Γιατί αποφάσισε η Τουρκία να εντείνει την επιθετικότητά της στην περιοχή των Ιμίων την συγκεκριμένη χρονική περίοδο;
Γιατί επέλεξε να προβεί τώρα στον εμβολισμό του ελληνικού σκάφους;
Γιατί μετά την καθυστερημένη αντίδραση του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε ανακοίνωση που δεν αποσκοπούσε στην εκτόνωση;
Η εύκολη και συνήθης εξήγηση είναι ότι όταν έχει εσωτερικά προβλήματα γίνεται επιθετική έναντι της Ελλάδας για να αποσπάσει την προσοχή του λαού της από το εσωτερικό και να δημιουργήσει εθνική συσπείρωση. Μια βαθύτερη ανάλυση των γεγονότων καταδεικνύει ότι η παραπάνω εξήγηση δεν ισχύει σε πάρα πολλές περιπτώσεις.
Τις προσεχείς ημέρες και βδομάδες θα γραφτούν και θα ειπωθούν πολλές θεωρίες για τα ενδεχόμενα κίνητρα της Τουρκίας. Χρήσιμες αναλύσεις όταν δεν μας παρασύρουν σε εξωπραγματικά σενάρια συνομωσίας και δεν μας αποπροσανατολίζουν από τον κρίσιμο εθνικό στόχο της πολιτικής μας: να υπερασπισθούμε τα δικαιώματά μας δημιουργώντας ισχυρούς αποτρεπτικούς μηχανισμούς πολιτικούς, διπλωματικούς και στρατιωτικούς. Η δική μας στρατηγική πρέπει να αντιμετωπίζει όλους τους πιθανούς κινδύνους. Είναι εξάλλου δεδομένο ότι τα κίνητρα της άλλης πλευράς μπορεί και να μεταβληθούν ανά πάσα στιγμή, με δεδομένη της εξαιρετική ρευστότητα στην Τουρκία και την περιοχή.
Ένας σημαντικός παράγων σε κάθε διεθνή αναμέτρηση είναι η εικόνα και η αξιοπιστία της χώρας. Είναι ένα μέγεθος μη μετρήσιμο αλλά πολύ σημαντικό. Η Ελλάδα κατόρθωσε στα χρόνια της κρίσης να προστατεύσει τα συμφέροντα της στα λεγόμενα εθνικά θέματα. Ουδείς διανοήθηκε να χρησιμοποιήσει την δύσκολη δημοσιονομική θέση που βρέθηκε η χώρα για να εκβιάσει υποχωρήσεις σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Η κατάκτηση αυτή πρέπει να διαφυλαχθεί και τώρα. Θα πρέπει επί τέλους οι κυβερνώντες να αντιληφθούν ότι δεν είναι δυνατόν να ζητάς την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη των εταίρων ενώ την ίδια στιγμή οι ευρωβουλευτές του κόμματός σου συνεχίζουν να αποτελούν τα τελευταία απομεινάρια υποστηρικτών αντιδημοκρατικών καθεστώτων όπως της Βενεζουέλας, ή ο Υπουργός Δικαιοσύνης της Ελλάδας να στέλνει επιστολή στον Εσθονό ομόλογό του αρνούμενος την καταδίκη των σταλινικών εγκλημάτων.
Η «δημοκρατική διεθνής» μπορεί να μην υπάρχει σαν οργανισμός είναι όμως η ισχυρότερη και πολυτιμότερη σύμμαχός μας. Περιλαμβάνει όλες τις χώρες του κόσμου που σέβονται και τηρούν τις πανανθρώπινες αξίες της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου.
Ας καταλάβουν λοιπόν και οι τελευταίοι θλιβεροί υποστηρικτές της χούντας του Μαδούρο ότι πρέπει να κάνουν άμεσα τη δική τους kolotoumba.
*** Ο Δημήτρης Κούρκουλας (1954) ήταν Έλληνας Υφυπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση Σαμαρά
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Διοικητικό και στο Οικονομικό Δίκαιο στα πανεπιστήμια της Βόννης και της Κολωνίας αντίστοιχα.
Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στη Deutsche Welle την διετία 1978–1980 και από το 1981 μέχρι το 1985 συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις που γίνονταν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την ένταξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στην ΕΟΚ. Από το 1985 έως το 1987 εργάστηκε στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και από το 1987 έως το 1989 στη Γενική Διεύθυνση Εξωτερικών Σχέσεων.
Διετέλεσε (1989 – 1993) μέλος του ιδιαίτερου γραφείου της Ευρωπαίας Επιτρόπου Κοινωνικών Υποθέσεων και Εκπαίδευσης, Βάσως Παπανδρέου, ως υπεύθυνος για τις εξωτερικές σχέσεις, την αναπτυξιακή πολιτική και τις σχέσεις με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Επίσης, από το 1994 έως το 1997 διετέλεσε επικεφαλής του τμήματος «Πολιτικές σχέσεις με χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης» στη Γενική Διεύθυνση Εξωτερικών Πολιτικών σχέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Από το Μάιο του 1997 έως το Σεπτέμβριο του 2001 διετέλεσε πρέσβης της Κομισιόν στο Λίβανο και στη Βηρυτό.
Αφήστε μια απάντηση