Πέντε τουλάχιστον είναι οι προϋποθέσεις για να οδηγηθεί ένα κράτος σε κρίση και δυστυχώς στην Ελλάδα όχι μόνο υπάρχουν και οι πέντε αλλά κρατάνε και την πρέπουσα σειρά προτεραιότητας.
- Φορολογική αδηφαγία
- Κρατικιστική αντίληψη
- Γραφειοκρατία
- Γραφειοκρατία
- Γραφειοκρατία
Λέγαμε παλιότερα, αμέσως μετά το 1821 και λέμε ακόμα και τώρα όταν θέλαμε να απειλήσουμε κάποιον… «θα σε τυλίξω σε μια κόλλα χαρτί»
Η απειλητική έκφραση «θα σε τυλίξω σε μια κόλλα χαρτί» σημαίνει μέχρι σήμερα την αμείλικτη παντοδυναμία του έντυπου μέσου, του μέσου που δεν πτοήθηκε ούτε από την εισαγωγή της άυλης ηλεκτρονικής τεχνολογίας.
Το «χαρτί» σαν δημόσιο μέσο ήταν ανέκαθεν στην Ελλάδα παντοδύναμο, είτε σωστικό είτε ολέθριο.
Πάνω σ’ αυτό το χαρτί στήθηκε από συστάσεως του ελληνικού κράτους μια τεράστια δημόσια «φάμπρικα» δημιουργώντας αυτό που ειδεχθώς ονομάζουμε «γραφειοκρατία» την οποία κάποιοι υπηρετούν και σήμερα με υπερβάλλοντα ζήλο και συνήθως όχι με το αζημίωτο.
Όπως και στις επινοήσεις των ειδικών φόρων, έτσι οι Έλληνες είμαστε και ευρηματικά ασυναγώνιστοι στην ποικιλία και την ανανέωση της γραφειοκρατίας.
Μάταια περιμέναμε μια αρωγή από την Ενωμένη Ευρώπη η οποία δυστυχώς δεν ήρθε, γιατί απλούστατα και η επαφή με αυτές οι ευρωπαϊκές δομές αποδείχθηκαν άκρως γραφειοκρατικότερες.
Το τοπίο στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή εξακολουθεί να είναι ζοφερό και παράλληλα ανασχετικό και αντιαναπτυξιακό.
Η εξεζητημένη πολυνομία και η σύγχυση είναι ομογάλακτες αδελφές της γραφειοκρατίας και λειτουργούν πάντα εις βάρος της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ανάπτυξης.
Ας θυμηθούμε κάποια παραδείγματα.
Χρειάζονται ακόμη δεκάδες χαρτιά και πολύτιμος χρόνος για να ανοίξει κάποιος μιαν επιχείρηση.
Έξι ή επτά έγγραφα χρειάζονται για να γράψει κάποιος το παιδί του σε δημόσιο παιδικό σταθμό (και αν εγκριθεί η εγγραφή του). Το ωραίο είναι ότι απαιτούνται και επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο τα ίδια.
Χαρτιά (και μάλιστα μέσω λογιστών) χρειάζονται για τα επιδόματα πετρελαίου, τέκνων, κοινωνικό επίδομα αλληλεγγύης (!), φοιτητικό επίδομα, αγροτικές επιδοτήσεις, κάρτα σίτισης και τόσα άλλα ντροπιαστικά, ενώ θα μπορούσαν να χορηγούνται αυτόματα βάσει των προηγουμένων φορολογικών μας δηλώσεων.
Απίστευτη γραφειοκρατία και χρονοτριβή εκ του πονηρού όταν πρόκειται να εξεταστεί από επιτροπή ένας ανάπηρος ή όταν πρόκειται να βγει μια διαδοχική σύνταξη.
ΥΓ. Για όσους θέλουν να δουν τη γραφειοκρατία και τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία σε όλο τους το μεγαλείο, σας συστήνω να δείτε την εκπληκτική ιταλική ταινία του Gennaro Nunziante με τίτλο «Quo vado?», και σε ελληνική απόδοση του τίτλου: «Πού πάω, Θεέ μου!».
P.D.
Αφήστε μια απάντηση