Εφυγε γιατί βλέπει μακριά. Πέρα από τα αποτελέσματα. Το έκανε με τον δικό του τρόπο. Οπως πάντα. Η Ιστορία θα γράψει πολλά και υπέροχα, (και) για τον προπονητή Ζιντάν. Για τα Champions League – ρεκόρ που κέρδισε. Και για τα Champions League – ρεκόρ που είχε τα… φρύδια να αφήσει πίσω του
Στα κιτάπια της UEFA υπάρχουν πάνω από 10.000 προπονητές με το ανώτατο ποδοσφαιρικό πτυχίο, το Uefa Pro. Στην ερώτηση «ποιος προπονητής παραιτήθηκε σήμερα;», από ολόκληρο τον κατάλογο το όνομα του Ζινεντίν Ζιντάν θα το ξεστόμιζα τελευταίο. Ο Γάλλος ήταν πάντοτε απρόβλεπτος, στα γήπεδα και στη ζωή, όμως αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό του. Η απόφασή του να αποχωρήσει από τη Ρεάλ Μαδρίτης πέντε μέρες μετά τον θρίαμβο του Κιέβου έπεσε σαν βόμβα, στη Μαδρίτη και σε όλο τον αθλητικό κόσμο. Από το μυαλό του προέδρου της Ρεάλ, Φλορεντίνο Πέρεθ, είχε περάσει πολλές φορές η ιδέα να τον απολύσει στο τέλος αυτής της σεζόν, καθώς έβλεπε την Μπαρτσελόνα να καλπάζει προς το νταμπλ και τη Ρεάλ να διασύρεται από την κάθε Λεγκανές, όμως την παραίτηση του «Ζιζού» δεν την περίμενε. Με τίποτα.
Λέει ότι έμαθε για τις προθέσεις του μόλις χθες – και λέει αλήθεια. Διαφορετικά, δεν θα άφηνε τον Μαουρίσιο Ποκετίνο να υπογράψει -πριν από μερικές μέρες- την επέκταση του συμβολαίου του με την Τότεναμ. Διότι, όταν του «θείου Φλο» του πέρασε ο μεγάλος έρωτας με τον Ζιντάν, ο Αργεντινός έγινε ο αγαπημένος του προπονητής. Θα του έλεγε, λοιπόν, να μη βιαστεί, διότι σύντομα θα άδειαζε η θέση στον πάγκο της Ρεάλ. Αν και, σύμφωνα με τη Marca, ίσως να μην είναι αργά, εάν ο Ποκετίνο άκουσε τον Πέρεθ που τον συμβούλευσε να βάλει ρήτρα στο συμβόλαιό του, για την περίπτωση που τον καλέσει στην αυλή της η «Βασίλισσα».
Ενα από τα πιο γνωστά ποδοσφαιρικά κλισέ αναφέρει οτι κάθε προπονητής είναι τόσο καλός, όσο το τελευταίο αποτέλεσμα της ομάδας του. Σωστά. Μόνο που, στην περίπτωση της Ρεάλ είναι κάπως πιο πολύπλοκο. Σε αυτόν τον τεράστιο και εξαιρετικά απαιτητικό σύλλογο παίζουν ρόλο κι άλλα πράγματα. Οπως οι σχέσεις των καλομαθημένων παικτών με τον προϊστάμενό τους, αλλά και η διάθεση του προπονητή να ικανοποιεί όλες τις επιθυμίες της διοίκησης. Στη διπλωματία ο Ζιντάν παίρνει μηδέν. Αφηνε στον πάγκο τον Μπέιλ, τον Μπενζεμά ή τους αγαπημένους συμπαίκτες του Ρονάλντο, κι έβαζε στην ενδεκάδα τον Ασένσιο, τον Λούκας, ή όποιον έκρινε οτι θα βοηθούσε περισσότερο την ομάδα. «Τα έχωνε» στον Ισκο. Αναβε κόκκινο σε ποδοσφαιριστές που ο (ανέκαθεν παρεμβατικός) Πέρεθ ήθελε να φέρει στο «Μπερναμπέου» για εμπορικούς λόγους. Ακόμη και ως προπονητής μερικών ημερών, τον Ιανουάριο του 2016, ποτέ ο «Ζιζού» δεν έκανε εκπτώσεις στο τεράστιο ποδοσφαιρικό του ανάστημα.
Δεν έφυγε, απαραιτήτως, επειδή δεν «τον πήγαιναν», ο Πέρεθ, ο Μπέιλ (σταθερά) ή ο Ρονάλντο (ανάλογα με τα φεγγάρια του), όμως είναι λογικό να κουράστηκε. Να βαρέθηκε αυτή τη γεμάτη εντάσεις και προστριβές καθημερινότητα που ένας προπονητής είναι αναγκασμένος να ζει στο πιο απαιτητικό, το πιο ανικανοποίητο club του Κόσμου. Δεν είχε κανέναν λόγο να συνεχίσει. Χρήματα έχει βγάλει πολλά από το ποδόσφαιρο. Δόξα έχει γνωρίσει όση λίγοι στα γήπεδα τόλμησαν να ονειρευθούν. «Δεν αναζητώ ομάδα. Είμαι κουρασμένος από την ένταση της δουλειάς αυτό το διάστημα εδώ, δεν θα δουλέψω την επόμενη σεζόν», ξεκαθάρισε ο ίδιος. Γαλλικά ΜΜΕ το προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα, αποκαλύπτοντας -σε ανύποπτο χρόνο- ότι ο Ζιντάν έχει συζητήσει το ενδεχόμενο, κάποια στιγμή να αναλάβει τους «Τρικολόρ». Η δουλειά σε μια εθνική ομάδα είναι πιο χαλαρή και έχει πολύ μικρότερη πίεση. Κι ο «Ζιζού» είναι μπον-βιβέρ.
