Ο ανασχηματισμός μιας κυβέρνησης μοιάζει με το μέικ-απ που βάζει κάποια κυρία στο πρόσωπο της. Η επιτυχία εξαρτάται πρωτίστως από την ηλικία της γυναίκας και την κατάσταση του δέρματος της και δευτερευόντως από την ποιότητα ή το χρώμα της πούδρας που θα χρησιμοποιήσει. Μια νέα κοπέλα με φρέσκια επιδερμίδα γίνεται κουκλάρα με ελάχιστο ρετούς, μια μεγαλοκοπέλα όσο περισσότερο μπογιαντίζεται, τόσο φλερτάρει με την πιθανότητα να μεταβληθεί σε καρνάβαλο.
Αυτός είναι ο βαθύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει στον επικείμενο ανασχηματισμό της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Ενώ η ειδησεογραφία αναλώνεται σε μια άνευ σημασίας συζήτηση για την ημερομηνία του προαναγγελθέντος ανασχηματισμού, τα προβλήματα του πρωθυπουργού -που σβήνει και γράφει ονόματα- είναι τόσο πολύπλοκα που μοιάζουν σχεδόν άλυτα.
Στην πραγματικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει να διαλέξει ανάμεσα σε μια καλή και μια καλύτερη σύνθεση της κυβέρνησης του. Πρέπει να συνταιριάξει σ’ ένα ενιαίο, λειτουργικό και νικηφόρο σχήμα τα πιο ασύμβατα και ανόμοια υλικά. Στρατηγικές αποκλίσεις, πολιτικές αντιθέσεις, εσωκομματικές ισορροπίες, ενδοσυριζαϊκές αντιφάσεις και πιεστικές απαιτήσεις των δανειστών. Ο κίνδυνος μιας τερατογένεσης, να προβάλει δηλαδή από το καπέλο του μάγου μια κυβερνητική κουρελού πολύ χειρότερη απ’ αυτήν που προσπαθεί να αντικαταστήσει, είναι εξώφθαλμα υπαρκτός.
Η κυβέρνηση που θα αντικατασταθεί, είναι (εκ’ του αποτελέσματος) προφανές ότι έχει αποτύχει. Ξεκίνησε με εκλογικό ποσοστό 36% και μετά από δεκατέσσερις μόλις μήνες το κατέβασε δημοσκοπικά στο 20% και πολύ λέω. Ξεκίνησε επτά μονάδες πάνω από τον βασικό της αντίπαλο –τη ΝΔ- και σήμερα είναι δέκα μονάδες πίσω του. Είναι λογικό λοιπόν για τον πρωθυπουργό να την αλλάξει, καθότι τις νίκες τις καρπώνεται πάντα ο στρατηγός, αλλά τις πανωλεθρίες τις χρεώνονται αιωνίως οι ταγματάρχες κι ας έχουν ακολουθήσει κατά γράμμα τις οδηγίες του επιτελάρχη τους. Και αναρωτιέται η ειδησεογραφία των ημερών: Τι είδους ανασχηματισμό θα κάνει ο Αλέξης; Μερικό, ολικό, δομικό, ριζικό, θα δημιουργήσει κύκλους ή τετράγωνα πολιτικής ευθύνης; Μεγαλύτερη σαχλαμάρα απ’ αυτή την συζήτηση δεν υπάρχει. Ο γάιδαρος παραπαίει στον δρόμο κι αυτοί αναρωτιούνται τι ονομασία θα δώσουν στα σαμάρι του. Το θέμα είναι απλό μέσα στην πολυπλοκότητα του: Τι σκοπεύει ν’ αλλάξει ο Αλέξης; Κυβερνητική πολιτική ή μόνο πρόσωπα υπουργών;
