«Δεν θα άλλαζα και δεν θα πρόδιδα απολύτως τίποτα. Σε ό,τι κι αν έχω κάνει έχω αφήσει ένα κομμάτι της καρδιάς μου». Ο Σ. Ψάλτης μέσα από τα λόγια του
«Σαράντα πέντε χρόνια στο θέατρο δεν πήρα ούτε ένα κιλό…»
Η τελευταία παράσταση που συμμετείχε ο Στάθης Ψάλτης ήταν του «Ρωμαίου και Ιουλιέτας» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη στο θέατρο «Πάνθεον» που έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2016. Κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι ο – ιδιαίτερα ανατρεπτικός – ρόλος της γκουβερνάντας της Ιουλιέτας, της Νένας, θα ήταν και ο τελευταίος της καριέρας του. Μιας καριέρας 45 χρόνων που … δεν του χάρισε ούτε ένα κιλό όπως ο ίδιος είπε με το καυστικό του χιούμορ στη συνέντευξη τύπου για την παράσταση που έκανε την αίθουσα να ξεσπάσει σε γέλια.
Κι όμως, αμέσως μετά την παράσταση του «Ρωμαίου και Ιουλιέτας», ο Στάθης Ψάλτης αισθάνθηκε πόνους, υποβλήθηκε σε αξονική και διαγνώσθηκε με καρκίνο στον πνεύμονα. Η εξέλιξη ήταν ραγδαία. Με μεταστάσεις η κατάστασή του χειροτέρεψε και μέσα σε τρεις μήνες κατέληξε.
«Κατάγομαι από το Φανάρι της Πόλης. Πήγα σχολείο στο Βέλο Κορινθίας. Στα 11 ήρθα στην Αθήνα. Στο Αιγάλεω. Μου φάνηκε υπέροχη η πόλη. Πήγα στη δραματική σχολή του Μιχαηλίδη. Αφορμή ήταν ένας φίλος, ο Κώστας ο Αθανασόπουλος», έχει πει στη Lifo. Είχε μεσολαβήσει ένα γεγονός που τον συγκλόνισε, ο χωρισμός των γονιών του στα 10 του χρόνια. Στα 13 του έφυγε στα καράβια για δυο χρόνια. Ηθελε να αρπάξει τη ζωή από τα μαλλιά και μπάρκαρε.Την ίδια ώρα που κάποια άλλα παιδιά έπαιζαν με τα παιχνίδια τους, εκείνος πάλευε με τα κύματα. Αρχικά ήταν καμαρώτος – δούλευε περίπου 20 ώρες το 24ωροω- και στη συνέχεια παρακάλεσε τον καπετάνιο να του αλλάξει θέση. Έτσι έγινε βοηθός λαδά στις μηχανές του πλοίου..
Ο Κώστας Αθανασόπουλος τον πήρε κυριολεκτικά από το χέρι και τον πήγε στην οντισιόν του Εθνικού Θεάτρου όπου έψαχναν για ταλέντα. «Εγώ βέβαια είχα άλλα σχέδια, ήθελα να γίνω ψυχολόγος. Με γοήτευε αυτός ο κλάδος και είχα διαβάσει χιλιάδες βιβλία. Ωστόσο, ο Κώστας με τράβηξε μέχρι τα σκαλιά του Εθνικού στην Αγίου Κωνσταντίνου, μια μόλις μέρα πριν τις εξετάσεις. Εκεί, μου έδωσαν ένα κομμάτι του Τένεσι Ουίλιαμς από το “Γλυκό πουλί της νιότης”. Το διάβασα, το έμαθα, το έπαιξα. Τότε με ρώτησε ο Μιχαηλίδης αν γνώριζα το έργο. Του απάντησα όχι, όπως και στις επόμενες ερωτήσεις που μου έκανε για τον συγγραφέα αλλά και τον ήρωα που μόλις είχα υποδυθεί. Έτσι ένιωσα και έτσι έπαιξα. Δίνω, λοιπόν, μετά εξετάσεις και περνάω πρώτος στα ταλέντα. Έπειτα σπούδασα και ξεκίνησα την πορεία μου», έχει πει στο athensmagazine.
