Γράφει σήμερα στα ΝΕΑ ο Γιώργος Παπαχρήστος…
Στη δεκαετία του ’60 λοιπόν, εμφανίστηκε στην Αθήνα ένας πανέξυπνος τύπος, ονόματι Καραμουρτζούνης, Αδαμάντιος το βαφτιστικό, ο οποίος έστηνε σε διάφορα κεντρικά σημεία της πόλης, αλλά και έξω από υπουργεία, δημόσιους οργανισμούς κ.λπ. διάφορα κιβώτια, συνήθως χάρτινα, πάνω στα οποία είχε μια ταμπέλα που έγραφε «Υπέρ των φτωχών» και οι πολίτες, φτωχοί οι περισσότεροι και οι ίδιοι, έριχναν ό,τι τους περίσσευε, μια δεκάρα, ένα πενηνταράκι, μια δραχμή.
Ο τύπος αυτός συγκέντρωνε εν συνεχεία το περιεχόμενο των αυτοσχέδιων «κουμπαράδων» και με μια πρωτοφανή για την εποχή και τα μέσα της αξιοποίηση του φυσικού ταλέντου που διέθετε, φρόντιζε να δημοσιοποιεί τη βοήθεια που χορηγούσε σε κάποιους φτωχούς.
Το αποτέλεσμα αυτής της εξαιρετικής επικοινωνιακής χρήσης τού κάνω τον φιλάνθρωπο με τα λεφτά των άλλων, ήταν να αποκτήσει πανελλήνια απήχηση και το όνομά του να καταστεί συνώνυμο του φιλάνθρωπου.
Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια από την εποχή που άσκησε αυτό το «θεάρεστο» έργο για να αποκαλυφθεί ότι δεν ήταν και τόσο φιλάνθρωπος, αλλά ένας ατσίδας που αξιοποίησε το χάρισμά του στο παραμύθι.
Αν δεν απατώμαι η δράση του σταμάτησε στη διάρκεια της χούντας, έπειτα από διάφορα, σοβαρά, τραβήγματα που είχε με τη Δικαιοσύνη.
Φαντάζομαι δεν χρειάζεται κάποιου είδους επεξήγηση πώς και γιατί θυμήθηκα τον Καραμουρτζούνη.
Ηταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, το βράδυ της Δευτέρας, βλέποντας τον πρόεδρο Τσίπρα να διεκδικεί έναν ρόλο Καραμουρτζούνη του καιρού μας, με ολίγη – σαν από γιουβέτσι ένα πράγμα – από Ρομπέν των Δασών…
Η μόνη διαφορά του από τον δραστήριο Αδαμάντιο είναι ότι ουδείς έριξε τον οβολό του οικειοθελώς στον δικό του κουμπαρά – το χέρι στην τσέπη του έβαλε ο σύγχρονος φιλάνθρωπος και του τα πήρε σχεδόν όλα.
…και κατόπιν υποδύθηκε, όπως και ο πρόγονός του, τον φιλάνθρωπο με τα λεφτά των άλλων.
Ωραίος…
Αφήστε μια απάντηση