Κυριαρχούν τις τελευταίες ημέρες στα ειδησεογραφικά δελτία και στις εφημερίδες φωτογραφίες της Παλμύρας, του σπουδαίου αυτού μνημείου της ελληνορωμαϊκής εποχής.
Αιτία η κατάληψή της από τις δυνάμεις του ISIS δηλαδή του ισλαμικού «κράτους» και οι φόβοι ότι θα καταστραφεί ακολουθώντας τη μοίρα άλλων μνημείων της περιοχής που κατέστρεψε η μισαλλοδοξία των φανατικών ισλαμιστών.
Η Παλμύρα υπήρξε κατά την αρχαιότητα σημαντική πόλη της κεντρικής Συρίας, κτισμένη σε μία όαση 215 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Δαμασκού και 120 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Ευφράτη.
Για αιώνες ήταν ζωτικός σταθμός για τα καραβάνια που διέσχιζαν τη Συριακή έρημο και ήταν γνωστή ως η «Νύμφη της Ερήμου». Το ελληνικό όνομα «Παλμύρα» αποτελεί μετάφραση του αρχικού αραμαϊκού ονόματος Tadmor, που σημαίνει «φοινίκια πόλη».
Η σύγχρονη κωμόπολη, δίπλα στα αρχαία ερείπια ονομάζεται και πάλι Tadmor. Στη Βίβλο αναφέρεται ως Ταμάρ ή Θεδμόρ ή Θοεδμόρ ενώ στα αραμαϊκά Ταδμόρ ή Ταμμόρ και που λέγεται πως έκτισε ο Βασιλιάς Σολομών ως πόλη σταθμό των καραβανιών μεταξύ Συρίας και Μεσοποταμίας.
Η Παλμύρα έμεινε ονομαστή για τον πλούτο της κατά τη ρωμαϊκή εποχή, οπότε βασίλευσε και η θρυλική βασίλισσά της Ζηνοβία. Ωστόσο, μνημονεύεται για πρώτη φορά τη 2η χιλιετία π.Χ.. Τότε ήταν ένας ακόμα κόμβος στο εκτεταμένο εμπορικό δίκτυο που ένωνε τη Μεσοποταμία με τη βόρειο Συρία.
Θα αναρωτηθεί, τώρα, ο ανυποψίαστος – και κυρίως ο νεότερος σε ηλικία – αναγνώστης τι σχέση έχει, ή είχε, η Παλμύρα με τη Μακρακώμη.
Και όμως.
Για πολλά χρόνια, ένα από τα παραδοσιακά καφενεία της πλατείας, το καφενείο Αφων Χ.και Κ. Ζωβοϊλη, είχε το όνομα “Παλμύρα”.
Ο λόγος;
Ο ένας εκ των αδελφών, ο Κώστας Ζωβοϊλης, πατέρα του Σμηνάρχου ε.α. Δημήτρη Ζωβοϊλη, μετά την κατάρρευση του ελληνογερμανικού μετώπου το 1941, βρέθηκε στη Μέση Ανατολή όπου πολέμησε καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Και φαίνεται ότι η ψυχή του είχε μείνει εκεί. Τον θυμόμαστε ακόμη να περιγράφει τα υψώματα του Γκολάν (όταν είχαν έλθει στην επικαιρότητα με τους αραβοϊσραηλινούς πολέμους) , τις μάχες στο Σίντι-Μπαράνι στην Αίγυπτο αλλά και την πλατεία του Ρίμινι, όπου κατέληξε με την ομώνυμη ελληνική ταξιαρχία. Και βέβαια να μιλά για την Παλμύρα.. Φαίνεται ότι τον είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα αυτός ο μοναδικός αρχαιολογικός θησαυρός. Και για να τον θυμάται – και για να τον θυμίζει, μαζί με όλα όσα διαδραματίσθηκαν στην περιοχή εκείνη- έδωσε στο καφενείο του το όνομα ΠΑΛΜΥΡΑ.
O αείμνηστος Κώστας Ζωβοϊλης, μπορούσε να μιλάει για ώρες για εκείνη την περίοδο της ζωής του – έστω και αν αυτό, μερικές φορές, κατέληγε στο να φτάνει κρύος ο βαρύ-γλυκός στον αναμένοντα παραπέρα θαμώνα. Και μπορούσε, βέβαια, και ο συνομιλητής να ακούει για ώρες τις συναρπαστικές αφηγήσεις του. Κρίμα μόνο που ούτε ο ίδιος τις άφησε κάπου γραπτά, ούτε κανείς μας φρόντισε να τις καταγράψει.
Αφήστε μια απάντηση