Όσες φορές η πουτάνα η ιστορία αφήνει μια χαραμάδα ευκαιριών νασου κι εμφανίζονται οι μωροφιλόδοξοι τυχοδιώκτες, οι απαίδευτοι, να καρπωθούν ότι μπορούν.
Άνθρωποι που αρέσκονται να λένε ότι…. αποφάσισαν να θυσιασθούν για εμάς, χωρίς κανείς να τους το ζητήσει.
Άνθρωποι που στο κοντινό παρελθόν συμμετείχαν στα κοινά με το αζημίωτο δηλ. πληρώθηκαν για τις όποιες υπηρεσίες προσέφεραν, αν προσέφεραν, δηλώνουν εκ νέου έτοιμοι να συνεχίσουν να προσφέρουν αξιολογώντας την παρουσία τους ως απαραίτητη.
Πως μπορεί να είναι δυνατόν, στο παρόν να εκπροσωπούν το νέο, άνθρωποι που αναδείχθηκαν στο παρελθόν και των οποίων η διαδρομή τους ήταν γεμάτη με τεθλασμένες γραμμές;
Αλήθεια πως γίνεται κάποιοι να θεωρούν τον εαυτό τους σαν αυτόκλητο σωτήρα και να δηλώνουν εμπνευστές και εκφραστές του νέου;
Πως είναι δυνατόν κάποιοι να επιδιώκουν την λειτουργία – διοίκηση μιας μορφής εξουσίας τη στιγμή που δεν κατάφεραν να λειτουργήσουν και να «διοικήσουν» έστω και μια μικρούλα επιχείρηση…, ένα καφενείο ρε αδελφέ.. κάτι !!!
Αχ ρε Αθάνατε Ανδρέα με τα πολλά λάθη σου – μας είπες ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω – και μας καταράστηκες.
Αφήστε μια απάντηση