Με μία συγκινητική ανάρτησή της στο facebook η Έλενα Ακρίτα γράφει για τη σιγή των πληκτρολογίων στον ΔΟΛ, όσους λένε «ψόφο στους εργαζόμενους», τα τραγικά λάθη της εργοδοσίας και τη στάση της ΕΣΗΕΑ.
ΔΟΛ, λοιπόν.
Από σήμερα σωπαίνουμε όλοι οι εργαζόμενοι στα Νέα και στο Βήμα. Αδειάζουν τα γραφεία… ερημώνει το κτίριο. Οι συνάδελφοι βγαίνουν στη Μιχαλακοπούλου με τις κούτες αγκαλιά. Λουκέτο; Απεργία; Ανεργία; Θα μου πεις ούτε οι πρώτοι είμαστε ούτε οι τελευταίοι.
Προσωπικά έζησα εκεί όλη την ενήλικη ζωή μου. Στον Ταχυδρόμο, στο Βήμα, στα Νέα από τα 18 μου χρόνια. Φιλίες, αγάπες, έρωτες, χωρισμοί, παρέες που χάθηκαν, παρέες που άντεξαν. Τότε καπνίζαμε ακόμα στην Χρήστου Λαδά, τότε τρώγαμε παρέα τα μεσημέρια στο Κεντρικόν… τότε που στο ‘Χάραμα’ μας έβρισκε το χάραμα με τον Τσιτσάνη και τη Μπέλλου. Τότε που ο κυρ Σταύρος μας έφερνε καφέδες στα ξενύχτια της δουλειάς πάνω σε γραφομηχανές Olivetti. Δεν χαθήκαμε οι παλιοί μεταξύ μας. Σμίξαμε με τους καινούργιους και καινούργιες σχέσεις χτίσαμε.
Όλοι μαζί λοιπόν τώρα. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι.
Τώρα που σιγούν τα πληκτρολόγιά μας, να… ευχαριστήσουμε όλους όσους χάρηκαν με το τέλος μας, όσους τρίβουν τα χέρια τους, όσους αναφωνούν “ψόφος στους εργαζόμενους στον ΔΟΛ”.
Μα πάνω από όλα να ευχαριστήσουμε το σούπερ σωματείο μας την ΕΣΗΕΑ που με σταυρωμένα χέρια κι αμέτοχο βλέμμα παρακολουθούσε όλα τα τραγικά λάθη της εργοδοσίας χωρίς να κουνήσει το μικρό της δαχτυλάκι.
Αφήστε μια απάντηση