Οταν ο Τσίπρας δίνει χαρτοφυλάκιο στον Κουβέλη, είναι σαν να πιστεύει ότι είτε οι πολίτες δεν θα ανατρέξουν στο παρελθόν, είτε μοιράζονται τον κυνισμό του. Αυτό, να μη τι άλλο, δείχνει πλέον μία απόσταση από την πραγματικότητα
Κώστας Γιαννακίδης
Αγνοήστε τα ορθογραφικά λάθη. Πείτε ότι πιστοποιούν την αυθεντικότητα του tweet. Το 2013 ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήριζε τον Φώτη Κουβέλη «κομπάρσο», ως εταίρο της κυβέρνησης Σαμαρά.
Επαληθευμένος λογαριασμός @atsipras
Ο κος Κουβέλης συμοεριφέρεται ως κομπάρσος, δηλώνει παρόν, συμμετέχοντας εθελούσια σε ένα παιχνίδι αδίστακτων κομματικών σκοπιμοτήτων.
Αυτό είναι το λιγότερο. Τα μισθωμένα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ έλουζαν με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τον Φώτη Κουβέλη, ενώ αντίστοιχη στάση είχε ο κομματικός Τύπος. Γενικώς αν θέλει κάποιος να γελάσει ανέξοδα, μπορεί πάντα να προσφεύγει στα φύλλα της «Αυγής» όταν έκανε αντιπολίτευση.
Αλλά και ο Πάνος Καμμένος δεν πρέπει να συμπαθούσε τον Φώτη Κουβέλη. Τον χαρακτήριζε «άρχοντα των μαξιλαριών», ακόμα και όταν είχε αποχωρήσει από την κυβέρνηση Σαμαρά.
Φυσικά και ο κ. Κουβέλης δεν διατηρούσε την καλύτερη άποψη για τον άνθρωπο με τον οποίο θα μοιραστούν το ίδιο μαξιλάρι στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Δεν μπορούσε καν να διανοηθεί συνεργασία της Αριστεράς με τον Πάνο Καμμένο.
Ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Καμμένος, ούτε φυσικά ο Κουβέλης έχουν ξεχάσει αυτά που έλεγαν ο ένας για τον άλλον. Και αν τους ρωτήσετε τώρα, θα σας πουν ότι τα πάντα στην πολιτική πρέπει να κρίνονται με βάση τη συγκεκριμένη στιγμή και συγκυρία. Και αυτό φυσικά δεν είναι ούτε λάθος, ούτε άδικο. Στην πολιτική οι απόψεις οφείλουν να εξελίσσονται, η σταθερότητα συχνά αντιστοιχεί σε εμμονή.
Ωστόσο εδώ έχουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Τόσο ο Πάνος Καμμένος όσο και η κομματική βάση με τον επικοινωνιακό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ έπιαναν τον Κουβέλη με τις ύβρεις και τον παρατούσαν στη λοιδορία. Αλλά και ο Κουβέλης αντιμετώπιζε τον Καμμένο με τόση απαξία που τώρα είναι να απορείς πώς θα ανταλλάξουν χειραψία. Ολο αυτό, λοιπόν, είναι ένα μικρό, αλλά σπουδαίο, μάθημα κυνισμού που διδάσκει ακόμα και στα μικρά παιδιά την αληθινή φύση της πολιτικής. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από ισορροπίες και προσωπικά συμφέροντα. Ακόμα και η έννοια της ηθικής συστέλλεται και διαστέλλεται ανάλογα με τη βούληση των ενδιαφερομένων. Είναι δε να απορείς πώς το έκανε αυτό ο Φώτης Κουβέλης. Ποιος ανίκητος πόθος, ποιος δαίμονας, φονιάς της αξιοπρέπειας, τον κατέλαβε;
Υπάρχει και κάτι ακόμα με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Οταν ο Τσίπρας δίνει χαρτοφυλάκιο στον Κουβέλη, είναι σαν να πιστεύει ότι είτε οι πολίτες δεν θα ανατρέξουν στο παρελθόν, είτε μοιράζονται τον κυνισμό του. Αυτό, αν μη τι άλλο, δείχνει πλέον μία απόσταση από την πραγματικότητα. Τα social media υποδέχθηκαν την υπουργοποίηση Κουβέλη με ένα τρανταχτό γέλιο. Αυτό θα έπρεπε πρωτίστως να στενοχωρεί τον Κουβέλη, όμως αφορά τον Τσίπρα. Μέχρι σήμερα το πολύ να προκαλούσε οργή με την ασυνέπειά του. Τώρα οι πολίτες άρχισαν να παίρνουν στην πλάκα τις αποφάσεις του. Υποθέτω ξέρει τι ακολουθεί μετά.
Αφήστε μια απάντηση