Μετά από τα 10 ημέρες νοσηλείας, ο γιος του Νίκου Μπελογιάννη και της Έλλης Παππά άφησε την τελευταία του πνοή.
Έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Μπελογιάννης, ο γιος του “ανθρώπου με το γαρύφαλλο” Νίκου Μπελογιάννη και της Έλλης Παππά, μετά από δέκα ημέρες νοσηλείας στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Λαϊκού Νοσοκομείου.
Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στη φυλακή το 1951, έναν χρόνο αργότερα ο πατέρας του, αγωνιστής της Αριστεράς, εκτελέστηκε, η μητέρα του αποφυλακίστηκε το 1964, ενώ ο ίδιος μεγάλωσε με την θεία του, Διδώ Σωτηρίου.
Ήταν απόφοιτος της Σχολής Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ και εργάστηκε στα αναστηλωτικά έργα της Ακρόπολης και σε άλλες υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού. Επί πολλά χρόνια και μέχρι τη συνταξιοδότησή του, ήταν επικεφαλής του Κέντρου Λίθου (μονάδα του υπουργείου Πολιτισμού) και διέσχιζε ακάματος την Ελλάδα απ’ άκρου εις άκρον για να “θεραπεύει” μνημεία.
Συνεργάστηκε με την “Ελευθεροτυπία” και το Fragilemag, γράφοντας κείμενα που “έδεναν” την επικαιρότητα, ελληνική και διεθνή, με την Ιστορία, και στα οποία ξεχώριζαν η ευρυμάθεια, το χιούμορ, η ευφυΐα και ο ανθρωπισμός του. Παράλληλα, από την αυγή του 21ου αιώνα ασχολήθηκε με το έργο των γονιών του, καθώς και της θείας του, Διδώς Σωτηρίου, μέσω επανεκδόσεων, εκδόσεων, επιμελειών και εκδηλώσεων.
Ο ίδιος έγραψε τα βιβλία: “Σταλινισμός: Η τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία” (εκδόσεις ‘Αγρα, 2012, με την Αγγελική Κώττη) και “Αυτά λοιπόν τα νέα του Αλεξάνδρου. Στιγμιότυπα της μνημονιακής εποχής δεξιάς και αριστεράς” (Εκδόσεις ‘Αγρα, 2016). Με γραπτές οδηγίες, ανέθεσε στους φίλους του την αποτέφρωση της σωρού του, ορίζοντας σαφώς πως δεν επιθυμεί να προηγηθεί ή να ακολουθήσει οποιαδήποτε τελετή.
Μπελογιάννης: Ο πατέρας του, η Αριστερά και οι “θείτσες”
Σε συνέντευξή του ο Νίκος Μπελογιάννης είχε πει: Γνώριζα πως η πολιτική είναι σκέτη μπόχα. Όπως επίσης δεν ήθελα να ασχοληθώ ούτε με τη συγγραφή, ούτε με τη δημοσιογραφία – για να μη γίνονται συγκρίσεις. Κι έτσι έγινα χημικός μηχανικός. Ό,τι κι αν έλεγαν οι διάφορες θείτσες, του τύπου “παιδάκι μου, να γίνεις σαν τον πατέρα σου και να τον ξεπεράσεις!”, εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να τις ακούσω. Εννοώντας όλων των ειδών τις “θείτσες”.
Για το βαρύ όνομά του: “Όταν ο πατέρας πεθάνει πριν από τη βάφτιση του παιδιού, το ‘χουμε να βαφτίζεται το παιδί με τ’ όνομά του. Κανονικά, είχε πει ο ίδιος, ήθελε να με βγάλουνε “Βίκτωρα”. Αλλά η γιαγιά μου, η μάνα του, είχε πει “όχι, το παιδί θα βγει Νίκος!”… Στη δεκαετία του ’60 ήτανε “πρόβλημα” το όνομα Νίκος Μπελογιάννης, με τους χαφιέδες έξω απ’ το σπίτι να παρακολουθούν. Στο σχολείο, άλλοι καθηγητές με κατατρέχανε, άλλοι έδειχναν πως συμπαραστέκονται. Μετά ήρθε η Χούντα και εκεί ήταν ένα γερό πρόβλημα. Κι ύστερα, έγινε το ανάποδο – ξεκίνησαν οι πιέσεις απ’ τ’ Αριστερά: “Παιδάκι μου, να γίνεις σαν τον πατέρα σου!”. Μιλάμε για γερές πιέσεις από τον Περισσό, στις οποίες δεν υπήρχε περίπτωση να ανταποκριθώ, γιατί είχα ξεκαθαρίσει τη θέση μου απέναντί τους – δεν ήθελα ούτε να τους ξέρω!”.
Για τον πατέρα του, όπως του τον περιέγραφαν η μητέρα και η θεία του είχε πει: “Ήταν ο διανοούμενος της Αριστεράς, το πιο φωτισμένο πνεύμα, που απλώς προέτρεξε της εποχής του πάρα πολύ. Και, φυσικά, ήταν ανεπιθύμητος σε όλους γι’ αυτόν το λόγο – και στη Δεξιά και στην Αριστερά”.
thetoc
Αφήστε μια απάντηση