Εντάξει, θα διώξει τον υπουργό ενέργειας Πάνο Σκουρλέτη, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Οι διαμαρτυρίες των δανειστών –και έγγραφες μάλιστα- για την αδυναμία συνεργασίας τους με τον άλλοτε κραταιό άνδρα του αντιπολιτευόμενου Σύριζα, είναι στοίβα πάνω στο πρωθυπουργικό γραφείο. Θα διώξει την υφυπουργό Ανάπτυξης Θοδώρα Τζάκρη, χάρη της έκανε άλλωστε τόσο καιρό που την κρατούσε. Με πόνο ψυχής, θα απομακρύνει τον υπουργό Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά. Ο Αλέξης τον αγαπά σαν άνθρωπο και σαν διανοούμενο (;) της αριστεράς, αλλά για υπουργός ο Αρίστος δεν κάνει. Δυο υπουργεία πήρε, απέτυχε παταγωδώς και στα δυο. Πιθανότατα θα εξωθήσει σε υπουργική αποστράτευση και τον Θόδωρο Δρίτσα, τον υπαρχηγό των «53+». Εκεί κάτω στο λιμάνι, ο Θόδωρος τα ‘χει κάνει μούσκεμα με τους Κινέζους επενδυτές. Οι βαθμολογητές του στο Μαξίμου επίσης, του λένε ν’ απομακρύνει διακριτικά και τον υπουργό ανάπτυξης Γιώργο Σταθάκη. Είναι πολύ χαλαρός για τις σημερινές έκρυθμες συνθήκες, δεν πολυβάζει πλάτη στην υποστήριξη της γενικής κυβερνητικής πολιτικής, η ανάπτυξη για την οποίαν είναι υπεύθυνος δεν ήρθε. Βέβαια είναι καλό παιδί και συμπαθής, τόσο στον κόσμο όσο και στους δανειστές. Σπάνιος συνδυασμός.
Στην αντίπερα ακριβώς όχθη είναι ο Γιώργος Κατρούγκαλος. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στην ελληνική κοινωνία, στους ψηφοφόρους του Σύριζα, στο κόμμα ή στο Μαξίμου που τον χωνεύει, έστω στοιχειωδώς.. Άλλωστε, έκανε τη βρώμικη δουλειά με το Ασφαλιστικό, τώρα η παραμονή του στην κυβέρνηση και ο προκλητικός τρόπος που πολιτεύεται (έξω είναι νύχτα κι αυτός διαβεβαιώνει ότι ο ήλιος λάμπει), μόνο κόστος συσσωρεύει πλέον για τον Αλέξη. Όσο για την Θεανώ Φωτίου, είναι ένας ζωντανός πολιτικός γρίφος. Την συμπαθο-αντιπαθούν άπαντες. Μια υπουργό που ουδείς την παίρνει στα σοβαρά αλλά όλοι την κάνουν χάζι, την διώχνεις ή την κρατάς; Ιδού το θεμελιώδες φιλοσοφικό ερώτημα για τον Αλέξη… Τέλος, υπάρχει ο Νίκος Τόσκας στο Προστασίας του Πολίτη. Αυτόν τον μισεί το κόμμα και η νεολαία του Σύριζα, αλλά η αστυνομία τον θεωρεί επαρκή και τον θέλει. Κάποιοι εχέφρονες λένε στον Αλέξη πως αν στείλει κανέναν κομματικό αλαφροΐσκιωτο στην Κατεχάκη, μπορεί σύντομα η Αθήνα να γίνει κεραμιδαριό από τους ανεξέλεγκτους μπαχαλάκηδες.
