Είμαστε ακόμα στο μέσο του καλοκαιριού και τα μέτρα και τα μνημόνια, εξακολουθούν να προκαλούν τη δημοκρατία …είτε αυτή έχει χρώμα πρασινωπό, γαλάζιο, είτε ροζ με ελαφριές πινελιές κόκκινου. Προκαλούν τις ανοχές και τις αντοχές της.
Το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται από την τραγική ανεπάρκειά του, από τα τεράστια λάθη του, από τις ολιγωρίες του… το παρόν και το μέλλον μας στραγγαλίζεται και οι νεόπτωχοι αυξάνουν μέρα με τη μέρα.
Οι Έλληνες με το κεφάλι σκυφτό και το βλέμμα καρφωμένο στην γη, δεν παύουν να μετράνε δύο και τρεις φορές τα όσα έχουν στη τσέπη τους και ζυγίζουν τον θυμό τους γνωρίζοντας ότι τον άλλο μήνα που θα τα ξαναμετρήσουν θα τα βρουν λιγότερα.
Η καθημερινότητά μας διαμορφώνεται αδιαμαρτύρητα από τα ξένα κέντρα κατοχής που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σβήνουν – να γράφουν, να βγάζουν ζωές στο περιθώριο, να εντάσσουν στο περίσσευμα και στο υπόλοιπο, στρατιές Ελλήνων προδομένων κι απελπισμένων, οδηγώντας τους σε νέα ιδιότυπα στρατόπεδα απελπισίας.
Αποτέλεσμα, τα φάρμακα λιγοστεύουν, οι άστεγοι αυξάνονται, τα συσσίτια μεγαλώνουν, η αγροτιά πήρε τη κάτω βόλτα, οι επιστήμονες παίρνουν τα μάτια τους και μετοικούν, τα νοσοκομεία χαροπαλεύουν, τα σχολεία συνθλίβονται στην έλλειψη ελπίδας και οράματος, μπροστά στο θλιβερό αύριο μιας χώρας που εξαφανίζεται.
Μπροστά στα δράματα των κατασχέσεων, των απολύσεων, των αυτοκτονιών ετοιμάζονται σύγχρονα λαοδικεία και νέες Ιφιγένειες, που θα θυσιαστούν, για να γλυτώσουν οι πραγματικοί εφιάλτες, το ερώτημα ερχεται και ξαναέρχεται…
Mωρέ σε ποια Ελλάδα ελπίζουμε;
Ήταν μια άποψη του Π. Ντάνη
Αφήστε μια απάντηση