Αυτό το διαολόστελμα, της κυρίας Τασίας Χριστοδουλοπούλου μαζί με το «Παραχέσατε» που απηύθυνε βουλευτής στον πρώην πρωθυπουργό κύριο Σαμαρά νομίζω πως χαρακτηρίζει όσο τίποτα το κλίμα της προχθεσινής ολονυκτίας για το σκάνδαλο Novartis.
Τέτοιος ευτελισμός, τέτοια χυδαιότητα μπορεί να μην έχει ζήσει μέχρι τώρα ο «Ναός» της Δημοκρατίας, αλλά πολύ φοβάμαι πως θα συνεχίσει να το ζει για καιρό ακόμα.
Ητανε να μη σπάσει το κακό σπυρί. Εσπασε; Ολα θα τα δούμε πια.
Κάτω βέβαια από αυτόν τον μανδύα του αγοραίου λόγου ζήσαμε κι άλλα χαριτωμένα. Να μιλάει συγκινημένος ο κύριος Πικραμμένος κι ο Πολάκης να καγχάζει με το γνωστό ύφος του ορεσίβιου επιστήμονα. Κι όχι μόνο αυτό, όταν τόλμησε ο Παύλος Τσίμας να πει τη γνώμη του για το γεγονός χαρακτηρίζοντάς το «ασέβεια και αμετροέπεια» το τι του έσουρε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας. Τι «νοβαρτιζόμενο παπαγαλάκι» (γιατί είναι και γλωσσοπλάστης ο «χειρούργος») τι «πληρωμένο μικρόφωνο του Σκάι» μέχρι κι ένα σύνθημα ψάρεψε, κύριος οίδε από πού, και το ανάρτησε στον λογαριασμό του: «Το πάθος για χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα». Γιατί ο Τσίμας ως γνωστόν είναι από τους μέγιστους κεφαλαιοκράτες της χώρας. Και κύριος υπεύθυνος για την κατάρρευση των τραπεζών.
Το θέμα είναι να μην έχεις άλλη άποψη απ’ όλους αυτούς. Ετσι και διαφωνείς, τα ‘χεις αρπάξει, είσαι προδότης και Μενουμευρώπηδας.
Και να σκεφτεί κανείς ότι σύρανε στη λάσπη δέκα ανθρώπους, γιατί τρεις φασκελωκουκούλωστοι κατέθεσαν ότι: «Ακουσα, μου είπανε, εικάζω, συμπεραίνω» και άλλες εξίσου ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και αποδεικτικά στοιχεία.
Θυμάμαι παλιά, όχι και τόσο, τέλος πάντων, ήτανε μια μεσημεριανή εκπομπή στην τηλεόραση που έκανε κατά τη γνώμη της «κοινωνική κριτική».
Ο παρουσιαστής λοιπόν σε μια στιγμή άρχισε να λέει ότι «δυστυχώς στα καμαρίνια των θεάτρων γίνονται όργια και διάφορα άλλα ακατονόμαστα που δεν του επιτρέπει η ώρα και ο σεβασμός που έχει στο κοινό του να τα αναφέρει». Τον ειδοποιούνε όμως απ’ το κοντρόλ ότι μια πολύ γνωστή ηθοποιός θέλει να παρέμβει. Μετά χαράς λέει ο παρουσιαστής. Νομίζω τώρα είναι βουλευτής αλλά δεν είμαι και σίγουρος και τον πάρω στον λαιμό μου.
– Καλημέρα σας, κυρία μου, χαίρομαι που σας ακούω. Εσείς λοιπόν τι γνώμη έχετε για όλα αυτά;
– Εγώ τόσα χρόνια στο θέατρο τέτοια πράγματα δεν έχω δει, εσείς πού τα είδατε; Σε ποιο θέατρο, σε ποια καμαρίνια.
– Δεν τα είδα, μου τα είπανε.
– Κι εμένα, κύριε μου, μου είπανε ότι μικρός τον παίρνατε, αλλά δεν βγήκα να το κάνω θέμα. Καλημέρα σας.
Και γκραννν το τηλέφωνο.
Αυτά παλιά, στα μεσημεριανάδικα.
Τώρα στη Βουλή και με τον νόμο (τους).
Χαιρετώ.
Αφήστε μια απάντηση