Γράφει ο Βασίλης Η. Τουρλάκης*
Δεν υπάρχει έλληνας που τα τελευταία πέντε χρόνια να μην έχει εξοικειωθεί με έννοιες όπως , Grexit – Θεσμοί – τρόϊκα – έλλειμμα – χρέος – κούρεμα – χρεοκοπία – δραχμή και ένα σωρό λέξεις οικονομικής ορολογίας.
Οι οικονομολόγοι όλου του κόσμου και οι αξιωματούχοι της ευρωπαϊκής ένωσης κατάφεραν να μας μπερδέψουνε για τα καλά, έτσι ώστε να μην ξέρουμε προς τα πού πηγαίνουμε στο άμεσο μέλλον.
Κοινή είναι όμως η πεποίθηση όλων μας ότι τα πράγματα πάνε όλο και προς το χειρότερο, με την αβεβαιότητα να έχει κατακυριεύσει την καθημερινότητα των πολιτών.
Το μεγάλο ερώτημα που μας βάζουνε είναι, ¨μέσα ή έξω από την ευρωζώνη¨ δραχμή ή ευρώ ? και τι θα σημαίνει ένα τέτοιο ενδεχόμενο για το σήμερα και το άμεσο μέλλον ???
Υπάρχουνε επίσημες φωνές που προτείνουνε , ως μόνη λύση, την επιστροφή στην δραχμή για να δούμε άσπρη μέρα και άλλες πάλι φωνές που λένε ότι κάτι τέτοιο θα φέρει μαύρες μέρες στην Ελλάδα για πολλά χρόνια.
Ολες αυτές οι θεωρίες έχουν ισχυρά επιχειρήματα και καμιά δεν μπορώ να απορρίψω με πλήρη βεβαιότητα. Όμως, με κανόνα την φράση «το μη χείρον βέλτιστον» έχω την άποψή μου .
Στην άποψή μου βαραίνουν κάποια βασικά οικονομικά μεγέθη όπως.
Μισθοί – Συντάξεις – Καταθέσεις – τιμή εισαγόμενων αγαθών και υπηρεσιών – σπουδές – υγεία – επενδυτικά αγαθά – μηχανολογικός εξοπλισμός και ενέργεια.
Ξεκαθαρίζοντας την θέση μου από την αρχή νομίζω ότι, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, δηλαδή στην δραχμή , θα ήτανε οδυνηρή για την Ελλάδα για δεκαετίες και χωρίς επιστροφή.
Στον αντίλογο πολλοί θα έλεγαν «αφού με την δραχμή ζήσαμε και σχεδόν μεγαλουργήσαμε τόσα χρόνια !! γιατί δεν θα τα καταφέρουμε και τώρα ? ».
Αν όμως αξιολογήσουμε τις συνθήκες του τότε και του τώρα, θεωρώ ότι σίγουρα θα προβληματιστούμε και κατόπιν ωρίμου σκέψεως θα διαπιστώσουμε ότι, στο ….. τότε !!!
Α) Δεν υπήρχε η παγκοσμιοποίηση που έφερε άκρατο ανταγωνισμό
που λειτούργησε σε βάρος των αδύναμων χωρών.
Β) Δεν είχανε ακόμη αναδυθεί οι νέες οικονομικές δυνάμεις (Κίνα – Ινδία κ.λ.π) της Ασία, που κατέκλεισαν τις αγορές με τα προιόντα τους.
Γ) Ολες οι χώρες της Ευρώπης είχανε, η κάθε μία , το δικό τους εθνικό
νόμισμα , που σημαίνει ότι, μπορούσανε να κόβουνε νόμισμα όποτε το χρειάζονταν για να ελέγχουν την ρευστότητα των τραπεζών και της αγοράς , αλλά και να κοντρολάρουν τις δαπάνες τους στο εσωτερικό.
Για παράδειγμα η δραχμή μας ήτανε το ισχυρότερο νόμισμα στα βαλκάνια, την Ρουμανία, Πολωνία, την Τουρκία και τις αφρικανικές χώρες, ακόμη και από την Ιταλική Λιρέττα..
Αυτό το προνόμιο χάθηκε με την καθιέρωση του ευρώ το 2001
Αν φέρουμε στην σκέψη μας για μια στιγμή, ότι ανάμεσα στις 18 χώρες
της ευρωζώνης θα υπάρχει και μία , η Ελλάδα, που θα έχει δικό της νόμισμα, αδύναμο και περιθωριακό, υποτιμημένο και χωρίς σοβαρό αντίκρισμα , εκτιμώ ότι θα τρομάζαμε.
Αυτή η ιστορία, εν είδη καραμέλας , « ευρώ η δραχμή» πρέπει να σταματήσει να ακούγεται από …. ειδικούς και μη …. ειδικούς και πολύ περισσότερο από κάποιους καφενόβιους που διατυμπανίζουν ότι ¨εγώ δεν έχω τίποτα να χάσω¨ παραβλέποντας σκόπιμα από κακεντρέχεια και φθόνου ότι, πολλοί έχουνε να χάσουνε πολλά, οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι και οι ίδιοι θα πεινάσουνε.
Για την ιστορία να αναφέρω ότι, η αλλαγή νομίσματος , από ευρώ σε δραχμή, δεν μπορεί να γίνει από την μία στιγμή στην άλλη , θα χρειαστεί χρόνος προετοιμασίας και ασφαλώς ψηφοφορία στην βουλή με αυξημένη πλειοψηφία. Και το ερώτημα είναι: Θα υπάρξουν βουλευτές που θα ψηφίσουνε τέτοια νομοθετική ρύθμιση ???
Θα ήτανε τραγικό να γυρίσουμε στην εποχή της « ψωροκώσταινας».
*(Ο Β. Τουρλάκης είναι πτυχιούχος του οικον. πανεπιστημίου Πειραιά και πρώην διευθυντής της εφορίας Λαμίας).
Αφήστε μια απάντηση