Δημήτρης Χορν: Γοητευτικός, έξυπνος, είρων & σνομπ

Με πατέρα θεατρικό συγγραφέα, νονά τη μεγάλη θεατρίνα κυρία Κυβέλη, απόφοιτος και ο ίδιος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού μας Θεάτρου, ήταν γόνος, επίγονος και συνεχιστής μιας μεγάλης καλλιτεχνικής δυναστείας. Κυρίες και κύριοι διαβάστε τα πάντα για τον Δημήτρη Χορν.

Ο Δημήτρης Ελευθέριος Χορν για την Ελληνική καλλιτεχνική οικογένεια είναι μύθος. Έχοντας συνεργαστεί με τη Μαρίκα Κοτοπούλη, την κυρία Κατερίνα, τη Μαίρη Αρώνη, τη Βάσω Μανωλίδου, τη Μελίνα Μερκούρη, την Έλλη Λαμπέτη και πολλούς ακόμα σπουδαίους ηθοποιούς αλλά και σκηνοθέτες και έχοντας παίξει σχεδόν όλους τους μεγάλους ρόλους, είναι ένα από τα καταξιωμένα ιερά τέρατα του νεοελληνικού θεάτρου. Άσε που έχει τραγουδήσει και μερικές πολύ μεγάλες επιτυχίες…

Λένε (δυστυχώς δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω), ότι ήταν πολύ χαριτωμένος, πολύ γοητευτικός, εξαιρετικός ομιλητής, ετοιμόλογος, έξυπνος, είρων, σνομπ και ελιτιστής. Κι’ αν αυτοί οι τελευταίοι χαρακτηρισμοί σε κάποιους ανθρώπους είναι ασυγχώρητοι, στον Δημήτρη Χορν του ταίριαζαν απόλυτα. Από μια τέτοια προσωπικότητα και από ένα τόσο ταλαντούχο άνθρωπο περιμένεις τα πάντα και συγχωρείς τα πάντα. Όχι ότι ζήτησε ποτέ την συγχώρεση κανενός… αλλά έτσι το λέω για να καταλαβαινόμαστε.

Γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1921 σε ένα ξενοδοχείο στην Αθήνα. Γονείς του ήταν ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας και στρατιωτικός Παντελής Χορν και η Ευτέρπη Αποστολίδη. Η οικογένεια του Παντελή Χορν είχε τρία παιδιά, τον Γιάννη, τη Νανά που πέθανε σε ηλικία 7 ετών και τελευταίο, τον Δημήτρη Χορν. Νονά του ήταν η διάσημη ηθοποιός Κυβέλη, και μεγαλώνοντας σε ένα θεατρικό περιβάλλον, επόμενο ήταν να κάνει την πρώτη εμφάνιση στο θέατρο, από… μωράκι!

Η κυρία Κυβέλη ήταν η νονά του και ως ενήλικας έπαιξε μαζί της σε ηλικία 31 ετών, το 1954, στο έργο του Oscar Wilde «Μια γυναίκα χωρίς σημασία»

Το 1951 φεύγει με υποτροφία ενός έτους του Βρετανικού Ινστιτούτου για την Αγγλία. Μετά την Αγγλία φεύγει για την Αμερική όπου και ενημερώνεται για την παγκόσμια θεατρική κίνηση. Όταν επέστρεψε το 1952, έφτιαξε θίασο με τον Γιώργο Παππά και την Έλλη Λαμπέτη. Από εδώ χρονολογείται ο έρωτάς και η σχέση του με την Λαμπέτη που θα κρατήσει για τα επόμενα 7 χρόνια. Η επαγγελματική συνεργασία του μαζί της περιλαμβάνει τη δημιουργία δικού τους θιάσου, το ανέβασμα μερικών εξαιρετικών παραστάσεων αλλά και την κοινή τους εμφάνιση σε ταινίες που άφησαν εποχή.

Η καριέρα του στο θέατρο μεγάλη και εντυπωσιακή. Αν και πάλι βρέθηκαν κάποιοι να τον κατηγορήσουν ότι δεν ανέβαζε Ελληνικά έργα ή ότι έπαιζε όποτε ήθελε. Πάντως σχεδόν όλες του οι εμφανίσεις και οι παραστάσεις ήταν μεγάλες επιτυχίες. Πολύ δημοφιλής ήταν και η ραδιοφωνική εκπομπή του με τίτλο «Ο Ταχυδρόμος Έφτασε». Με μια σουρεαλιστική ειρωνεία στη φωνή του, διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών, σε κείμενα του Κώστα Πρετεντέρη, ενώ συμμετείχε και σε πολλά ραδιοφωνικά θεατρικά έργα.

