Υπήρξε ένας από τους ωραιότερους άντρες της εποχής του, και ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους με παγκόσμια ακτινοβολία. Τέτοιοι καλλιτέχνες δεν γεννιούνται ούτε συχνά, ούτε τυχαία…
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου έργα όλων των εποχών, είναι η Ιστορία του Νικόλαου Γύζη. Όταν το πρωτοείδα το ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Μετά έπιασα τον εαυτό μου να το χαζεύει με τις ώρες. Ο Νικόλαος Γύζης έγινε από τους πιο αγαπημένους μου εικαστικούς καλλιτέχνες. Το παιδί που γεννήθηκε στο Σκλαβοχώρι της Τήνου την 1η Μαρτίου του 1842, έμελλε να διαπρέψει με την τέχνη του και να γίνει παγκόσμια γνωστός.
Ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου». Διακρίθηκε σε όλα τα χρόνια των σπουδών του και πήρε τα πρώτα βραβεία στην ξυλογραφία, τη ζωγραφική και τη χαλκογραφία. Ο Νικόλαος Γύζης ήταν ένα από τα έξι παιδιά του ξυλουργού Ονούφριου Γύζη και της Μαργαρίτας Γύζη. Το 1850, η οικογένειά του μετοίκησε στην Αθήνα και ο μικρός Νικόλαος άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στο Σχολείο των Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών), αρχικά ως ακροατής και, από το 1854 έως το 1864, ως κανονικός σπουδαστής.
Με το τέλος των σπουδών του, γνωρίστηκε με τον πλούσιο φιλότεχνο Νικόλαο Νάζο, με την μεσολάβηση του οποίου κέρδισε υποτροφία από το Ευαγές Ίδρυμα του Ναού της Ευαγγελίστριας της Τήνου, προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του στην Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Έτσι λοιπόν τον Ιούνιο του 1865, ο Γύζης έφθασε στο Μόναχο, όπου συνάντησε τον συνάδελφο και φίλο του Νικηφόρο Λύτρα, ο οποίος τον βοήθησε στο να εγκλιματιστεί γρήγορα στο γερμανικό περιβάλλον. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Μόναχο το 1871 και τον Απρίλιο του 1872 επέστρεψε στην Αθήνα, για να μετατρέψει το πατρικό του σπίτι επί της οδού Θεμιστοκλέους σε ατελιέ. Μαζί με τον Νικηφόρο Λύτρα, ταξίδεψε το 1873 στην Μικρά Ασία.
Απογοητευμένος από τις συνθήκες της Ελλάδας, τον Μάιο του 1874 εγκατέλειψε την Αθήνα και επέστρεψε στο Μόναχο, όπου έμελλε να ζήσει για το υπόλοιπο της ζωής του. Το 1876, ταξίδεψε παρέα με τον Νικηφόρο Λύτρα στο Παρίσι. Έναν χρόνο αργότερα νυμφεύθηκε την Άρτεμη Νάζου, με την οποία απέκτησε τέσσερις κόρες, την Πηνελόπη (1878, πέθανε μόλις δώδεκα ημερών), την Μαργαρίτα-Πηνελόπη (1879), την Μαργαρίτα (1881) και την Ιφιγένεια (1890), και έναν γιο, τον Ονούφριο-Τηλέμαχο (1884).
Ο Νικόλαος Γύζης αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του Ακαδημαϊκού Ρεαλισμού του ύστερου 19ου αιώνα, του συντηρητικού εικαστικού κινήματος που είναι γνωστό ως «Σχολή του Μονάχου», τόσο σε ελληνικό όσο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Συμμετείχε και βραβεύτηκε σε πάρα πολλές ελληνικές και ευρωπαϊκές εκθέσεις, από το 1870 έως το 1900. Μάλιστα, μετά τον θάνατό του το 1901, τιμήθηκε με έκθεση έργων του στην 8η Διεθνή Καλλιτεχνική Έκθεση του Glaspalast.
Το 1880, ανακηρύχθηκε σε επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Μονάχου και το 1888 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής στο ίδιο ίδρυμα. Το 1881, πέθανε η μητέρα του και έναν χρόνο μετά πέθανε και ο πατέρας του. Το 1895, επισκέφθηκε για τελευταία φορά την Ελλάδα, την οποία ποτέ δεν ξέχασε και πάντα νοσταλγούσε. Προσβεβλημένος από λευχαιμία, πέθανε στο Μόναχο στις 4 Ιανουαρίου του 1901. Λέγεται ότι τα τελευταία του λόγια ήταν:
«Λοιπόν ας ελπίζωμεν και ας ζητούμεν να είμεθα εύθυμοι!».
Η Ιστορία, είναι ένα από τα αριστουργήματα του. Εγώ προσωπικά το λατρεύω αυτό το έργο.
Ο Νικόλαος Γύζης και δεξιά το έργο που ονομάζεται “Το πενθούν πνεύμα”.
Ένα από τα μεγάλα του έργα, το περίφημο έργο του “Γιάντες”.
Κρυφό Σχολειό (1885-1886 Λάδι σε ξύλο)
“Πόσον πτωχός είναι ο ζωγράφος απέναντι του ποιητού! Αν ξαναγεννηθώ θα γίνω ποιητής και μουσικός.” Νικόλαος Γύζης 1875
“Παιδικοί Αρραβώνες” (1877). Λάδι σε μουσαμά.
Ο Νικόλαος Γύζης και δεξιά το έργο του, “Η Δόξα των Ψαρών”
“Αν ήτο δυνατόν να ημπορούσα να ηρχόμουν εις την Ελλάδα, ίσως κατά πρώτον εις την Κεφαλληνίαν και κατόπιν εις την Τήνον, εις τα γλυκά αυτά μέρη.” Νικόλαος Γύζης 1900
Ακόμα ένα αριστούργημα του: Ο Χορός Των Μουσών
nikosonline
Αφήστε μια απάντηση