Σε μια κρίση αποκαλύπτεται όχι μόνο η ικανότητα αλλά και η ποιότητα της ηγεσίας.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να αντιληφθεί τις προφανείς ευθύνες που κόστισαν τόσες ζωές. Το πρώτο πράγμα που γνωρίζουν οι πάντες είναι ότι στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς προέχει η προστασία των ανθρώπων. Κι αυτό κρίνεται σε πολύ λίγο χρόνο. Ποιός προσπάθησε να τους προστατεύσει και με ποιόν τρόπο στη διάρκεια της συγκεκριμένης πυρκαγιάς;
Το ερώτημα θα τεθεί με έντονο τρόπο τις επόμενες μέρες και οι ένοχοι θα αναζητηθούν. (Σημειωτέον ότι στη Σουηδία μαίνονται φωτιές επι εβδομάδες σε 27 μέτωπα και γίνονται διαρκείς εκκενώσεις χωριών δίχως να υπάρχουν νεκροί). Αυτό που προκαλεί από την πρώτη στιγμή είναι η ελαφρότητα, η εμπάθεια, η επιπολαιότητα με τον οποίο επεχείρησε να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση τη συμφορά. Από την αρχή κατέφυγε στις προσφιλείς της συνομωσιολογικές θεωρίες. «Όλος ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται επί ποδός και στόχος μας είναι να περιορίσουμε την καταστροφική συνέπεια ενός ασύμμετρου φαινομένου» δήλωσε ο Α. Τσίπρας.
Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, “το τερμάτισε” γι’ άλλη μια φορά μιλώντας για “οργανωμένο σχέδιο ανωμαλίας” δίχως καν να περιμένει να δει την εξέλιξη της πυρκαγιάς.
Παντού εχθροί που πολεμούν την κυβέρνηση.
Για τον κ.Τόσκα αυτός που φταίει είναι η κλιματική αλλαγή. Κι επειδή προφανώς η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής δεν είναι κυρίως δικό μας θέμα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Το έχουμε ξαναδεί βεβαίως στις μεγάλες πυρκαγιές του 2007. “Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται πράγματι περί ασύμμετρης απειλής.
Η διασπορά των πυρκαγιών, ο χρόνος ακόμη και οι νυχτερινές επιθέσεις, με αναφλέξεις στις τρεις και στις τέσσερις τη νύχτα και σε απίθανα μέρη, μας οδηγούν στο συμπέρασμα όχι να διατυπώνουμε ερωτήματα, αλλά να κοιτάξουμε πώς να αντιμετωπίσουμε και αυτήν την ασύμμετρη απειλή» δήλωνε τότε ο ανεκδιήγητος Β.Πολύδωρας.
Οι θεωρίες βέβαια, έμειναν θεωρίες και το μόνο που αποκαλύφθηκε ήταν η ανικανότητα της τότε κυβέρνησης. Όπως και της σημερινής. Αντί να αναζητηθούν οι ευθύνες στην αδυναμία στοιχειώδους συντονισμού όπως και σε κάθε κρίση τα τελευταία χρόνια (από τη Μάντρα, ως το μαζούτ στο Σαρωνικό) επιχειρείται να ενοχοποιηθούν, πράκτορες, πολιτικοί αντίπαλοι, κρατικοί γραφειοκράτες… Σε μια κρίση αποκαλύπτεται όχι μόνο η ικανότητα αλλά και η ποιότητα της ηγεσίας.
Το γεγονός ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση κράτησε ψύχραιμη στάση, επιφυλασσομένη να προχωρήσει σε κριτική αφού λήξει η διαδικασία καταμέτρησης των νεκρών και αφού παρασχεθεί βοήθεια στους τραυματίες και τους πληγέντες, έκανε να φαίνεται ακόμη πιο κραυγαλέα η κυβερνητική ανεπάρκεια σε κάθε επίπεδο. Κι όχι μόνο αυτό. Φάνηκε ότι τις τύχες της χώρας διαχειρίζονται άνθρωποι που ακόμη και στις πιο κρίσιμες στιγμές, αντί να αναλάβουν ευθύνες, προκαλούν και διχάζουν.
«Την ώρα που εκατοντάδες συμπολίτες μας δίνουν μάχη για τη ζωή τους αβοήθητοι, καλό θα ήταν οι κυβερνητικοί παράγοντες αντί να σχεδιάζουν την επικοινωνιακή άμυνα της κυβέρνησης ανακαλύπτοντας «ασύμμετρες απειλές» και αόρατους εχθρούς, να ασχολούνται με την αντιμετώπιση της καταστροφής. Η μόνη προφανής ασυμμετρία αυτή τη στιγμή είναι η ανικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τον εφιάλτη από τη μια και οι εξαιρετικές της επιδόσεις σε επικοινωνιακά ευρήματα από την άλλη».
Η παραπάνω ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τις πυρκαγιές του 2007, ταιριάζει απολύτως στον τρόπο που διαχειρίζεται την τραγωδία η δική του κυβέρνηση. Πού δανείστηκε ακόμη και τον όρο “ασύμμετρες απειλές” για να καλύψει την ανεπάρκειά της.
Αφήστε μια απάντηση