Στον κινηματογράφο

Συνολικά στην καριέρα του έπαιξε σε 10 μόνο ταινίες, αλλά και επιτυχία έκανε και 2 φορές πήρε το βραβείο ερμηνείας. Το 1943 θα πάρει μέρος στην πρώτη του κινηματογραφική ταινία, «Η φωνή της καρδιάς», που ήταν και η πρώτη ταινία που γυρίστηκε μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα και είναι επίσης και η πρώτη παραγωγή της «Φίνος φιλμ». Ακολούθησαν οι: «Χειροκροτήματα»(1944), «Μεθύστακας» (1950), «Κυριακάτικο ξύπνημα» (1954), «Κάλπικη λίρα» (1955), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956), «Μια ζωή την έχουμε» (1958), «Μια του κλέφτη» (1960). Με την ερμηνεία του στην ταινία παίρνει το βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Το 1961 κερδίζει και το δεύτερο βραβείο του – Α’ ανδρικού ρόλου – στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την ταινία «Αλίμονο στους νέους». Τελευταία του ταινία ήταν «Η Αθήνα την νύχτα» (1962).

Στην προσωπική του ζωή

Το 1942 και σε ηλικία μόλις 21 ετών, έκανε τον πρώτο του γάμο, με την Ρίτα Φιλίππου. Το 1967 παντρεύτηκε την Άννα Γουλανδρή (χήρα Παπάγου), η οποία είχε ήδη δύο παιδιά. Έζησαν μαζί μέχρι το θάνατο της το 1988. Με τη σύζυγό του ίδρυσαν το «Ίδρυμα Γουλανδρή – Χορν» σκοπός του οποίου είναι η μελέτη του ελληνικού πολιτισμού. Το ειδύλλιο του με την Έλλη Λαμπέτη πήρε πολύ δημοσιότητα, κράτησε 7 χρόνια, με την οποία παραλίγο να αποκτήσει παιδί αν και δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Πολλά χρόνια αργότερα είπε πως… «η Έλλη δεν ήταν τελικά η γυναίκα της ζωής μου».

Παρά τις ιδιοτροπίες του, ο συνδυασμός του ταλέντου με τη γοητεία και τη φινέτσα των τρόπων του τον ανέδειξε ως έναν από τους κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς. Λέγεται πως κάποτε μετά από το τέλος μίας παράστασης στην οποία πρωταγωνιστούσε, ζήτησε συγγνώμη για την “άθλια” ερμηνεία του από τους θεατές, οι οποίοι παρ’ όλα αυτά τον καταχειροκρότησαν. Μιλούσε Αγγλικά και Γαλλικά. Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ την περίοδο 1974-1975 και υπήρξε στενότατος φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο έγινε την σεζόν 1983-1984 με το έργο «Αρχιμάστορας Σόλνες» του Ίψεν. Δέκα χρόνια μετά, το 1993, ανέβηκε και πάλι στην σκηνή, αλλά για να διαβάσει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το παραμύθι του Σεργκέι Προκόφιεφ «Ο Πέτρος και ο λύκος».

Τα τραγούδια του

«Ποιος το ξέρει» σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους του Κώστα Πρετεντέρη. Το πρωτοτραγούδησε στο θεατρικό έργο «Ρομανσέρο» (1959)
«Μιας πεντάρας χαρά» των Πλέσσα – Πρετεντέρη. Από το μουσικό άλμπουμ «Η Αθήνα του ’60 τραγουδά» (1959)
«Ξέρω κάποιο αστέρι» ή «Αστέρι, αστεράκι». Μουσική Μίμης Πλέσσας, στίχοι Κώστας Πρετεντέρης, φωνητικά Τζένη Βάνου (1959)
«Ας είν’ καλά το γινάτι σου» σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και στίχους Αλέκου Σακελλάριου. Το τραγούδησε στην ταινία «Αλίμονο στους νέους» (1961)
«Πες μου μια λέξη» των Χατζιδάκι – Σακελλάριου, από την ταινία «Αλίμονο στους νέους» (1961)
«Οι θαλασσιές οι χάντρες» σε μουσική του Μίμη Πλέσσα και στίχους του Κώστα Πρετεντέρη. Το πρωτοτραγούδησε στην κινηματογραφική ταινία «Η Αθήνα τη νύχτα» (1962)
«Ηθοποιός σημαίνει φως» σε στίχους και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Το τραγούδι το πρωτοτραγούδησε στο θεατρικό έργο «Οδός ονείρων» (1962)
«Το πάρτυ» στίχοι και μουσική Μάνου Χατζιδάκι. Από την «Οδό ονείρων» (1962)