Κείμενο του Βενιεράτου Διονύση Ομότιμου Καθηγητή στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
(Υπότιτλος: Γιατί δηλαδή, οι άλλοι ήταν καλύτεροι;)
Θα είχε ενδιαφέρον να βρούμε, να παρουσιάσουμε και τα αναλύσουμε όλες τις «επιστολές αποχώρησης» από το ΠΑΣΟΚ πριν την ένταξη στον ΣΥΡΙΖΑ.
Προς το παρόν αρκούμαστε στην επιστολή που είχε στείλει στον τότε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελο Βενιζέλο η αποχωρούσα (Νοέμβριος 2012) κ. Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου [1], με αφορμή την πρόσφατη τοποθέτησή της ως προέδρου του ΕΦΚΑ.
Μια «βαρυσήμαντος» επιστολή εφ’ όλης της ύλης
Ακολουθεί μια επιλογή αποσπασμάτων από την εν λόγω επιστολή αποχώρησης μετά συντόμων σχολίων.
- Θέλω να σας εκφράσω τη διαφωνία μου με το νέο πακέτο μέτρων που θα συζητηθεί στη Βουλή την επόμενη εβδομάδα
(Παραιτήθηκε γιατί διαφώνησε με το «νέο» πακέτο. Δεν εξηγεί με ποιά μέτρα του «πακέτου» διαφώνησε, ούτε γιατί συμφωνούσε με τα «παλιά» πακέτα.)
- Παραιτήθηκα από την Κυβέρνηση και καταψήφισα το δεύτερο Μνημόνιο επισημαίνοντας ότι θα αυξήσει δραματικά την ύφεση και θα ωθήσει το λαό σε απόγνωση
(Δεν παραιτήθηκε ωστόσο από βουλευτής…)
- Παρά τη διαγραφή μου από τον Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα σας και συμμετείχα στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου για τρεις λόγους: Πρώτον, για λόγους προσωπικής πολιτικής συνέπειας… δεν μπορούσα να αποχωρήσω μπροστά στη διαφαινόμενη μεγάλη ήττα.
(Για λόγους πολιτικής «συνέπειας» δεν μπορούσε να αγνοήσει την πιθανότητα να εκλεγεί και πάλι παρά τη «διαφαινόμενη μεγάλη ήττα»)
- Τρίτον, γιατί είχα ακόμη την προσδοκία ότι το ΠΑΣΟΚ θα είχε τη δύναμη και τη βούληση να κάνει μια ειλικρινή και θαρραλέα αποτίμηση της πορείας του
(Εδώ έχει κάποιο δίκιο. Το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν έκανε μια ειλικρινή και θαρραλέα αυτοκριτική, ως ώφειλε. Μόνο που θα μπορούσε να την κάνει η ίδια η κ. Ξενογιαννακοπούλου μετά την αποχώρησή της ΚΑΙ γι’ αυτόν τον λόγο. Είχε όλη την άνεση και το χρόνο γι’ αυτό, μιας και δεν ήταν ούτε βουλευτής ούτε υπουργός ούτε κατείχε κάποια άλλη υπεύθυνη δημόσια θέση… Είχε επιπλέον την εμπειρία και τη γνώση «μετά από 32 χρόνια ενεργού συμμετοχής» )
- Δυστυχώς, σήμερα (1/11/2012) δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια ψευδαισθήσεων. Ο στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης εγκαταλείφθηκε, η κυβέρνηση επέλεξε να συνεχίσει την ίδια αδιέξοδη πολιτική με τα ίδια αδιέξοδα και δραματικά οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα.
(«Σήμερα» (10/4/2018) προφανώς δεν υπάρχουν πλέον καθόλου ψευδαισθήσεις στην παρούσα κυβέρνηση. Η οποία συνεχώς… επαναδιαπραγματεύεται και δεν συνεχίζει «ίδια αδιέξοδη πολιτική με τα ίδια δραματικά οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα.»)
- Σήμερα, η χώρα μας χρειάζεται μια νέα προοδευτική στρατηγική που να διασφαλίζει την Ευρωπαϊκή προοπτική της, αλλά ταυτόχρονα να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προσδοκίες του ελληνικού λαού. Με ένα σχέδιο που να ανοίγει το δρόμο στην ανάπτυξη, να διασφαλίζει το δημόσιο συμφέρον και την κοινωνική δικαιοσύνη.
(Επιτέλους το βρήκε τώρα το «προοδευτικό στρατηγικό σχέδιο που να ανοίγει το δρόμο στην ανάπτυξη». Όσο για «κοινωνική δικαιοσύνη» αυτή απονέμεται με τις «αξιοκρατικές τοποθετήσεις» που κάνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ του τύπου: «ήταν δίκαιο και έγινε πράξη»)
- Σε αυτήν την προσπάθεια και σε αυτήν την προοπτική παραμένω στρατευμένη.
(Έγινε τελικά αυτό που λένε «ανάκληση από την εφεδρεία» ή την αποστρατεία)
Γενική παρατήρηση
Η ενασχόληση με την πολιτική μπορεί να ξεκινάει με τις αγαθότερες των προθέσεων, αλλά καταλήγει να είναι για πολλούς «χόμπυ», που προκαλεί ένα είδος εξάρτησης.
Η έκφραση «το μικρόβιο της πολιτικής» εκφράζει ακριβώς αυτό.
Όταν μάλιστα έχει κάποιος διαθέσει 30 και πάνω χρόνια (δηλαδή από νεαρή ηλικία) στην πολιτική όντας ουσιαστικά ανεπάγγελτος, η εξάρτηση είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες ιδεολογία και προσωπικό συμφέρον διαπλέκονται αξεδιάλυτα έτσι που όταν κάποιος τέτοιος «επαγγελματίας» βρεθεί ξαφνικά εκτός πολιτικής σταδιοδρομίας και «καρέκλας» να συμπεριφέρεται αρχικά λέγοντας ή γράφοντας … ό,τι νά ‘ναι και στη συνέχεια πράττοντας αυτό που τελικά τον συμφέρει «επαγγελματικά» (ή, έστω, ψυχολογικά).
Επίλογος
Παραταύτα, η συγκεκριμένη κυρία, που δεν στερείται ικανοτήτων, μπορεί να γίνει τελικά μια καλή πρόεδρος του ΕΚΦΑ, αν φυσικά καταφέρει να συνυπάρξει αρμονικά με πρόσωπα όπως η κ. Αχτσιόγλου ή ο κ. Πετρόπουλος.
Άλλωστε (και εδώ ταιριάζει το χιλιοειπωμένο ερώτημα αμηχανίας):
«Οι άλλοι ήταν καλύτεροι »;
- Συνήθως ναι! … Αλλά Αλλά κάποιες φορές ήσαν και χειρότεροι.
Αφήστε μια απάντηση