Σε μια εξομολόγηση που προϋποθέτει θάρρος, ο Α. Καφετζόπουλος ανέφερε:«Ο πατέρας μου αυτοκτόνησε, υπάρχει ιστορικό… Εχω μάθει να διαχειρίζομαι την κατάθλιψή μου».
«Ο πατέρας μου αυτοκτόνησε, υπάρχει ιστορικό… Πλέον έχω μάθει να διαχειρίζομαι την κατάθλιψή μου». Αυτή την εξομολόγηση κάνει ο Αντώνης Καφετζόπουλος, επιστρατεύοντας κάθε απόθεμα θάρρους που διαθέτει.
«Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ήμουν ένας άλλος άνθρωπος σε σχέση με το παρελθόν και τα βιώματα που κουβαλούσα. Υπήρχαν περίοδοι που αποζητούσα την απομόνωση, ακόμη και όταν ήμουν σε νεαρή ηλικία. Ωστόσο, όλα αυτά τα θεωρούσα φυσιολογικά. Πίστευα ότι έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου και η ενασχόλησή μου με τα καλλιτεχνικά ήταν το τέλειο άλλοθι για τη μη παραδοχή της πραγματικότητας. Είχα έντονες, δυσάρεστες στιγμές, αλλά τότε ήταν δύσκολο να το εξηγήσω και να το αποδεχτώ σαν πρόβλημα. Δεν γνώριζα πολλά πράγματα. Αυτό το κομμάτι της απομόνωσης, της αυτοκατηγορίας ήταν κάτι το τρομερό. Πέρασαν δέκα χρόνια για να καταλάβω ότι δεν πήγαινε άλλο…», αναφέρει.
Χαριστική βολή για να αντιληφθεί την κατάστασή του ήταν το εσωτερικό μαστίγωμα που έκανε στον εαυτό του, ότι για όλα φταίει εκείνος και το αίσθημα απαισιοδοξίας που είχε για τα πάντα. Τότε αποφάσισε να απευθυνθεί σε ένα ψυχίατρο. «Η διάγνωση ήταν κατάθλιψη».
Ο Καφετζόπουλος ομολογεί επίσης -μιλώντας στο Εθνος- ότι υπάρχει ένα ιστορικό στην οικογένεια: «Ο παππούς μου αυτοκτόνησε, ο πατέρας μου πέρασε μια μεγάλη κρίση κατάθλιψης, ίσως όλα αυτά να σχετίζονται και με το δικό μου πρόβλημα ως προς το κομμάτι της κληρονομικότητας. Πλέον παίρνω τα φάρμακά μου και έχω μάθει να διαχειρίζομαι την κατάθλιψή μου».
thetoc
Αφήστε μια απάντηση