Έλλη Λαμπέτη: Η γυναίκα μύθος

Και τι δεν έχουν πει γι’ αυτήν την γυναίκα, και τι δεν έχουν γράψει. Την έχουν λοιδορήσει, την έχουν πει bisexual, ότι διοργάνωνε όργια, ότι ήταν σκύλα και αδίστακτη, ότι όπως έπαιζε τους άντρες έτσι έπαιζε και τις γυναίκες…. ένα σωρό κατηγορίες και κουτσομπολιά. Η Έλλη Λαμπέτη όμως, ήταν και παραμένει η γυναίκα μύθος του Ελληνικού θεάτρου ότι και να έχουν πει, ότι και να έχουν γράψει…

Αδιαφορούμε για την λάσπη – και για τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της εποχής. Άλλωστε πάντα υπήρχαν τα Fake news. Η Λαμπέτη έχοντας την στόφα της μεγάλης Ευρωπαίας ηθοποιού, μπορεί να μην έπαιξε αρχαία τραγωδία, έκανε όμως μεγάλη καριέρα με κωμωδίες, comedy, μπουλβάρ αλλά και σε έργα σοβαρού – κλασσικού ρεπερτορίου μεγάλων συγγραφέων. Και να φανταστείτε ότι  αυτήν την μεγάλη θεατρίνα, αρχικά δεν την είχαν δεχτεί στην Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Η Έλλη Λαμπέτη γεννήθηκε ως Έλλη Λούκου στα Βίλια Αττικής στις 13 Απριλίου του 1926 και πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983. Το Φεβρουάριο του ’43, λίγους μήνες μετά το πρωταγωνιστικό της ντεμπούτο στο θέατρο, γνωρίζει τον πρώτο (και μεγαλύτερο κατά ομολογία της) έρωτα της ζωής της, τον Θ. Σγουρδέλη, διπλωμάτη και ποιητή που ζούσε μόνιμα στη Γαλλία και βρέθηκε στην Ελλάδα λόγω του πολέμου. Η σχέση τους κράτησε κάτι λιγότερο από 2 χρόνια. Έγραψε για χάρη της μια ποιητική συλλογή με τίτλο “Ατέρμονη πορεία προς τον ήλιο” (1943 εκδόσεις ΑΕΤΟΣ), την απομάκρυνε από το θέατρο και προσπάθησε να τη στρέψει στην ζωγραφική, αλλά όταν ξαναγύρισε στο Παρίσι εκείνη δεν τον ακολούθησε.

Οι έρωτες: Με τον Αλέκο Αλεξανδράκη έζησαν έναν θυελλώδη έρωτα το καλοκαίρι του 1949 που διήρκεσε έξι μήνες και συμπρωταγωνίστησαν και στο θέατρο. Ο γάμος της με τον Μάριο Πλωρίτη το 1950 υπήρξε ατυχής, αλλά παρέμειναν φίλοι μέχρι το τέλος της ζωής της. Χώρισαν το 1953 όταν γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Χορν και μαζί έγραψαν μία από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στη σκηνή. Το 1959 χώρισαν, όταν γνώρισε τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν (Frederic Wakeman), τον οποίο παντρεύτηκε, αλλά χώρισε το 1976 μετά από πολλά προβλήματα και όντας χρόνια σε διάσταση. Σημαντική γνωριμία στη ζωή της στάθηκε ο γνωστός ηθοποιός Κώστας Καρράς με τον οποίο η Λαμπέτη ονειρευόταν για άλλη μια φορά τον γάμο και την οικογένεια. Τα κουτσομπολιά είπαν επίσης για σχέση της με την ηθοποιό Βέρα Κρούσκα. Προς το τέλος της ζωής της είχε σχέση με τον θεατρικό επιχειρηματία και κατοπινό σύζυγο της Χαρούλας Αλεξίου, Σωτήρη Μπασιάκο.

Το παιδί: Μια προσπάθεια υιοθεσίας από κοινού με τον Γουέικμαν, (της μικρής Ελίζας), της δημιούργησε πολύ μεγάλα προβλήματα, όταν δικαστική απόφαση την υποχρέωσε να επιστρέψει το παιδί, μετά παρέλευση 4 χρόνων, στους φυσικούς γονείς του. Αυτή η περιπέτεια της δημιούργησε γενική κατάπτωση και μελαγχολία, που την κράτησε μακριά από το θέατρο. Είχε δεθεί τόσο πολύ με εκείνο τοκοριτσάκι, που όταν της το πήραν, έπεσε σε κατάθλιψη. Ο τύπος της εποχής οργίαζε καθημερινά με πρωτοσέλιδα.

