ισορροπεί πρέπει να γίνεται η επιλογή των λέξεων με φροντίδα και προσοχή.
Με αφορμή εκείνο το απόγευμα του ’35, από την εκδήλωση «παρέλασε» όλη η ζωή του Τίτου Πατρίκου Το σημαντικό και μεγάλο πεζογραφικό του έργο, οι συλλογές του, οι διαδρομές του, τα χρόνια [που σημάδεψαν την ιστορική μας μνήμη, η ποιητική του γεωγραφία, τα ταξίδια του, το πως αρδεύει εμπειρία από την ποίηση του. Τα χρόνια της εξορίας, η Μακρόνησος, ο ΄Αη Στράτης.
Εκεί, στον ΄Αη Στράτη, όπως αποκάλυψε η Ελένη Αντωνιάδου, ο Τίτος Πατρίκιος γνώρισε τον Γιάννη Ρίτσο. Εκεί έγραψε εξ’ ολοκλήρου τον «Χωματόδρομο», την πρώτη συλλογή με την οποία εμφανίζεται στα γράμματα το 1954
Στη βραδιά «παρέλασαν» ακόμα η συνεργασία του Τίτου Πατρίκιου με την Επιθεώρηση Τέχνης (της οποίας ήταν ιδρυτικό μέλος και βασικός συνεργάτης), η κατοπινή μαθητεία του – διάστημα που δεν εξέδωσε συλλογή – και μετά τα χρόνια στο Παρίσι, την επιστροφή του, και το νέο ταξίδι του στο Παρίσι την εποχή της Δικτατορίας. Και αντί επιλόγου, μια διαπίστωση:
«Μπορεί να ανήκει στην μεταπολεμική γενιά αλλά την υπερβαίνει. Είναι ένας σύγχρονος άνθρωπος και ποιητής»
Αφήστε μια απάντηση