Μας φέρνει κοντά του σαν να είναι δικός μας άνθρωπος
«Ναι, ρε Μίλτο!… Και ξαφνικά, κατά τις δέκα το βράδυ της Πέμπτης μια φωνή σκέπασε μια ολόκληρη χώρα: σε καφετέριες, σε μπαράκια, σε ταβέρνες, σε ξενοδοχεία, σε σπίτια. Ακόμη και στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», σε μια αμιγώς ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική βραδιά, τη στιγμή του τελευταίου «χρυσού» άλματος του Μίλτου Τεντόγλου, όλοι ήταν συντονισμένοι στο Ertflix μέσω κινητών με τα… δάχτυλα σταυρωμένα!
Είναι πλέον τόσο μυθικά τα επιτεύγματα του μόλις 25 ετών (για να μην ξεχνιόμαστε) παγκόσμιου πρωταθλητή από τα Γρεβενά, που μοιάζει αδύνατο να αποδοθεί το αθλητικό του μεγαλείο μέσα από καμιά εκατοστή αράδες γραπτού κειμένου.
Και μόνο ότι τον παρομοιάζουν με τον «φτερωτό θεό» Καρλ Λιούις, αρκεί για να πιστοποιήσει κάποιος τη μοναδικότητα των επιτευγμάτων ενός αθλητή που έχει προ πολλού γκρεμίσει το φράγμα του θεωρητικά αδύνατου.
Ενδεχομένως, πλέον, το «φαινόμενο Τεντόγλου» μοιάζει περισσότερο κοινωνικό παρά αθλητικό. Πώς έχει καταφέρει αυτό το παιδί να μπει στις καρδιές όλων των Ελλήνων, με έναν τρόπο που δεν το έχει επιτύχει ενδεχομένως κανένας άλλος αθλητής στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού;Τεράστιοι αθλητές υπήρξαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και στο μέλλον. Παγκόσμιοι πρωταθλητές, Ολυμπιονίκες, πρωταθλητές Ευρώπης, ζωντανοί θρύλοι όχι μόνο της χώρας, αλλά ολόκληρου του πλανήτη, άνθρωποι που μπορούν να σηκώνουν ψηλά τη γαλανόλευκη σημαία και να πλημμυρίζουν με έμπνευση και περηφάνια έναν ολόκληρο λαό.Άλλοι αντιμετωπίζονται με μια κάπως πιο… θεϊκή διάσταση: ο Νίκος Γκάλης, ο Λευτέρης Πετρούνιας. Άλλοι πάλι ως θαύματα της φύσης, όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Κάθε φορά, όμως, που ξεκινά να «καλπάζει» προς το σκάμμα ο Μίλτος Τεντόγλου αισθανόμαστε ότι παρακολουθούμε έναν δικό μας άνθρωπο: τον γιο μας, τον ανιψιό μας, τον ξάδελφό μας, τον κολλητό μας… Είναι τόσο σπάνια η μοναδικότητα του χαρακτήρα αυτού του παιδιού, μοιάζει τόσο ιστορικά πρωτόγνωρη η αυθεντικότητά του, που τον αισθανόμαστε σαν τον «εθνικό ήρωα της διπλανής μας πόρτας», τον «εθνικό ήρωα της δικής μας οικογένειας». Πόσους αθλητές γνωρίζετε, αλήθεια, που θα ενθάρρυναν στην τελευταία τους προσπάθεια τον άμεσο ανταγωνιστή τους, όπως το έπραξε ο Έλληνας πρωταθλητής στο καθοριστικό έκτο άλμα του Τζαμαϊκανού, Γέιν Πίνοκ;Σε μια εποχή που οι χαρακτήρες των ανθρώπων (ειδικά των μελών της κοινωνίας μας που απολαμβάνουν αναγνωρισιμότητα και δημοφιλία) μοιάζουν πιο ευάλωτοι από ποτέ, ο Τεντόγλου καταφέρνει να μας δείχνει έναν διαφορετικό δρόμο αντίστασης στους πειρασμούς τού σήμερα. Βλέπετε, δεν είναι μόνο τα σπάνια αθλητικά του χαρίσματα που τείνουν να εξελιχθούν σε αντικείμενο επιστημονικής μελέτης για τους ειδικούς του κλασικού αθλητισμού. Δεν είναι μόνο ο «ατσάλινος» χαρακτήρας του που του επιτρέπει να κατακτά χρυσά μετάλλια στο τελευταίο του άλμα σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα.Πάνω απ’ όλα είναι αυτό το αγνό χαμόγελό του, το αληθινό του βλέμμα που σε πλημμυρίζει με ειλικρίνεια, που σε κάνει να βλέπεις τη δική σου ζωή με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Δεν ξέρουμε αν ο Μίλτος Τεντόγλου αξίζει τον τίτλο του GOAT του ελληνικού αθλητισμού. Βάσει επιτευγμάτων, δεν υπάρχουν πολλοί συναθλητές του να τον «απειλήσουν». Δεδομένα, όμως, αυτό το παλικάρι δικαιούται τον τίτλο του αθλητή που άγγιξε όσο κανένας άλλος τις καρδιές των Ελλήνων. Και ίσως τελικά αυτό το χρυσό μετάλλιο να είναι και το πλέον ανεκτίμητο της θρυλικής συλλογής του!
Του Αλέξανδρου ΣόμογλουΔημοσιεύθηκε στην Απογευματινή
Αφήστε μια απάντηση