Συμφωνούμε ότι δεν είναι κατάσταση αυτή με τον «έτσι γουστάρω» τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε στην Ελλάδα τις αργίες – ιδίως τις «κατασκευασμένες» αργίες. Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό; Μάλλον όχι. Αλλά μόνο στην Ελλάδα γίνεται έτσι απροκάλυπτα
Αρθρο του Κοσμά Βίδου
Δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό πράγμα από μία αργία που πέφτει Τρίτη ή Πέμπτη. Χίλιες φορές την Τετάρτη, στη μέση της εβδομάδας. Τουλάχιστον τότε λειτουργεί ως ένα μικρό διάλειμμα μέσα στις πέντε ημέρες δουλειάς, ως ένα ιντερμέδιο που σπάει την κούραση και τη ρουτίνα. Ενώ η Τρίτη και η Πέμπτη μοιάζουν με σαδιστικό πείραμα, με παιχνίδι νεύρων για τον εργαζόμενο: Κυρίως επειδή τού στερούν την απόλαυση του ραχατλίδικου τετραήμερου που, κακά τα ψέματα, είναι μεγάλη. Βεβαίως, τη λύση την γνωρίζουμε όλοι: Παίρνεις άδεια την ενδιάμεση εργάσιμη ημέρα και ιδού οι μίνι διακοπές.
Αν πάλι δεν έχεις άδεια, ή δεν θέλεις να τη χαλάσεις και προτιμάς να την κρατήσεις για το καλοκαίρι (γιατί είσαι έξυπνος, μεγάλε!), παίρνεις άδεια από τη σημαία. Και έτσι, το κέντρο της Αθήνας (όπου εγώ κινούμαι, οπότε μπορώ να γνωρίζω) κάθε φορά που η αργία δεν κολλάει στο Σαββατοκύριακο, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο την… κολλάμε, παρουσιάζει την εικόνα που παρουσιάζει και σήμερα: Πόλης άδειας, έστω μισοάδειας, με τους μετανάστες ή τους τουρίστες να αναρωτιούνται «πού πήγαν όλοι οι άλλοι Δευτεριάτικα;».
Για να σοβαρέψουμε, στην πραγματικότητα δεν είναι κατάσταση αυτή. Εχουμε όλοι κακοσχολιάσει κατά διαστήματα τον «έτσι γουστάρω» τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε στην Ελλάδα τις εθνικές αργίες. Δικαίως! Μόνο στην Ελλάδα όμως συμβαίνει αυτό; Φίλοι που ζουν στο εξωτερικό βρήκαν επίσης ευκαιρία με την Πρωτομαγιά για να κάνουν ένα μίνι τετραήμερο ταξίδι πίσω στην πατρίδα. Μου είπαν πως ακόμα και στη Βόρεια Ευρώπη που τόσο επαινούμε για τους συνειδητοποιημένους, νομοταγείς πολίτες της, ουρές κάνουν στους σταθμούς διοδίων και στα αεροδρόμια οι εργαζόμενοι κάθε φορά που μπορούν να ξεκλέψουν μερικές ώρες και να επεκτείνουν την όποια αργία.
Το ίδιο ισχύει για όλους τελικά: Οσο και αν αγαπάμε τη δουλειά μας, την αργία την αγαπάμε περισσότερο. Και άμα λάχει, αν δεν την περιλαμβάνει η συνταγή, τη μαγειρεύουμε, αφού μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε; Ανθρώπινο είναι. Την ίδια όμως στιγμή ας αναρωτηθούμε και το άλλο: Ειδικά στη διαλυμένη Ελλάδα όπου σχεδόν τίποτα δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε, τι καταλαβαίνουμε συμπεριφερόμενοι άναρχα, επιβάλλοντας το δικό μας «έτσι θέλω», κάνοντας ό,τι γουστάρουμε και αντιμετωπίζοντας τη δουλειά μας ως αγγαρεία από την οποία πρέπει να ξεφεύγουμε με κάθε ευκαιρία;
Αυτό, νομίζω, εύκολα το διαπιστώνουμε κοιτάζοντας γύρω μας, τον λουφαδόρο κόσμο που έχουμε φτιάξει και συντηρούμε. Μια κοινωνία (αναφέρομαι στη δημόσια οργάνωση και στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί), η οποία κάθε φορά που χρειαζόμαστε τη βοήθειά της αργεί.
Αφήστε μια απάντηση