Τελικά είμαστε για γέλια και για κλάματα!

Υπάρχουν και Έλληνες που δεν ζουν στον μικρόκοσμό τους. Μπορεί να φαίνεται έτσι. Δεν είναι ωστόσο εσωστρεφείς.

Γνωρίζουν ότι η εσωστρέφεια και η περιστροφή γύρω από μια περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων, είναι δείγμα αδυναμίας και βλακείας.

Η άρνησή τους να… αρμενίσουν σε ανοικτές και βαθιές θάλασσες της πολιτικής ανοησίας και η… οκνηρή τους διάθεση να ενδυθούν το «ρούχο της μάζας», να γίνουν περίτριμμα του κονιορτού της και υβρίδιο μέσα στο πολτό της, είναι το κυριότερο δείγμα αναξιότητας.

Αυτοί οι Έλληνες δεν είναι αναρχικοί. Δεν είναι όμως και θεατές των κακότεχνων πολιτικών παρ

αστάσεων ή σύμφωνοι με τις φεουδαρχικές ιεραρχίες που τήκονται σ” ένα αναγεννησιακό τύπο Homo Universalis.

Μέσα σ” ένα πλαίσιο ευρύτατο παραδέχονται και την κινητικότητα και την ανανέωση. Είναι φύσει αντιστατικοί. Την καταγγελία της στασιμότητας, όμως, τη συνδυάζουν με το αίτημα της κοινωνικής συνοχής. Και βέβαια όχι με την έννοια κάποιας ψυχρής και παγωμένης δημόσιας τάξης, αλλά ως πρόληψη της κοινωνικής αποσύνθεσης.

Γιατί η κοινωνική αποσύνθεση, που προέρχεται από τους αναζητητές της διαφθοράς, τη «μισή αλήθεια», τον εξωνυμένο τύπο, την τυφλή στράτευση, την εκφυλισμένη διανόηση και την πολιτική βλακεία με «μπόλικο» βερμπαλισμό, άγει στην ανωμαλία και σε πολιτικές εκτροπές…

Οι μέτριοι και οι βλάκες της πολιτικής παράγουν πολιτικές εκτροπές και ανατροπές. Και βλάκες μέτριοι επωφελούνται απ” αυτές, αναπαράγοντας βλακεία και μετριότητα.

Η παγίωση διαδοχικών κατεστημένων για μικρά ή και μεγάλα χρονικά διαστήματα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αδιατάρακτη επικράτηση των αθλίων και των ηλιθίων. Τα κατεστημένα αλληλοσπαράσσονται και αλληλοανατρέπονται. Συγχρόνως όμως αλληλοτροφοδοτούνται με «ανθρώπους», ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης.

Αυτού του είδους η εξουσία στελεχώνεται με άτομα της ίδιας νοοτροπίας ή και με συνεχ

ώς τα ίδια πρόσωπα, τα οποία αλλάζουν προσωπείο ή κόμματα και επιτείνουν έτσι την αποσύνθεση εκ των άνω, η οποία προκαλεί σταδιακά και αναλόγως της κοινωνικής συνείδησης, την έκρηξη εκ των κάτω. Και αν δεν προκληθεί η έκρηξη ή έστω η εξανάσταση συνεπεία γενικής αποβλάκωσης ή καταστροφής και των πλέον πρωτογενών αντανακλαστικών των κοινωνικών ομάδων, η κοινωνία μεταβάλλεται σε κάτι δυσώδες.

Σε τούτο το δυσώδες πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον ζουν οι προαναφερόμενοι Έλληνες. Και βιώνουν τη μοναξιά, καθώς βλέπουν τις εκδιπλώσεις της πολιτικής βλακείας και ακούν τους ήχους της, που συχνά έχει ως «σκηνικό» βερμπαλιστικές ακροβασίες περί «χρηματισμού βουλευτών» και άλλα τινά, που και η τελευταία συνοικιακή κομμώτρια έχει ακούσει τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά πάντα υψώνεται μπροστά της το φάσμα της «μισής αλήθειας» ή του πολιτικού ψέματος, που καλύπτουν ανομίες και ανήθικες κομματικές πρακτικές…

Σε τούτο το δυσώδες πολιτικό περιβάλλον με βερμπαλιστικές καταγγελίες περί περί «χρηματισμού βουλευτών» για την εξασφάλιση των 180 ψήφων για την εκλογή προέδρου τον Μάρτιο, με την κυβέρνηση να αντιδρά και ο εισαγγελέας να παρεμβαίνει, με τον υπουργό των Οικονομικών από τη Νέα Υόρκη να ακροβατεί μεταξύ αφηρημένων δηλώσεων και παχυλής ψευδολογίας και με την Αμάλ Αλαμουντίν έκπληκτη, για την υποδοχή που της επιφύλαξαν δημοσιογράφοι και θεσμικοί παράγοντες, του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου, αυτοί οι ολίγοι Έλληνες προσπαθούν να παραμείνουν σε απόσταση από τη συνασπισμένη πολιτική βλακεία και την κοινωνική ελαφρότητα.

Τελικά είμαστε για γέλια και για κλάματα!..