«Πωλείται η Ελλάς», είχε αναφωνήσει στη Βουλή το 1992 ο, γερασμένος πλέον αλλά πάντα οξυδερκής, Ανδρέας Παπανδρέου, καταγγέλλοντας το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το όποιο ειρήσθω εν παρόδω διέκοψε ο αγαπημένος του, ως τότε, υπουργός Αντώνης Σαμαράς.
Γιώργος Λακόπουλος
Με αυτόν τον τρόπο ο μακαρίτης πλέον πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επανέφερε στις μνήμες μια παλιά αφίσα του κόμματός του από τη δεκαετία του 1970, η οποία απεικόνιζε το χάρτη της χώρας με ένα πωλητήριο επάνω.
Δεν είχε εντελώς δίκιο για το “πωλείται”. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για κάποιες επιλεκτικές ιδιωτικοποιήσεις, ή εκχώρηση μειοψηφικών πακέτων δημοσίων φορέων. Όταν δεν επρόκειτο για… κολεκτιβιστικούς πειραματισμούς, όπως η εκχώρηση των αστικών συγκοινωνιών στους οδηγούς των λεωφορείων.
Πάντως δεν είχαν σχέση με αυτό που μόλις νομοθέτησε η Βουλή: την πλήρη απόσπαση της δημόσιας περιουσίας από το κράτος και τη διάθεσή της προς πώληση, ή πάσης φύσεως “αξιοποίηση” -με τους κανόνες της αγοράς.
Κάποιοι θα πουν ενδεχομένως ότι το κράτος ποτέ δεν διαχειρίσθηκε σωστά την περιουσία του, οπότε τι χειρότερο μπορεί να συμβεί; Σωστό κι αυτό. Αλλά για να θυμηθούμε τη θρυλική ατάκα του Σπύρου Καλογήρου από την ταινία “Λόλα” του Ντίνου Δημόπουλου, “είναι πολλά τα λεφτά Άρη”…
Μιλάμε για δεκάδες χιλιάδες ακίνητα και άλλα περιουσιακά στοιχεία στην πραγματικότητα απροσδιόριστης άξιας. Και επειδή το χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι να παραμένει ανυποψίαστος, το ερώτημα είναι: με ποιους όρους θα αξιοποιηθούν, θα πωληθούν, ή θα μετασχηματισθούν –προβλέπεται κι αυτό– αυτά τα περιουσιακά στοιχεία, που μπορεί να εκχωρήθηκαν σε μια εταιρεία υπεράνω ελέγχου της Βουλής, αλλά δεν παύουν να ανήκουν στον ελληνικό λαό;
Με άλλα λόγια, σ’ αυτή την υπόθεση υπάρχει ένα θέμα διαφάνειας, το όποιο μένει προς το παρόν χαμηλά στην ατζέντα της δημόσιας συζήτησης. Ο νόμος που ψηφίσθηκε δεν το αντιμετωπίζει. Αντίθετα δημιουργεί συνθήκες αδιαφάνειας, εξαιρώντας το λεγόμενο υπερ-ταμείο από τις μελλοντικές νομοθετικές παρεμβάσεις για το δημόσιο. Πρακτικά εξασφαλίζει ότι δεν θα φέρουν ευθύνες όσοι θα παίρνουν τις αποφάσεις για τα πάσης φύσεως νταλαβέρια με την κρατική περιουσία. Αυτό μεταφράζεται σε ατιμωρησία.
Από την κυβέρνηση μάλλον δεν πρόκειται να υπάρξουν πρόσθετες εγγυήσεις χρηστής διαχείρισης. Είναι όμως μια καλή άσκηση για την αντιπολίτευση, ιδιαίτερα τη μείζονα. Αντί να κοπανάει στον αέρα ότι θέλει εκλογές που δεν μπορεί να επιβάλει και να αναζητά σχήματα λόγου και πιασάρικες ατάκες για να αντιμετωπίσει την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό, να σκύψει με προσοχή στη διαχείριση της… διαχείρισης του δημόσιου πλούτου.
Αν έχει κάτι υπέρ του ο Αλέξης Τσίπρας είναι ότι μέχρι στιγμής δεν υπάρχει οικονομικό σκάνδαλο σε βάρος του. Αλλά με τον τρόπο που νομοθέτησε την εν λευκώ απόσπαση της περιούσιας από το κράτος καλομελέτα κι έρχεται. Γιατί όπως έλεγε ο Άγγλος ιστορικός λόρδος Ακτον: “Η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα”.
Αφήστε μια απάντηση