Είναι μια άποψη από τον Παναγιώτη Ντάνη
Όταν ο Έλληνας για να γελάσει χρειάζεται να ακούσει τη λέξη «μαλάκας», τότε τα πράγματα δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλά. Θα έλεγα πως είναι μάλλον πάρα μα πάρα πολύ επικίνδυνα.
Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις έναν άνθρωπο να γελάει. Είτε πρόκειται για τον διπλανό σου στο γραφείο είτε για έναν άγνωστο στη λαϊκή αγορά πηγαίνοντας να πάρεις φρέσκα φασολάκια, είτε για το διπλανό σου στην εφορία αν το φέρει η κακιά στιγμή (φτου φτου σκόρδα και κρεμμύδια) …..
Το πολύ θετικό πάντως είναι ότι, ακόμα και σε μια χώρα σαν τη δική μας, την Ελλάδα, με τέτοια χρονική συγκυρία, με τέτοια ανεργία, με ΕΝΦΙΑ, με μισθούς – συντάξεις που καθημερινά μεταβάλλονται προς τα κάτω (αυτό εσχάτως λέγεται «αρνητικό πρόσημο») και που οι περισσότεροι είναι στα πρόθυρα της κατάθλιψης αν δεν είναι ήδη μέσα σ΄ αυτή, βλέπεις τον κόσμο τριγύρω σου να γελάει.
Αυτό όμως που με στεναχωρεί αφάνταστα είναι ο τρόπος με τον οποίο πλέον γελάμε. Ένας τρόπος που ούτε λίγο ούτε πολύ… να…. γελάμε έτσι για να γελάσουμε.
Γελάμε με τον ίδιο τρόπο που ξύνουμε τη μύτη μας σε στιγμές προηγμένης αφηρημάδας.
Γελάμε όχι γιατί κάποιος είπε μια έξυπνη ατάκα ή έκανε ένα ωραίο μορφασμό του στυλ του συγχωρεμένου του Βασίλη Αυλωνίτη, αλλά γιατί σε κάθε του έκφραση χρησιμοποιεί τη λέξη «μαλάκας».
Το συνειδητοποίησα παρακολουθώντας τον Λαζόπουλο.
Αν δεν έλεγε τη λέξη «μαλάκας», αν δεν έδειχνε τον Άδωνη να φωνάζει, τη Λουκά να κυνηγάει τους αντίχριστους, το Κούγια μια πιθαμή κοντότερο, τη Ντενίση ως ατάλαντη, αν δεν έλεγε κάποιο πρόστυχο ανέκδοτο, κανείς στο ακροατήριο του «αλ τσαντίρι» δεν έδειχνε να συγκινείται.
Το κοινό περίμενε με αδημονία μια βρισιά, ένα υπονοούμενο, ένα πικρόχολο σχόλιο για να ξεσπάσει στα γέλια, ξεκαρδιστεί.
Κι αυτό συμβαίνει σε μία χώρα που έχει βγάλει τόσους κωμικούς ηθοποιούς… είναι πολύ λυπηρό.
Λυπάμαι αλλά………… νομίζω ότι σε λίγο καιρό το γέλιο θα γίνεται με παράγγελμα… κάτι σαν το … «παραπόδα αρμ».
Εδώ γελάμε ….χα χα χα χα χα
Αφήστε μια απάντηση