Ειλικρινά όσο περνάει ο καιρός, αυτό το τόσο μίσος των Γερμανών κυρίως, για την χώρα μας, οδηγεί πολλές φορές τον νου μου στα άκρα.
Μου ξυπνάει λόγια των γονιών μου για τα όσα έζησαν και πέρασαν τότε επί κατοχής.
Νομίζω ότι έχω πάλι τους ίδιους Γερμανούς μπροστά μου, χωρίς κράνη και τρίκυκλες μοτοσυκλέτες.
Είναι ντυμένοι απλώς πολιτισμένα. Με κοστούμια.
Αλλά μακάρι να μπορούσε ο Αρμάνι να ηρεμήσει το άγριο του ανθρώπου.
Δεν είναι τα νούμερα, δεν είναι τα ποσά, δεν είναι το χρέος και δεν είναι η δημοσιονομική προσαρμογή.
Θα μπορούσαν να έχουν επιλυθεί μέσα σε έναν κόσμο πολιτισμένο.
Είναι το μίσος που βρήκε χαραμάδα σε μία νέα εποχή.
Δεν μπορείς δηλαδή, να χάνεις την δουλειά σου, να μειώνεται η σύνταξη σου, να αυξάνονται οι τιμές στα βασικά αγαθά, να φτάνει η φορολογία στο 80% του εισοδήματος σου, να αναγκάζεσαι να κλείσει το μαγαζί σου και την ζωή σου ολόκληρη, να σου παίρνουν το σπίτι που έφτιαξαν οι γονείς σου, να σε μετατρέπουν σε πρόσφυγα στην ίδια σου την χώρα και στο τέλος να ζεις πληρώνοντας ενοίκιο και φόρο βαρύ στα 4 κεραμίδια που ήταν το όνειρο σου.
Η φράση που στα χείλη των ανθρώπων ανεβαίνει, άσχετα αν δεν την ξεστομίζουμε πολλοί, είναι μία και μπορώ εδώ να την γράψω:
Nα πάνε να γαμηθούν!
Φτάνει πια!
Πρέπει να μπει τέλος σε αυτόν τον Ευρωπαικό φασιμό, σε αυτή την παριστάνουσα συμπάθεια του Σουλτς, σε αυτό το Ευρωπαικό καραγκιοζιλίκι της ιστορίας.
Να φτάνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πορτογαλίας, να στήνει μνημονιακές κυβερνήσεις ερήμην των αποτελεσμάτων του λαού.
Όμως η ιστορία άρχισε να ξερνάει τον φασισμό και τα εγκλήματα του Σόιμπλε.
Θα γραφτεί στην Ιστορία ότι ο Σόιμπλε είναι ο πρώτος εγκληματίας πολέμου εν καιρώ ειρήνης.
Απλά και η ιστορία στις μέρες μας είναι φοβισμένη και περιμένει να μιλήσει όταν δεν θα κινδυνέυει πια από τους δημοσιογράσους που βιάζουν καθημερινά και συστηματικά την ιστορία και το μέλλον του τόπου.
Και όταν λέω δημοσιογράφους, δεν εννοώ όλους ασφαλώς, εννοώ όμως την συντρηπτική πλειοψηφία των απανταχού πουλημένων ακόμα και αυτών των εναλλακτικών ρουφιάνων, οι οποίοι σήμερα στηρίζουν το μνημονιακό lifestyle προσπαθώντας να αποδομήσουν το αριστερό ως δήθεν αυτοί πιο προχωρημένοι.
Αλλά κανένα τατουάζ δεν ξεπερνάει το γραμμένο της ψυχής του ανθρώπου.
Η κυβέρνηση παλεύει να σώσει την πρώτη κατοικία. Αν υποκύψει στις εντολές της παραφροσύνης, θα οδηγηθεί στην τελευταία της κατοικία. Οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν τα δάνεια τους, γιατί μας έφτασαν σε τέλμα οι νεοφασίστες του εκδημοκρατισμένου νεοναζισμού.
Φτάνει όμως!
Έχουμε χάσει τον ύπνο μας, τον ξύπνιο μας, την ανάσα μας, την ζωή μας, την αναπνοή μας.
Πόσο ακόμα να αντέξουμε;
Δεν θα πάει ο κόσμος σε συντηρητικές φωλιές. Θα οδηγηθεί σε πιο ακραίες λύσεις.
Η κυβέρνηση πρέπει να παραμείνει κυβέρνηση της Αριστεράς και να μη γίνει άλλη μία κυβέρνηση της Δεξιάς.
Την οδηγούν σε μοιραία λάθη.
Επιχειρούν να φέρουν υπηρεσιακή κυβέρνηση, επιχειρούν τα συμφέροντα την επαναφορά τους.
Το σύστημα καταρρέει. Και μέσα στο καταρρέον σύστημα η Μαργαρίτα Παπανδρέου σε ηλικία 93 ετών, είχε την ανάγκη να μας πει ότι είχε και αυτή γκόμενο στο βιβλίο της.
Την συνοδέυσανε τα παιδιά της, που φαινόντουσαν από το ύφος και το στυλ ότι δεν ζουν μόνο από τους μισθούς τους, την συνοδεύσαν για να αποδομήσουν μαζί τον Παπανδρέου, αυτόν στον οποίο οφείλουν απολύτως τα πάντα.
Ήταν μικροί, γίναν μικρότεροι.
Έχουν θράσος οι Παπανδρέου, τεράστιο. Κατέστρεψαν την χώρα και αυτοί περπατούν με ολοκαίνουργια κοστούμια επάνω στα ερείπια.
Γιατί η κυβέρνηση αργεί, γιατί η κυβέρνηση δεν τολμά να ξεκαθαρίσει το τοπίο;
Κάνει κινήσεις, κάνει προσπαθειες, αλλά αργεί.
Δίνει χρόνο στο ντόπιο αληταριό.
Η χώρα έχει δύο ταμεία. Με το ένα ταμείο προσπαθούν να ζήσουνε οι πολίτες της χώρας και με το δεύτερο ταμείο, το μαύρο ταμείο ζουν πολιτικοί δημοσιογράφοι, οικογένειες που νέμονται την διακίνηση ναρκωτικών, λαθραίων τσιγάρων και όπλων.
Αν αργήσεις να βγάλεις τα σκουπίδια από το δωμάτιο, θα σε πνίξει η μυρωδιά τους.
Και αν βάλεις καινούργιο τρένο σε παλιά γραμμή, κακό του κεφαλιού σου.
Βεβαίως η φράση που ανεβαίνει στον λαιμό μας, θα την πάρει ο νους για να την ηρεμήσει παράμερα, αλλά αλήθεια, η απόγνωση πλέον κόβει ανεξέλεγκτες βόλτες.
Αφήστε μια απάντηση