«Όταν ξεκινούσα δεν είχα τόσο μακρόφθαλμα όνειρα όσο ο κινηματογράφος. Το μέλημά μου ήταν το θέατρο. Και πολύ νωρίς ήρθα σε επαφή με την τηλεόραση. Τότε που η ΕΡΤ έκανε πολύ ωραίες παραγωγές. Ήταν οι Έμποροι των Εθνών του Παπαδιαμάντη. Μετά ήταν ο Γιούγκερμαν με τον Αλεξανδράκη. Και μετά ήταν ο Συμβολαιογράφος με τον σπουδαίο Διαμαντόπουλο. Αυτά ήταν τα πρώτα βήματά μου», έχει πει επίσης στην propaganda.
Η καριέρα του Στάθη Ψάλτη, ωστόσο, στο θέατρο και στο σινεμά σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από τα eighties, την εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος και η ελληνική επιθεώρηση ήταν στην παρακμή τους. Ο ίδιος, παρ’ όλα αυτά δεν αποποιήθηκε ποτέ συμμετοχές του σε ταινίες ή παραστάσεις της εποχής. Τα «Καμικάζι αγάπη μου», «Τροχονόμος Βαρβάρα», «Τα καμάκια», «Βασικά καλησπέρα σας», «Ελα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ» και «Μάντεψε τι κάνω τα βράδια» συνάντησαν τεράστια επιτυχία την εποχή τους. Για τον ίδιο, ωστόσο, όπως είχε πει στο Πρώτο Θέμα, «Τα 80s είχαν ελπίδα, είχαν χαμόγελο, είχαν όνειρα. Ολα αυτά γεννούν την ευτυχία. Τώρα βέβαια η εποχή που ζούμε δεν γεννά ούτε χαμόγελο, ούτε όνειρο, ούτε ελπίδα..». Αν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω, θα αλλάζατε κάποιες από τις επιλογές σας; τον έχουν ρωτήσει επίσης. «Δεν θα άλλαζα και δεν θα πρόδιδα απολύτως τίποτα. Σε ό,τι κι αν έχω κάνει έχω αφήσει ένα κομμάτι της καρδιάς μου», ήταν η απάντησή του.
Και για τους κριτικούς που συνήθιζαν να λένε ότι ο Ψάλτης ήταν ένα μεγάλο ταλέντο που πήγε χαμένο σχολίαζε: «Σιχαίνομαι όταν λένε είναι κρίμα να φθείρεται ένα τόσο μεγάλο ταλέντο. Το σιχαίνομαι πραγματικά αυτό το άλλοθι του ταλέντου…»
Ο Στάθης Ψάλτης ήταν ένας άνθρωπος ευγνώμων στη ζωή. «Καθόλου μουρτζούφλης δεν είμαι το πρωί. Ξυπνάω με χαμόγελο. Χαίρομαι που ξαναβλέπω τον ήλιο. Χαίρομαι που καμιά φορά περνάει ένα πουλάκι και το ακούω. Χαίρομαι που είμαι καλά και υγιής. Ελπίζω ο Θεός να με έχει καλά μέχρι το τέλος. Γιατί ποτέ δεν τον πείραξα. Δεν λογομάχησα ποτέ μαζί του. Είναι χωρισμένα τα τσανάκια μας», είχε πει στην propaganda,.
«Σου εύχομαι να έχεις υγεία και τύχη στη ζωή σου. Γιατί και στον Τιτανικό όλοι είχαν υγεία. Αυτό που δεν είχαν ήταν η τύχη», είχε πει σε έναν από τους πολλούς δημοσιογράφους που είχε συναντήσει κατά τη διάρκεια της ζωής του. Καλό του ταξίδι.
Αφήστε μια απάντηση