Μεγάλωσαν μαζί τους• τι λέω, γέρασαν μαζί τους.
Οπως οι σοβάδες τους τρίβονταν από τη βροχή και το αγιάζι ή τα άγρια καύματα του θέρους, έτσι και τα πρόσωπά τους ρυτίδιαζαν από τα χρόνια και τον κάματο της φροντίδας για τα στολίδια αυτά του νεότερου πολιτισμού μας στην παλιά Αθήνα.
Μπορεί να μην τα κληρονόμησαν από τους παππούδες τους, όμως τα έκαναν δικά τους με την αγάπη τους. Τα αγάπησαν τόσο πολύ που μερικοί απ’ αυτούς εγκαταστάθηκαν εκεί με τις οικογένειές τους – τι άλλο πια να κάνουν για να δείξουν οι άνθρωποι πως πάνω απ’ όλα ένας υπάλληλος του υπουργείου του Πολιτισμού μας μπορεί να είναι απλός υπάλληλος, όμως ξέρει να αγαπάει και να εκτιμά την αξία των μνημείων μας. Και τώρα ήρθε ο άγριος καπιταλισμός, ο ανάλγητος φιλελευθερισμός να τους τα πάρει.
Εμφανίστηκαν, λέει, επενδυτές οι οποίοι ενδιαφέρονται να αγοράσουν τα 12 ακίνητα που ανήκουν στο υπουργείο Πολιτισμού στην Πλάκα, πλην όμως ο διαγωνισμός που επρόκειτο να γίνει τον Σεπτέμβριο αναβλήθηκε για τα τέλη Οκτωβρίου, διότι οι αρμόδιοι υπάλληλοι δεν παραδίδουν τα κλειδιά. Είτε για λόγους ιδεολογικούς, διότι θεωρούν ξεπούλημα την παραχώρηση, είτε για λόγους ανθρώπινους και εντελώς πρακτικούς, διότι κατοικούν εντός τους.
Εννοείται πως οι πιο μαχητικοί είναι όσοι συνδυάζουν και τα δύο κίνητρα.
Αυτοί που έχουν καταπατήσει τη δημόσια περιουσία, αλλά για λόγους ιδεολογικούς δεν επιτρέπουν στο Δημόσιο να την αξιοποιήσει. Και γιατί το υπουργείο δεν φωνάζει κλειδαρά;
Υποθέτω γιατί φοβούνται μήπως βρουν τίποτε Ρομά, τσιγγάνους στην καθομιλουμένη, οπότε και η ιστορία θα έληγε με έναρξη διαπραγματεύσεων από μηδενικής βάσεως. Αν όχι, οι υπάλληλοι του υπουργείου Πολιτισμού θα αυτοανακηρυχθούν σε μειονότητα και θα διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και τη συμπαράσταση των μονοπωλίων της κοινωνικής ευαισθησίας.
Θα απαιτήσουν καταλύματα αντιστοίχου ποιότητος και νεοκλασικού ρυθμού, με θέα στον Παρθενώνα, κοντά στο σχολείο των παιδιών τους. Αφήστε και το θέμα της χρησικτησίας, διότι εκεί μέσα μεγάλωσαν τα παιδιά τους.
Πήγα να πω το σύνηθες «και τώρα ας σοβαρευτούμε» για να καταλήξω στο συμπέρασμα, όμως δυστυχώς δεν μπορώ να το πω.
Διότι μπορεί να λέμε ότι οι υπάλληλοι του υπουργείου Πολιτισμού έχουν την τάση να θεωρούν ιδιοκτησία τους την πολιτιστική μας κληρονομιά, όμως, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, το λέγαμε μεταφορικώς πως. Καταφέραμε να το ζήσουμε και στην κυριολεξία.
Αφήστε μια απάντηση