Δε μ’ αρέσει να κάνω ούτε τον καταστροφολόγο, ούτε τον πεσιμιστή. Καλό είναι να βλέπουμε θετικά τα πράγματα, πλην οι αριθμοί δεν μας αφήνουν. Και συνήθως, οι άνθρωποι λένε ψέματα, οι αριθμοί όχι. Ακόμα κι αν τους διαβάζουμε επιλεκτικά, τελικά η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί. Εγώ ξέρω ένα απλό πράγμα: Όταν το 2009 το επιτόκιο δανεισμού ξεπέρασε το 4%, η χώρα παρέδωσε τα όπλα και αναγκάστηκε να μπει σε πρόγραμμα, να συρθεί σ’ ένα σκληρό προστατευτικό μνημόνιο. Σε δυο μήνες το πρόγραμμα τελειώνει. Πόσο είναι σήμερα το επιτόκιο δανεισμού μας; Πάνω από 4%. Συνεπώς το συμπέρασμα είναι αβίαστο: Το πρόγραμμα που τελειώνει τον Αύγουστο, απέτυχε κι αυτό, όπως και τα δύο προηγούμενα. Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα.
Θα πουν οι κυβερνώντες ότι δεν φταίνε αυτοί που τα επιτόκια δεν πέφτουν, αλλά η απρόσμενη ιταλική κρίση. Εντάξει, αλλά αν επανέρχεται η πιθανότητα να φαλιρίσουμε ξανά και να ξαναμπούμε στην ίδια περιπέτεια, σκασίλα μου εμένα αν φταίνε οι Ιταλοί ή οι δικοί μας. Το θέμα είναι να την γλυτώσουμε, όχι να ξαναρχίσουμε να αλληλοβριζόμαστε για το ποιος φταίει που χρεοκοπήσαμε πάλι. Βέβαια έχουμε το μαξιλάρι των 20 δις που θα μας προστατέψει. Σύμφωνοι, αλλά για πόσο θα μας προστατέψει; Για δυο χρόνια; Και μετά; Εξάλλου, δεν επηρεάζει μόνο εμάς η ιταλική κρίση, όλους τους επηρεάζει. Γιατί όμως ανεβαίνουν μόνο τα δικά μας επιτόκια; Διότι έχουμε πρόβλημα, που απλώς το επιδεινώνει η Ιταλία. Άρα ας μην κομπάζουμε και κυρίως ας μην θριαμβολογούμε για καθαρές εξόδους, διότι αρχίζουν να γελάνε και τα μπετά.
Εγώ για να είμαι ειλικρινής, χάρηκα που τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ έδειξαν ανάπτυξη 2,3% για το πρώτο τρίμηνο. Μακάρι να κινηθεί λίγο η αγορά, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Δεν καταλαβαίνω όμως έδειξαν τέτοιο ενθουσιασμό οι κυβερνώντες. Όταν τα επόμενα χρόνια έχουμε απόλυτη ανάγκη υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης για να πετύχουμε τα υπερπλεονάσματα και να μείνει και κάτι για το εσωτερικό, η πτώση των επενδύσεων κατά 10% είναι στοιχείο ζοφερό. Διότι για να επιτευχθεί η αυριανή ανάπτυξη, χρειάζεται να γίνονται σήμερα επενδύσεις που θα αποδώσουν αύριο. Αυτό, σε συνδυασμό με την απόλυτη στασιμότητα της εσωτερικής κατανάλωσης, φέρνει μια εικόνα μακροπρόθεσμης απαισιοδοξίας.
Εν πάσει περιπτώσει, εύχομαι να διαβάζω λάθος τους αριθμούς και να πέφτω έξω στις προβλέψεις μου. Απλώς αρχίζω να συνειδητοποιώ ένα πράγμα: Ανεξαρτήτως του πότε θα γίνουν οι εκλογές, είτε φέτος είτε του χρόνου, αρχίζω να λυπάμαι τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Νόμιζα πως όταν θα πάρει την εξουσία, θα είναι τυχερός διότι θα βρεθεί σε σχετικά καλούς καιρούς, συγκρινόμενος με τους προκατόχους του. Έκανα λάθος. Χειρότερα θα ‘ναι. Ένα τσουβάλι καυτές πατάτες θα βρεθούν στα χέρια του…
Αφήστε μια απάντηση