Επιχειρώντας να εξηγήσει τη «σοκαριστική» του απόφαση, θύμισε αρκετά το σκεπτικό του Γκουαρντιόλα. Τον λόγο για τον οποίο ο Πεπ, όπως έχει πει ο ίδιος, αποφεύγει να εργάζεται στον ίδιο σύλλογο για περισσότερες από τρεις σεζόν: «Σκέφτομαι ότι αυτή η ομάδα πρέπει να συνεχίσει να νικά και χρειάζεται μια αλλαγή, κάτι νέο. Μια άλλη φωνή, μια καινούργια μέθοδο δουλειάς. Νομίζω ότι με μένα στον πάγκο θα είναι δύσκολο γι’ αυτή την ομάδα να κατακτήσει τίτλους και του χρόνου». Ο Ζιντάν είναι ρεαλιστής. Η λάμψη της Κούπας του Champions League που κατέκτησε, δεν έσβησε από τη μνήμη του την αποκαρδιωτική σεζόν της Ρεάλ στις εγχώριες διοργανώσεις, όπου τερμάτισε τρίτη στο Πρωτάθλημα (17 βαθμούς πίσω από την Μπαρτσελόνα) και αποκλείστηκε από τη Λεγκανές στο Κύπελλο. Επίσης, σιχαίνεται την ήττα. Ως ποδοσφαιριστής αποφάσισε να σταματήσει όταν άρχισε να μην κερδίζει. Πολύ πιθανό, το ίδιο… όνειρο να είδε και τώρα.
Ισως δεν μάθουμε ποτέ τι, πραγματικά, ήταν αυτό που τον «έδιωξε» από τη Ρεάλ. Ενα είναι βέβαιο: ότι ο Ζιντάν αποχωρεί καβάλα σε άσπρο άλογο, ως ο προπονητής που χάρισε στη «Βασίλισσα» τους περισσότερους τίτλους πίσω από τον Μιγκέλ Μουνιόθ. Σε 878 μέρες κατέκτησε τα πάντα: τρία τρόπαια Champions League, ένα Πρωτάθλημα Ισπανίας, ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας, δυο ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και δυο Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων. Το δε Champions League, με όλους τους πιθανούς (και απίθανους) τρόπους: ως διαχειριστής της ομάδας που βρήκε από τον Ράφα Μπενιτεθ το πρώτο, ως δημιουργός μιας Ρεάλ που στην Ευρώπη δεν είχε αντίπαλο το δεύτερο, και ως προπονητής μιας «διπολικής» ομάδας γεμάτης αντιφατικές εμφανίσεις το τρίτο. Είχε και προσωπικές διακρίσεις: το 2016 ανακηρύχθηκε (από το France Football) ως ο κορυφαίος γάλλος προπονητής, και τη σεζόν 2016-2017 προπονητής της χρονιάς στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.
Στα πάνω της και στα κάτω της, η δική του Ρεάλ δεν ήταν αυτή η άκρως επιθετική, θεαματική και κυριαρχική ομάδα που συνήθιζε να είναι. Ο Ζιντάν «πείραξε» το DNA της, την έκανε πιο σκληρή στην άμυνα, πιο πονηρή, πιο κυνική. Την έμαθε να κάνει ό,τι χρειάζεται για να κερδίσει – να μην ντρέπεται γι’ αυτό. Οι οπαδοί της αλλιώς είχαν μάθει. Δυσαρεστήθηκαν. Αλλά, οι αποδοκιμασίες που ακούστηκαν για τον «Ζιζού» αυτά τα δυόμισι χρόνια στο «Μπερναμπέου» ήταν σταγόνες στον ωκεανό της εκτίμησης και του σεβασμού που του έτρεφαν. Οχι μόνον επειδή υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μορφές που φόρεσαν τη λευκή φανέλα (2001-2006), αλλά και γιατί κατανόησαν τις δυσκολίες του. Παρέλαβε την ομάδα υπό διάλυση. Κι αυτή είναι η σπουδαιότερη επιτυχία του: ότι στον καθοδικό της κύκλο η Ρεάλ πανηγύρισε εννέα τίτλους.
«Απλά αισθάνομαι περηφάνια που ήμουν παίκτης σου. Μίστερ, σε ευχαριστώ πάρα πολύ», έγραψε ο Κριστιάνο Ρονάλντο, αποχαιρετώντας τον στο Instagram. Τα μηνύματα των υπόλοιπων παικτών της Ρεάλ ήταν πολύ πιο «ζεστά», και όχι τόσο ολιγόλογα. Αλλά, τι σημασία έχει… Η Ιστορία θα γράψει πολλά και υπέροχα, (και) για τον προπονητή Ζιντάν. Ιδίως για τα Champions League – ρεκόρ που κέρδισε. Και για τα Champions League – ρεκόρ που είχε τα… φρύδια να αφήσει πίσω του.
protagon.gr
Αφήστε μια απάντηση