O Guardian για την αιτία πίσω από μια βαρβαρότητα…
Πόσο πολιτικά μη ορθό είναι να πούμε ότι οι βιασμοί στον πόλεμο δεν είναι και τόσο διαφορετικοί από τους βιασμούς στα σπίτια μας ή στις βίλες του Χόλιγουντ; Και υπάρχουν πραγματικά βιαστές ή δυνάστες γυναικών πιο συμπαθητικοί από άλλους; Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει στον Guardian η αρθρογράφος Σούζαν Μουρ, χωρίς περιστροφές και χωρίς να κατονομάζει τον Χάρβεϊ Γουάινσταϊν.
Οι κούρδοι στρατιώτες, που απελευθέρωσαν πριν από δύο ημέρες τη Ράκκα, είπαν ότι οι βιασμοί από τους τρομοκράτες του ISIS ήταν «ένας προγραμματισμένος τρόπος για να καταστρέψουν έναν πολιτισμό». Είναι το ίδιο πράγμα που λένε οι γυναίκες της μουσουλμανικής κοινότητας Ρόχινγια στη Μιανμάρ, ή όσες τέλος πάντων επέζησαν από τις βιασμούς και τα βασανιστήρια που διαπράχθηκαν από βιρμανούς στρατιώτες. Παντού, στον πόλεμο, ανέκαθεν, οι άντρες βιάζουν γυναίκες, ανεξάρτητα εάν αυτές είναι έφηβες ή ηλικιωμένες, λέει η Σούζαν Μουρ.
«Αυτό έχει να κάνει με την εξουσία, όχι με το σεξ», γράφει, προσθέτοντας: «Ζούμε σε μια κοινωνία, τη δική μας, όπου πάντα συνιστάται να μην γενικεύεται η βία των ανδρών, να μην λέμε “όλοι οι άνδρες”. Στη συνέχεια, όμως, συνειδητοποιεί κανείς ότι υπάρχει ένα χάσταγκ (hashtag) για τις ιστορίες παρενόχλησης και βίας (το #MeToo) που αναφέρεται στους μυριάδες τρόπους με τους οποίους οι γυναίκες βιώνουν την ανδρική κακοποίηση».
Η βία κατά των γυναικών δεν επικρίνεται ποτέ αρκετά. Ας δούμε στη Γαλλία το ροκ περιοδικό Les Inrockuptibles που πριν από λίγες μέρες τίμησε με το εξώφυλλό του τον τραγουδιστή Μπερτράν Καντά, ο οποίος το 2003 σκότωσε με γροθιές τη σύντροφό του ηθοποιό Μαρί Τρεντινιάν.
Η Μουρ αναρωτιέται αν ζούμε όλοι μα όλοι σε μια κουλτούρα υπακοής σε βίαιους άνδρες. Αν ενώσεις όλα τα σημεία, καταλήγει, φτάνεις στον «παράγοντα Π» – όπου Π το πρώτο γράμμα της λέξης «Πατριαρχία».
Συμπέρασμα; Είτε στο Χόλιγουντ είτε στη Ράκκα, ο τόπος είναι κοινός: οι γυναίκες πληρώνουν την κουλτούρα της πατριαρχικής κοινωνίας.
protagon
Αφήστε μια απάντηση