Η αρρώστια: Ο καρκίνος έκανε την εμφάνιση της στη ζωή της το 1969, αφού της στέρησε τις αγαπημένες της αδερφές, τις οποίες έχασε όλες (εκτός από την Αντιγόνη), από καρκίνο του μαστού. Η ίδια μετά την εγχείρηση (ολική μαστεκτομή) στην οποία υποβλήθηκε στις ΗΠΑ επέστρεψε και προσπάθησε να το ξεπεράσει. Ο καρκίνος έκανε την επανεμφάνισή του μετά από 11 χρόνια, το 1980. Οι μεταστάσεις ήταν συνεχείς. Οι χημειοθεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε έπληξαν τις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα σταδιακά να χάσει και τη φωνή της. Η τελευταία παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησε στην Αθήνα ήταν τα “Παιδιά ενός κατώτερου Θεού” στον ρόλο της κωφής Σάρα.

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1983 στις 7:30 το πρωί άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Mount Sinai Hospital της Νέας Υόρκης, όπου είχε μεταβεί λίγες εβδομάδες πριν. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1983 η σορός της μεταφέρθηκε στην Αθήνα και στις 6 Σεπτεμβρίου 1983 κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Μια σπάνια φωτογραφία: Μελίνα Μερκούρη, Έλλη Λαμπέτη και Μαρίκα Κοτοπούλη

Στην τηλεόραση το μοναδικό πράγμα που έκανε ήταν 6 επεισόδια στην ΥΕΝΕΔ το 1979, σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη. Η περίφημη απαγγελία της από το «Κατά Ματθαίον» Ευαγγέλιο.

Δεν είχα την τύχη να την γνωρίσω, αλλά ευτυχώς την πρόλαβα σε μερικές παραστάσεις. Θυμάμαι όταν ήμουν σπουδαστής στην Σχολή Σκηνοθεσίας Λυκούργου Σταυράκου και είχα “ελευθέρας” για θέατρα και κινηματογράφους, όταν είχε ανεβάσει το «Δεσποινίς Μαργαρίτα» σε μετάφραση Κώστα Ταχτσή και σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, πήγαινα μία φορά την βδομάδα (δεν είναι υπερβολή), μόνος μου, στον εξώστη και το έβλεπα. Ήμουν μαγεμένος με τον τρόπο που έπαιζε.

 

Με τον Μιχάλη Κακογιάννη έκανε τις 3 καλύτερες και πιο πετυχημένες ταινίες της.

Οι 10 ταινίες της

• 1946 «Αδούλωτοι σκλάβοι», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Βίωνα Παπαμιχάλη.
• 1947 «Παιδιά της Αθήνας» ή «Οι σαλταδόροι», σε σενάριο Ίωνα Νταϊφά – Τίμου Μωραϊτίνη και σκηνοθεσία Τάκη Μπακόπουλου.
• 1949 «Διαγωγή μηδέν» ή «Σκάνδαλα στο Παρθεναγωγείο», σε σενάριο του Δημήτρη Γιαννουκάκη και σκηνοθεσία Γιάννη Φιλίππου και Μιχάλη Γαζιάδη
• 1951 «Ματωμένα Χριστούγεννα», σε σενάριο Γιώργου Ασημακόπουλου και σκηνοθεσία Γιώργου Ζερβού
• 1953 «Κυριακάτικο ξύπνημα», σενάριο και σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη
• 1954 «Η κάλπικη λίρα», σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιώργου Τζαβέλλα
• 1956 «Το κορίτσι με τα μαύρα», σενάριο και σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη
• 1958 «Το τελευταίο ψέμα», σενάριο και σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη
• 1961 «Χαμένο κορμί» (The Wastrel), σενάριο Μιχάλη Κακογιάννη – Φρέντερικ Γουέηκμαν, σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη
• 1968 «Μια μέρα, ο πατέρας μου» («One Day, My Daddy»), σενάριο και σκηνοθεσία Φρέντερικ Γουέηκμαν
  

Στο ρόλο της Μπλανς Ντυμπουά, από το Λεωφορείο ο Πόθος.

Με την Βέρα Κρούσκα στην παράσταση “Το άνθος του κάκτου”

—————————————————–

Τα βιβλία που γράφτηκαν γι’ αυτήν

• «Έλλη Λαμπέτη: Η τελευταία παράσταση», της Φρίντα Μπιούμπι. Εκδόσεις Εξάντας (1983).

• «Έλλη Λαμπέτη», των Μιχάλη Κακογιάννη και Μάριου Πλωρίτη. Εκδόσεις Ιτανός (1995)

• «Έλλη Λαμπέτη», του Φρέντυ Γερμανού. Εκδόσεις Καστανιώτη (1996)

• «Έλλη Λαμπέτη», του Φρίξου Ηλιάδη. Εκδόσεις Κοχλίας (2005)

 

 

nikosonline.gr