ΕΝΑΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ «ΑΚΤΗΜΟΝΑ»… του Ηλία Προβόπουλου

Ως Ακτήμων ξεκίνησα να υπογράφω και να δημοσιεύω στο actimon.blogspot.com μια ποικιλία κειμένων τα οποία συνόδευε πάντα μια φωτογραφία πριν από έξι χρόνια, όταν άρχισα να αραιώνω τις σχέσεις μου με την «Ελευθεροτυπία» και ακολούθησα άλλους δρόμους.

Δεν μπόρεσα όμως να αλλάξω ύφος και τα περισσότερα από τα κείμενα είχαν εκείνο τον παλιό αέρα της σελίδας «Ανθρώπινα» όπως αυτή άρχισε να διαμορφώνεται το καλοκαίρι του μακρινού 1991 και μπορούμε να τα αναζητήσουμε πλέον μόνο στα αρχεία της εφημερίδας.

Με τα χρόνια που πέρασαν και σιγά – σιγά εκείνη η πρώιμη και πρωτόλεια αρθρογραφία για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της (εδώ πρέπει να πω ότι δεν ήταν αυτή η δουλειά μου στην εφημερίδα, σύνταξη ύλης έκανα) αλλά μου άρεσε να δημοσιεύω που και που λίγα κείμενα και παρακινήθηκα να γράφω περισσότερα εξαιτίας της αναγνωσιμότητας που είχαν και της πυκνής επικοινωνίας που απέκτησα με ανθρώπους που ζούσαν σε διάφορους τόπους της Ελλάδας ή τους αγαπούσαν από μακριά.

Χάρη σε αυτή την επικοινωνία προχώρησα και στη δημιουργία της μικρής στήλης «Μικρές Πατρίδες» την οποία άλλοι συνάδελφοι στην εφημερίδα πρόσεχαν ιδιαίτερα  και άλλοι ούτε ήθελαν να την ακούνε – για λόγους που θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή.

Έτσι η στήλη «Μικρές Πατρίδες» έφερε, όσο μπορούσε βέβαια, ένα κύμα πληροφοριακού υλικού και εκλεκτών γνωριμιών απ’ όλη την Ελλάδα και όσο είχα χώρο, τόσο το εξυπηρετούσα με μικρά και μεγάλα δημοσιεύματα.

Από την «Ελευθεροτυπία» έφυγα το καλοκαίρι του 2000 αλλά διατήρησα τη σχέση μου με το περιοδικό «Γεωτρόπιο» όπου και δημοσίευσα μέχρι το 2009 μια ωραία σειρά ταξιδιωτικών κειμένων που σήμερα τα βλέπω, τα ζηλεύω, και νοσταλγώ πολύ εκείνη την εποχή που όλα ακόμη ήταν ανοιχτά αλλά κανένας δεν υποψιάζονταν την τρύπα που υπήρχε κάτω από τα ωραία επιφάνεια που ζούσαμε τότε και αφελώς πιστεύαμε πως θα ήταν παντοτινά.

Τα ίδια χρόνια επίσης άρχισα και μια καλή συνεργασία με την εφημερίδα «Έθνος» και δημοσίευσα πάρα πολλά κείμενα που αφορούσαν κυρίως ανθρώπους της περιφέρειας που ζούσαν από τη θάλασσα, το χωράφι και το δάσος. Αλλά κι εκεί τα πράγματα σιγά – σιγά συρρικνώθηκαν πολύ και σήμερα που και που μπορώ να βλέπω κάτι δικό μου δημοσιευμένο. Εκείνη η εποχή θα μου μείνει αξέχαστη γιατί μπορούσα να ταξιδεύω άνετα σε όλη την Ελλάδα, να γράφω, να φωτογραφίζω και να βλέπω τη δουλειά μου δημοσιευμένη και φυσικά αμειβόμενη και μάλιστα καλά.Τούτο αποτέλεσε και την κινητήρια δύναμη για τις «Μικρές Πατρίδες» οι οποίες πράγματι έμειναν ανεξάρτητες και εξαρτιόνταν από τη δική μου διάθεση, πράγμα που φυσικά και «πληρώθηκε» κατόπιν ανάλογα γιατί η πιάτσα πάντα ήθελε να είσαι μέσα στο μαντρί. Δεν έμεινα όμως εκεί, προχώρησα και στη δημιουργία κάποιων βιβλίων, («Ορεινή Πατρίδα – Στον Άσπρο και την Πίνδο», «Κέντημα στην πέτρα ήταν η ζωή του», «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» κ.ά) πάντα με την ίδια αντίληψη για τον Τόπο, τους Ανθρώπους αλλά και την Ιστορία και την Παράδοση.

Όλο αυτό το υλικό μιας δεκαετίας μεταφέρθηκε στο actimon.blogspot.com το οποίο από το 2010 και μετά αποτελεί (μαζί με το Facebook) το κύριο μέσο για την δημοσίευση των «Μικρών Πατρίδων», κείμενα δηλαδή και φωτογραφίες που αφορούν την φύση και το ύπαιθρο αλλά και κείμενα που αφορούν ανθρώπους που ζουν και εργάζονται στον τόπο τους ασχολούμενοι κυρίως με την πρωτογενή παραγωγή και φυσικά διατηρούν την παράδοση σε πολλές εκφράσεις του ιδιωτικού και δημόσιου βίου τους. Αυτές τις δημοσιεύσεις συμπληρώνουν και πολλές σημειώσεις πάνω σε διάφορα πράγματα στο τοπίο αλλά και στις πράξεις και τα έργα των ανθρώπων με κριτήριο πάντα τη διαφορετική ματιά που βλέπουμε τα πράγματα και τον τρόπο που βιώνουμε τις καταστάσεις.