Πολλοί από τους συνταξιδιώτες του χάους μαζευτήκαμε το βράδυ της 5ης Οκτ. 2015 στο Polis Art Café, αίθριο του Αρσακείου Μεγάρου, για να πούμε καλωσόρισες στη 1η ποιητική συλλογή του Πάνου με τον τίτλο «Ο μαύρος κότσυφας στο χιόνι» (Εκδόσεις S@mindat)., αλλά και καλοτάξιδη να είναι.
Στη παρουσίαση της ποιητικής, μίλησαν γι’ αυτήν οι: Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, Χρήστος Μποκόρος, Στράτος Φαναράς και απήγγειλε εξαιρετικά κάποια από τα ποιήματα της συλλογής η ηθοποιός κα Μάρα Δαρμουσλή.
Τελευταίος μίλησε και ο Ευρυτάνας ποιητής, Πάνος Νιαβής, που αφού ευχαρίστησε τους παρόντες και τους απόντες εν ζωή αλλά και τους απόντες φίλους του απ΄αυτήν, μίλησε για τους ανθρώπους που τον ενέπνευσαν, τους ανθρώπους που συνταξιδεύουν μαζί του στο χάος, αυτούς που τον στήριξαν. Μίλησε για το Μάραθο Ευρυτανίας που γεννήθηκε αλλά και για τη ΜΑΝΑ που τον γέννησε.
Ακροδιαβαίνοντας (σχήμα λόγου διάβασα όλη τη συλλογή το ίδιο βράδυ μετά την παρουσίαση) λοιπόν την 1η ποιητική συλλογή του ξάδελφου Πάνου Νιαβή κι αν με ρωτούσαν, παίρνοντας ύφος μεγάλου κριτικού (παρακαλώ να λείψουν τα γέλια) θα έλεγα:
Ο ποιητής είναι ο ακολουθών το αέναο φως και νομίζω πως τέτοιος είναι ο Πάνος Νιαβής.
Η ποιητική του συλλογή αποτελεί a priori ένα ταξίδι.
Ένα εσωτερικό ταξίδι, μέσα από τους λαβύρινθους του μυαλού του με βαθιά μοναχική πορεία. Μια ποιητική συλλογή με εσωτερική αναζήτηση, κάτι σαν ενδοσκόπηση γαστρεντερολόγου, που συνδυάζει τη σοβαρότητα, το φιλοσοφικό στοχασμό και την αποτίμηση της προσωπικής πορείας μέσα στο χρόνο.
Αποτελεί μια περιδιάβαση που χρησιμοποιεί το εγώ, ως μηχανισμό άμυνας για την αυτοπροστασία του.
Εκφράζει όλα εκείνα τα ταξίδια που ταξίδεψε, υλικά ή πνευματικά, αλλά και όλα εκείνα που υπολογίζω πως θα ακολουθήσουν.
Έχω την πεποίθηση ότι ο Πάνος Νιαβής γράφει, κοιτάζοντας το πρόσωπό του στον καθρέφτη, χρησιμοποιώντας πότε το πρώτο πρόσωπο, πότε το δεύτερο, κάποιες φορές και το τρίτο πρόσωπο σε διαπιστώσεις που αφορούν γενικά τα ανθρώπινα, προσπαθεί να καταλάβει «αυτόν τον κόσμο το μικρό, το μέγα»…
Συνήθως, ολοκληρώνει τη σύλληψη της κεντρικής ιδέας των ποιημάτων του, επιλέγοντας εύστοχες μικρές ποιητικές φόρμες.
Ξάδελφε από τις μακρινές διαδρομές, Πάνο,
επειδή η καλή ποίηση ποντάρει πάντοτε σε έναν δεύτερο χρόνο, και το στοίχημά της δεν παίζεται ποτέ εφάπαξ, πες μας πότε θα ξαναβρεθούμε ή καλύτερα πότε με το καλό η δεύτερη σου αναζήτηση…;
Έχει σκοτεινιάσει από καιρό
(ποίημα από τη 1η ποιητική συλλογή του Πάνου Νιαβή)
Έχει σκοτεινιάσει από καιρό, έξω βρέχει παραληρήματα.
Η θύελλα επερχόμενη με κλείνει στο στόμα της,
Ο κόσμος ταχύνει το βήμα του νομίζοντας πως θα προλάβει.
Βαδίζουμε στο κενό πατώντας πότε στο ΝΑΙ και πότε στο ΟΧΙ.
Κάπου όμως συνωμοτεί ένα βαθύ κόκκινο
Έκπληξη, μες στο έρεβος του μαύρου δόγματος
ή ανθίζει ένα τριαντάφυλλο
Χωρίς να ρωτήσει το Δεκέμβρη…
Π.Ν.
Αφήστε μια απάντηση