Γράφει η Κούλα απ’ τα Κακά Κορίτσια
Δεν έχουν περάσει δα και πολλά χρόνια από τότε που οι προξενήτρες δρόμο έπαιρναν και δρόμο αφήναν με σκοπό έναν επιτυχημένο γάμο σύμφωνα με τις επιλογές των γονιών, τόσο της νύφης όσο και του γαμπρού και βέβαια πάντα με το αζημίωτο.
Ήταν η εποχή που το άγχος των σχέσεων δεν υπήρχε και όλα ήταν αφημένα στον αυτόματο πιλότο… την προξενήτρα.
Έτσι όλα έπαιρναν το δρόμο τους και ζούσανε αυτοί καλά κι εμείς αναλόγως τη διάθεση.
Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος… κι ο έρωτας; τι ρόλο έπαιζε ο έρωτας τότε ή για άλλους… τότενες;
Η απάντηση απλή και ξεκάθαρη.
Ο έρωτας ήταν μια φωτεινή εξαίρεση κι επειδή δεν υπήρχε άλλη επιλογή η κατάληξη ήταν το κλέψιμο, μετά το στίγμα και ακολουθούσε το σούσουρο.
Αναλύοντας το φαινόμενο γριούλες στο χωριό της μάνας μου έλεγαν ψιθυριστά η μία στην άλλη… αυτή δεν μπορεί να παντρευτεί κάποιον συγχωριανό της, γιατί τότε το χωριό θα ‘λεγε ότι «τα’ χαν καλά».
Μπορεί να νομίζει κανείς ότι αυτός ο «θεσμός» έχει πεθάνει.
Αμ δε!
Υπάρχουν ακόμα διάφορες επίδοξες προξενήτρες, απλά σαν κίνητρο δεν έχουν κάποιο χρηματικό ποσό, αλλά το αίσθημα του καλού Σαμαρείτη.
Φίλοι σαν μοντέρνες προξενήτρες, βοηθάνε φίλους να ζευγαρώσουν και μπράβο τους.
Είναι μια σύγχρονη μορφή προξενιού που αποφεύγεις τις εκπλήξεις. Δεν πρόκειται να σου προκύψει κάποιος κλέφτης ή ναρκομανής. Χωρίς να θέλω να προσβάλλω τυχόν κλέφτες ή ναρκομανείς.
Εμπρός λοιπόν ολοταχώς πίσω να επαναφέρουμε τις προξενήτρες. Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι προξενήτρες χρήσιμες.
Και στα δικά μας οι ανύπαντροι (ντρες)
Σημείωση: Επειδή πολλοί ρωτάνε για τη φωτογραφία μου, οφείλω χωρίς να έχω και υποχρέωση, να σας ενημερώσω ότι είναι κάπως παλιά. Όταν λέμε παλιά δεν εννοούμε 100 ετών αλλά 12 τουλάχιστον είναι… και με ρετούς…
Αφήστε μια απάντηση