Να ήταν όμως μόνο αυτά τα πρωθυπουργικά προβλήματα; Αν κάποιος υπουργός θα ‘πρεπε να απομακρυνθεί με συνοπτικές διαδικασίες, αυτός ήταν ο Νίκος Φίλης. Οι γονείς των μαθητών είναι έξαλλοι μαζί του (αποχαιρέτα τα, τα ολοήμερα που χάνεις), οι καθηγητές το ίδιο, η εκκλησία έχει βγει από τα ράσα της εξαιτίας του. Έλα όμως που ο Νίκος θριάμβευσε στο συνέδριο, ακριβώς εξαιτίας αυτών των αποτυχιών του.Τι να κάνει τώρα ο Αλέξης; Γίνεται να τον απομακρύνει κόντρα στην βούληση του ανωτάτου οργάνου του κόμματος; Άρα, η λύση είναι να του αλλάξει θέση. Να τον πάει στο εσωτερικών; Δεν είναι κακή ιδέα, αλλά εκεί υπάρχει ο ΠΑΣΟΚοκλαψιάρης Παναγιώτης Κουρουμπλής. Πώς να τον διώξει ο Αλέξης, που τον είχε χρίσει γεφυροποιό με την μεγαλύτερη δεξαμενή ψηφοφόρων του, τους ΠΑΣΟΚοΣυριζαίους; Κι ας διαμηνύουν στο Μαξίμου ο Μπαλάφας με τον Πουλάκη που ζουν μαζί του στο υπουργείο εσωτερικών, ότι ο Παναγιώτης «δεν παίζεται». Πιο παλαιοκομματικός κι απ’ τους παλαιοκομματικούς.
Υπάρχει κι η εμβληματική φυσιογνωμία του Παύλου Πολάκη. Αυτός είναι σαν το κάρβουνο: Αναμμένο σε καίει και σβηστό σε μαυρίζει. Κανονικά, ολόκληρη η ηγεσία του υπουργείου υγείας ήθελε εκπαραθύρωση, το ξέρουν και οι πέτρες της Κουμουνδούρου. Τα νοσοκομεία καταρρέουν και o μεν Ανδρέας Ξανθός είναι εξαφανισμένος κάτω από την βαριά σκιά του Σφακιανού αναπληρωτή του, ο δε Πολάκης έχει πάθει μια μανία αποκλειστικά με το ΚΕΕΛΠΝΟ και με τα twits εναντίον των βοθροκάναλων. Έλα όμως που κι εδώ το συνέδριο αποφάσισε ανάποδα. Τους θεοποίησε αμφοτέρους. Γενικώς ο Αλέξης έχει ένα πρόβλημα με το συνέδριο του κόμματος του. Συνήθως, τα μεγάλα κομματικά σώματα πολυσυλλεκτικών πολιτικών σχηματισμών, οσμίζονται τις διαθέσεις της κοινωνίας και κατανέμουν αναλόγως νίκες, ήττες και ρόλους, με φόντο την κατάκτηση ή την παραμονή στην εξουσία. Αντιθέτως, στο συνέδριο του Σύριζα, για να χριστεί κάποιος νικητής και τροπαιούχος, έπρεπε απαραιτήτως να τον βλέπει ο μέσος πολίτης και ν’ αλλάζει πεζοδρόμιο βρίζοντας ανάμεσα στα δόντια του. Πώς να λύσει τώρα αυτή την αλλόκοτη αντίφαση σε επίπεδο ανασχηματισμού ο Τσίπρας;
Υπάρχουν επίσης ο Νίκος Κοτζιάς και ο Πάνος Καμμένος. Υπουργοί εξωτερικών και άμυνας αντιστοίχως. Ο Κοτζιάς, λένε, έχει αυτονομηθεί απ’ τον Αλέξη. Μυστήρια πράγματα, προφανώς υπάρχει και αυτόνομη εξωτερική πολιτική, δίχως να ασκείται διόλου εξωτερική πολιτική. Ο Πάνος είναι άλλης τάξεως προσωπικότητα: Κάνει πολιτική άμυνας προς τα μέσα, όχι προς τα έξω. Φοράει και σταυρωτά τα φυσεκλίκια του Γοργοπόταμου, άμα λάχει