Η ΑΕΚ ήταν η καλύτερη ομάδα στο “Καραϊσκάκης”. Νέτα – σκέτα και δίχως παραμέτρους. Δεν ήταν η καλύτερη, τηρουμένων των αναλογιών, διαφορά κατηγορίας και τα τοιαύτα.
Ήταν απλώς καλύτερη. Είχε πλάνο, το υπηρέτησε άψογα στο μεγαλύτερο μέρος του ματς, αμύνθηκε υποδειγματικά, πιέσε ψηλά αλλά οργανωμένα όχι τυχαία και ριψοκίνδυνα, έβγαζε τη μπάλα από τη δική της άμυνα με ήρεμο τρόπο και εξαιρετική κυκλοφορία, την ώρα που στην απέναντι πλευρά, ο Σαντάνα αλλά και ο Σιόβας με τον Μιλιβόγεβιτς ζούσαν μια μικρή (ενίοτε και μεγάλη) τρικυμία. Η ΑΕΚ είχε περισσότερες και μεγαλύτερες ευκαιρίες (βασικά ο Ολυμπιακός δεν είχε καμία καθαρή) και ως εκ τούτου, και δικαιούται να νιώθει και άτυχη και αδικημένη από το 1-1.
Τα εύσημα πάνε προφανώς στον Τραϊανό Δέλλα, έναν άνθρωπο που μεγαλώνει προπονητικά μαζί με την ομάδα του. Ο Δέλλας έχει φτιάξει ένα σύνολο που αποδίδει σύγχρονο ποδόσφαιρο, το οποίο δεν φοβήθηκε να εφαρμόσει στην πιο δύσκολη εκτός έδρας αποστολή που θα του τύχει εφέτος. Φυσιολογικά η Ένωση υστέρησε σε κατοχή, ωστόσο έδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι έχουν μπει οι βάσεις ώστε η σίγουρη επιστροφή της στη Super League να την βρει έτοιμη να πρωταγωνιστήσει. Υπήρξαν πρόσωπα που ξεχώρισαν και έδειξαν ότι ανήκουν σε τοπ επίπεδο, εντούτοις περισσότερο από οτιδήποτε άλλο εντυπωσίασε η ομαδική προσπάθεια των “κιτρινόμαυρων”. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ποιοτικότερος μεσοεπιθετικός τους, ο Μάνταλος δεν βρέθηκε σε σπουδαίο βράδυ και η Ένωση έκανε έτσι κι αλλιώς σπουδαία εμφάνιση.
Το κοτσίδι του Ντουρμάζ
Από την άλλη, δεν ξέρω αν ο Ολυμπιακός υποτίμησε το ματς ή όχι. Δεν μου φάνηκε κάτι τέτοιο. Ο Περέιρα πραγματοποίησε μεν μεγάλο rotation, όσοι έπαιξαν πάντως και νεύρο έβγαλαν και εκνευρισμό. Αδιαφορία, προσωπικά δεν είδα. Αυτό που είδα για μια ακόμη φορά είναι τα δεδομένα προβλήματα των “ερυθρολεύκων” σε παιχνίδι κυριαρχίας. Η επικοινωνιακή προσπάθεια που γίνεται για να πειστούμε ότι ο Περέιρα ήρθε και διόρθωσε τα λάθη του Μίτσελ (άρα, μπράβο του προέδρου για την επιλογή), είναι εν μέρει κατανοητή.
Πλην όμως μπάλα, καλή μπάλα, ο Ολυμπιακός συνεχίζει να μην παίζει. Με τον Πορτογάλο στον πάγκο τους οι Πειραιώτες, πράγματι σουλουπώθηκαν ανασταλτικά, πιέζουν ψηλότερα στο γήπεδο, έχουν καλή κατοχή και δέχονται λιγότερες ευκαιρίες. Δημιουργικά ωστόσο, πέρα από το ξύπνημα του Μήτρογλου, δεν έχει υπάρξει καμία βελτίωση. Λογικό. Με Ντουρμάζ, Αφελάι και Ντοσεβί για εξτρέμ, η μόνη βελτίωση στην οποία μπορούν να προσβλέπουν οι οπαδοί των πρωταθλητών είναι αισθητική: Να κόψει το αστείο κοτσιδάκι του ο Τζίμι ας πούμε.
Κατά τα άλλα, ουδείς εκ των τριών (με μεγαλύτερη απογοήτευση λόγω παρελθόντος τον Αφελάι) θα αλλάξει επίπεδο στη μέση της σεζόν. Οι “ερυθρόλευκοι” θα παραμείνουν μέχρι και το καλοκαίρι ένα μάλλον μέτριο συγκρότημα με δεδομένες αρετές κυρίως σε ματς αντεπιθέσεων (ακόμη και του υψηλότερου, ευρωπαϊκού επιπέδου) και μεγάλα, άλυτα θέματα σε ματς κυριαρχίας.
Και ο απαραίτητος Λαμπρόπουλος
Θα μου πείτε, ναι αλλά ο Ολυμπιακός δεν έχει χάσει από το ματς με τον ΠΑΟΚ στο “Καραϊσκάκης” και έχει σχεδόν εξασφαλίσει από τον Φεβρουάριο και το εφετινό πρωτάθλημα. Πράγματι. Για το πρωτάθλημα εντούτοις, μετά και την εικόνα της ΑΕΚ, μπορούν ελεύθερα να χτυπάνε το κεφάλι τους στον ΠΑΟΚ (ενδεχομένως και στον Παναθηναϊκό). Κι όσο για τα καλά αποτελέσματα, το ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα είναι ένας παράγοντας. Όχι ο μοναδικός. Διότι ακόμα και όταν σέρνεται (ή έστω ζορίζεται), πάντα θα βρεθεί ένας Λαμπρόπουλος να της δώσει καμιά δεκάρια ανύπαρκτα φάουλ γύρω από την περιοχή, μέχρι το ένα τουλάχιστον να μπει γκολ. Ολυμπιακός – ΑΕΚ 1-1 και το αήττητο σερί συνεχίζεται…
contra
Αφήστε μια απάντηση