και κανένα αριστερό συνέδριο. Αυτός είναι το μεσοδόκι του κυβερνητικού οικοδομήματος, δεν το ακουμπάς. Αντιθέτως του δίνεις και κανέναν υφυπουργό ακόμα, μήπως και του μπουν ιδέες… Και φτάνουμε στον Νίκο Παππά. Τι να κάνει ο Αλέξης με δαύτον; Να τον διώξει; Θα είναι σαν να παραδέχεται ότι η κυρίαρχη πολιτική επιλογή της κυβέρνησης του πέραν των μνημονίων, η πολιτική για τα ΜΜΕ δηλαδή, κατέληξε σε Βατερλό. Δεν μπορεί να το κάνει αυτό αβασάνιστα ο πρωθυπουργός. Πυροβολώντας τον στενότερο συνεργάτη του, παίρνουν κι αυτόν τα σκάγια που ο ίδιος ρίχνει. Με τον Νίκο, ο Αλέξης έχει κολλήσει τόσο πολύ, που έχουν γίνει νύχι-κρέας. Ξεριζώνοντας το νύχι, ματώνει και το κρέας. Από την άλλη, ο πρωθυπουργός βλέπει ότι το μέτωπο του στην μάχη των καναλιών και της δικαιοσύνης, είναι έτοιμο να καταρρεύσει. Επίκειται Μικρασιατική καταστροφή. Πώς να διαχειριστεί λοιπόν το θέμα; Στο παρελθόν, ο Τσίπρας δεν έδειξε κανέναν οίκτο απέναντι σε παλιούς συνεργάτες ή ευεργέτες. Ως τώρα η τακτική αυτή του έβγαινε. Θα τη συνεχίσει;
Ο Αλέξης δεν μπορεί ν’ αλλάξει πολιτική, άλλωστε γιατί; Αφού διατυμπανίζει ότι όλα στην χώρα πάνε κατ’ ευχήν, σχεδόν περίφημα, με σχέδιο και προοπτική. Πρόσωπα μπορεί ν’ αλλάξει, αλλά ποιους να βάλει στη θέση όσων (καταφέρει να) διώξει; Να βάλει άγνωστους σαραντάρηδες απ’ την Κοινοβουλευτική του Ομάδα, για να «κυβερνήσει μαζί με τη γενιά του» όπως διέρρευσε προσφάτως το Μαξίμου; Ενδιαφέρον ακούγεται, αλλά αν ένα τσούρμο άπειροι υπουργίσκοι παραλάβουν την κυβέρνηση στο 20% και την πάνε στο 10% μέσα σε λίγους μήνες; Θα πρόκειται για φλερτ με το «μη-αναστρέψιμο», επικίνδυνο παιχνίδι για πρωθυπουργούς… Να κάνει μήπως κυβερνητική διεύρυνση σε χώρους πέραν του Σύριζα; Οι διευρύνσεις «πουλάνε» επικοινωνιακά, πλην οι «χρυσές εφεδρείες» που κατάφερε να μαζέψει ο Αλέξης στην σοσιαλδημοκρατική φαρέτρα του, δεν είναι πυρομαχικά έναν αμείλικτο πόλεμο, είναι παιδικά βελάκια που καταλήγουν σε μια κωμική βεντούζα. Ο Κουβέλης, η Μαριλίζα και ο Τζουμάκας; Αστεία πράγματα. Αυτή δεν θα είναι σύνθεση Υπουργικού Συμβουλίου, αλλά σενάριο επιθεώρησης.
Για να μην μακρηγορώ. Οι πρωθυπουργοί, με τους ανασχηματισμούς αγοράζουν πολιτικό χρόνο. Συνταγματικά, η κυβέρνηση αυτή έχει άφθονο χρόνο ακόμα. Πολιτικά και κοινωνικά, η μπουκάλα του χρόνου της αδειάζει ραγδαία. Επ’ αυτού, λίγα πράγματα μπορεί να κάνει ο Τσίπρας, διότι τις δεξαμενές της λαϊκής υποστήριξης δεν τις γεμίζουν οι ανασχηματισμοί προσώπων, αλλά οι αλλαγές πολιτικής κατεύθυνσης.
lionnews.gr
Αφήστε μια απάντηση